Seghers Jan Robert Marthaler 01 Zbyt piękna dziewczyna

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jegozdaniem było coś uspokajającego w tym, że przynajmniej w jednym miejscu tego miasta czasjakby się zatrzymał.Lekcje dawno się skończyły, ale na podwórku bawiło się wciąż kilkorodzieci.Kolorowe tornistry zostawiły pod starym kasztanowcem.Kasztany wisiały jeszcze nagałęziach w jasnozielonych łupinkach, ale na liściach pojawiły się już pierwsze brązoweplamy.%7łółte czapki uczniów z logo akcji Bezpieczni na drodze lśniły w słońcu.Dobrzebyło słyszeć jasne dziecięce głosy.Po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko szkoły wznosił się szary, podłużny blok zsześcioma klatkami.Na bocznej ścianie widać było ogromne malowidło.Trzech cieśli przypracy.Byli muskularni, mieli kanciaste, zacięte twarze.Pod obrazem data 1937, rok, wktórym dom został zbudowany.Znał ten blok.Przed laty aresztowali tu mężczyznę podejrzanego o to, że w ciągu kilkumiesięcy zabił ciężkim młotkiem wielu bezdomnych, a jednego dotkliwie ranił.Napastnikatakował ich, kiedy spali.Reiling jeszcze wtedy żył.Był szefem wydziału i to on prowadziłdochodzenie.Kiedy wydarzyło się pierwsze zabójstwo, byli kompletnie bezradni.Podejrzewali motyw osobisty, zbadali całe otoczenie ofiary i nie posunęli się o krok.Gdyznaleziono kolejne zwłoki z rozbitą głową, na ławce w parku w pobliżu Scheffeleck, założyli,że zabójstwa mogą mieć podłoże polityczne.Przeczesali środowisko ultraprawicowe,odbywali niekończące się przesłuchania, sprawdzali alibi różnych ludzi, wreszcie ujęlipodejrzanego, jednak wkrótce musieli go zwolnić.Nie ruszyli z miejsca.Reiling wydałpolecenie pilnowania wszystkich parków i ogrodów publicznych.Noc w noc niezliczenipolicjanci patrolowali drogi, ukrywali się za drzewami, spisywali dane samotnychspacerowiczów i zakochanych par.Wiedzieli, że długo tak nie pociągną.Po czterechtygodniach opuściła ich energia.Zredukowali liczbę policjantów do połowy.I kiedy już niktsię z tym nie liczył, morderca znów zaatakował.Młoda policjantka nadbiegła, kiedy rozbijałgłowę starego włóczęgi, który rozłożył się na noc na brzegu Menu.Gdy wyjęła broń i zaczęławzywać pomocy, zabójca zbiegł.Policjantka ściągnęła przez radio posiłki, powiadomiłapogotowie, po czym ruszyła w pościg.Obawiała się, że straciła ślad, kiedy zobaczyła, żemężczyzna wchodzi do szarego bloku na Burgstrasse.Czekała przy wejściu.Reiling iMarthaler zjawili się jako pierwsi.Podczas zatrzymania mężczyzna nie stawiał oporu.Odrazu się przyznał.Twierdził, że działa na rozkaz odgórny.Słyszy głosy, które każą muuwolnić społeczeństwo od włóczęgów.Uśmiechał się, kiedy go aresztowali.Oczywiście byłchory.Marthaler dziwił się tylko, że nikt, ani w sądzie, ani w gazetach, nie zapytał, cosprawiło, że jego choroba przybrała akurat taką postać.%7łe sądził, iż musi zabijać ludzi, którzynikomu nic nie zrobili, którzy nocami spali na ławkach, a cały swój dobytek mieli ze sobą wplastikowych torbach.Miał złe przeczucia.%7łe też Hendrik Pl�ger musiał mieszkać akurat tutaj.Wolałby mieć uboku kogoś ze swojej grupy.Stał na chodniku przed szkołą i patrzył na fasadę budynku.Ojciec Bettiny podał mu numer mieszkania.Druga klatka z lewej.Większość okien byłaotwarta.Dolatywała z nich muzyka.Na pierwszym piętrze zobaczył głowę starej kobiety,obserwowała go.Po lewej stronie, tuż pod dachem, w jednym mieszkaniu wszystkie oknabyły zamknięte i miały zaciągnięte zasłony.Przeszedł przez ulicę.Spojrzał na tabliczki przy dzwonkach.Duża część nazwisk byławielokrotnie zmieniana, niektóre pozaklejane.O, tu: H.Pl�ger.Nacisnął dzwonek, zrobił krok w tył i popatrzył w okna.Nic.Zadzwonił jeszcze raz.Nic.Po lewej stronie dzwonków wisiały skrzynki pocztowe.Skrzynka Pl�gera, mimo żeopatrzona wywieszką Proszę nie wrzucać reklam , była zapchana prospektami.Nacisnął drzwi.Ustąpiły.Wszedł do korytarza, cisza.W gablocie na ścianie wisiałregulamin domu i harmonogram sprzątania.Na parterze otworzyły się drzwi.Wyszło z nichdwoje dzieci, przebiegły obok, nie zwracając na niego uwagi.Potem znów zapadła cisza.Zaczął wchodzić na górę.Idąc, czytał wizytówki na drzwiach.Mieszkanie Pl�gerabyło na trzecim piętrze.Przed drzwiami stała para schodzonych, brudnych butów sportowych.Natychmiast pomyślał o śladach, które ludzie Schillinga odkryli przy Kesselbruchschneise.Zostawiły je buty sportowe.Wyjął chusteczkę, przykucnął i podniósł jeden.Metka na językumiała numer 44.Zlady w lesie były o wiele mniejsze.Ostrożnie odstawił but.Ponownie zadzwonił.Bez skutku.Nacisnął dzwonek mieszkania naprzeciwko, ale tamteż najwyrazniej nikogo nie było.%7łeby wejść, musiałby postarać się o nakaz rewizji.Ale jaki sędzia śledczy by gowydał? Nic nie mieli na Hendrika Pl�gera.Postanowił wrócić pózniej.Stał już na szczycie schodów, kiedy coś go zaniepokoiło.Odniósł wrażenie, że z mieszkania Pl�gera doleciał jakiś odgłos.Wstrzymał oddech.Nasłuchiwał.Napięcie ustąpiło.Może się przesłyszał.Może dzwięk pochodził z ulicy.Nie, znowu.Rodzaj dalekiego skrobania, drapania.Poczuł mrowienie na skórze głowy.Skupiał się tak bardzo, że zaczął zgrzytać zębami.Cicho cofnął się trzy kroki.Ciężkooddychał.Przyłożył ucho do drzwi.Usłyszał inny, wyższy dzwięk, po nim szept.Teraz był pewien, że mieszkanie nie było puste.W środku był ktoś, kto nie chciał albonie mógł otworzyć.Pochylił się, ale przez dziurkę od klucza nic nie zobaczył.Dyszał, miałwrażenie, że jego głośny oddech słychać aż na ulicy.Naraz wydało mu się, że poczuł słaby zapach, ale nie mógł go z niczym skojarzyć.Dziwnym trafem przyszedł mu na myśl Sabato, ale nie pojmował, skąd to połączeniepojawiło się w jego głowie.Przez chwilę stał bezradnie.Potem znów nacisnął dzwonek.Dzwonił jak na alarm.Pukał. Otwierać! Policja! zawołał głośno.Usłyszał, że piętro niżej otwarły się drzwi, i zaraz zobaczył wyłaniającą się zza rogugłowę mężczyzny. Mogę panu jakoś pomóc? Jestem policjantem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki