Żółte oczy krokodyla 01 Żółte oczy krokodyla Pancol Katherine

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Był to ten sam prowadzący, który oskalpował Iris.Jos�phine ogarnęło naglestraszliwe podejrzenie.- Nie.Przyszłam, aby ujawnić prawdę w sprawie książki - powiedziałaHortense, bardzo dokładnie artykułując każde słowo.- Książki, która niedawnoodniosła wielki sukces, Takiej pokornej królowej.- A ta książka, pani zdaniem, nie została napisana przez jej domniemanąautorkę, Iris Dupin, ale przez pani matkę.- Właśnie tak.Udowodniłam to panu, pokazując komputer matki, na którymzapisane są wszystkie kolejne wersje książki.To dlatego nie mogłam go znalezć dziś rano! Wszędzie go szukałam.Wkońcu pomyślałam, że musiałam go zostawić u Luki.- I chciałbym dodać - ciągnął prowadzący - że przed programemsprowadziliśmy biegłego, który stwierdził, że w komputerze są rzeczywiścieróżne wersje rękopisu i że należy on do pani matki, Jos�phine Cortes, naukowcaw CNRS.- Specjalistki od dwunastego wieku, czyli od epoki, w której toczy się akcjapowieści.- A więc utrzymuje pani, że książki nie napisała pani ciotka, bo trzebaprzypomnieć, że Iris Dupin jest pani ciotką, ale pani matka?- Tak - zapewniła Hortense stanowczym tonem z oczami wbitymi w kamerę.- Wie pani, że wywoła to straszliwy skandal? - Tak.- Bardzo pani kocha swoją ciotkę, - Tak.- A jednak ryzykuje pani, że ją pani zniszczy i zniszczy jej życie.- Tak.Jej spokój nie był maską.Hortense odpowiadała bez wahania, nie czerwieniącsię ani nie jąkając.- A dlaczego pani to robi?- Bo matka wychowuje nas sama, moją siostrę i mnie, bo nie mamy dużopieniędzy, ciężko pracuje i m> chciałabym, żeby bardzo wysokie prawaautorskie z tytułu tej książki nie przypadły jej.- Robi to pani tylko dla pieniędzy?- Robię to przede wszystkim, aby oddać sprawiedliwość matce.W drugiejkolejności dla pieniędzy.Moja ciotka, Iris Dupin, zrobiła to dla zabawy, zpewnością nie spodziewała się, że książka odniesie taki sukces, uważam, żenależy oddać cesarzowi co cesarskie.- Mówi pani o sukcesie książki.Czy może nam pani podać liczby?- Jak najbardziej.Pięćset tysięcy sprzedanych egzemplarzy, tłumaczenia naczterdzieści sześć języków i prawa do filmu kupione przez Martina Scorsese.- Uważa się pani za poszkodowaną?- To tak jakby matka kupiła los na loterii, a ciotka zgarnęła wygraną.Z tąróżnicą, że kupienie losu zajmuje trzydzieści sekund, a nad książką moja matkaciężko pracowała przez rok i stanowi ona efekt długich lat nauki i studiów!Uważam, że sprawiedliwość wymaga, aby została za to wynagrodzona.- Rzeczywiście - przyznał prowadzący.- Zresztą przyszła pani wtowarzystwie adwokata, mecenasa Gasparda, który, tak się składa, jest takżeadwokatem wielu gwiazd show-biznesu, w tym Micka Jaggera.Panie mecenasie,proszę nam powiedzieć, co można zrobić w takim przypadku?Adwokat wygłosił długą tyradę na temat plagiatu, pracy murzynów, różnychprocesów, o których słyszał albo w których występował.Hortense słuchała gowyprostowana, ze wzrokiem ciągle skierowanym w stronę kamery.Miała nasobie zieloną koszulkę Lacoste'a, która podkreślała blask jej oczu, miedzianypołysk długich włosów, uwagę Jos�phine przyciągnął mały krokodyl widniejącyna piersi Hortense.Po wypowiedzi adwokata prowadzący po raz ostatni zwrócił się do Hortense,która zakończyła, wspominając o błyskotliwej karierze matki w CNRS,badaniach nad XII wiekiem i jej przesadnej skromności, która budziławściekłość córki.- Wie pan - zakończyła Hortense - gdy jest się dzieckiem, a ja jeszcze całkiemniedawno byłam dzieckiem, odczuwa się potrzebę podziwiania swoich rodziców,uznawania, że są silni, najsilniejsi.Rodzice stanowią mur, który chroni nas przedświatem.Nie chcemy wiedzieć, że są słabi, bezradni, pełni wahania.Nie chcemynawet wiedzieć, że mają problemy.Pragniemy w ich obecności czuć siębezpieczni.Ja zawsze miałam poczucie, że moja matka nie jest wystarczającomocna, aby ją szanowano, że przez całe życie wszyscy deptali jej po nogach.Towłaśnie chciałam zrobić dzisiaj: osłonić ją wbrew jej woli, dać jej schronienie,aby nigdy niczego jej nie brakowało, aby przestała sobie łamać głowę,zastanawiając się, jak zdoła opłacić mieszkanie, podatki, nasze studia, jedzeniena każdy dzień.Jeżeli dziś ujawniam tajemnicę, czynię to wyłącznie po to, abychronić moją matkę.Cała sala zaczęła klaskać.Jos�phine wpatrywała się w ekran z ustami otwartymi ze zdziwienia.Prowadzący uśmiechnął się i obracając się po raz kolejny w stronę kamery,zwrócił się do Jos�phine, gratulując jej takiej silnej i rozsądnej córki.Potem w formie żartu dodał:- A dlaczego nie powie jej pani kocham cię", kiedy widzi ją pani przed sobą?Byłoby to prostsze aniżeli przychodzenie tutaj, aby powiedzieć jej to w telewizji.Bo przecież to co pani zrobiła, jest wyznaniem miłości.Przez moment wydawało się, że Hortense się waha, potem się opanowała.- Nie mogę.Kiedy stoję przed matką, nie potrafię tego zrobić.To silniejszeode mnie.- Ale przecież pani ją kocha?Na chwilę zapadła cisza.Hortense zacisnęła pięści leżące na stole, spuściłaoczy i rzuciła cicho:- Nie wiem, to skomplikowane.Tak bardzo się różnimy.Potem opanowała się, wyprostowała i odgarniając ciężki kosmyk włosów,dodała:- Jestem przede wszystkim na nią zła za dzieciństwo, którego nie miałam,dzieciństwo, które mi ukradła!Prowadzący pogratulował jej odwagi, podziękował za przybycie, podziękowaładwokatowi i przedstawił kolejnego gościa.Hortense wstała i opuściłatelewizyjne podium wśród braw.Jos�phine siedziała przez chwilę bez ruchu na kanapie.Teraz wszyscy wiedzą.Poczuła ulgę.Znowu będzie właścicielką własnego życia.Nie będzie musiała jużkłamać, ukrywać się.Będzie mogła pisać.We własnym imieniu.Trochę się tegobała, ale pomyślała sobie, że nie będzie już miała pretekstu, aby nie spróbować. Nie mamy odwagi na coś nie dlatego, że jest to trudne, lecz jest to trudne,ponieważ nie mamy na to odwagi".Powiedział to stary Seneka.Był to pierwszycytat, który przepisała, gdy zaczęła studia.Już wtedy musiała dodawać sobieodwagi.A teraz - pomyślała - będę miała śmiałość.Dzięki Hortense.Mojacórka wsadza mi stopę w strzemię.Moja córka, ta obca istota, której nierozumiem, zmusza mnie do tego, żebym się przełamała.Moja córka, która nie uznaje ani miłości, ani czułości, aniwspaniałomyślności, moja córka, która wchodzi w życie z nożem w zębach,ofiarowuje mi prezent, jakiego nikt nigdy mi nie dał: patrzy na mnie, waży mniei mówi mi: no już, odzyskaj nazwisko, pisz, możesz to zrobić! Trzymaj sięprosto i ruszaj do przodu! Może - wyjąkała Jos�phine - może ona mnie kocha,może mnie kocha.Na swój sposób, ale mnie kocha.Córka wróci, spotkają się twarzą w twarz.Nie powinna płakać ani jejcałować.Było na to jeszcze za wcześnie, czuła to.Broniła jej w telewizji przedkamerami.Oddała jej to, co do niej należało.To oznacza, że mnie trochę kocha,prawda?Siedziała dłuższą chwilę, zastanawiając się nad tym, jak powinna sięzachować.Minuty mijały, Hortense niebawem wróci.Słyszała, jak klucz obracasię w zamku, słyszała pierwsze słowa Hortense, jeszcze jesteś na nogach, niepołożyłaś się, martwisz się o mnie? Moja biedna mamusiu! I jak ci siępodobałam? Byłam piękna? Interesująca? Musiałam to powiedzieć, po razkolejny dałabyś się zrobić na szaro.Mam dość tego, że dajesz się robić naszaro! Pójdzie zamknąć się w swoim pokoju.Walczyła z ogarniającym ją zniechęceniem.Popchnęła przeszklone drzwi balkonowe i oparła się o balustradę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki