Reich Christopher Jonathan Ransom 01 Kodeks zdrady

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zanim się spostrzegł, co robi, biegł w kierunku blondyna.Tylko jedna rzeczmiała znaczenie: ten gość ukradł rzeczy Emmy i Jonathan chciał je odzyskać.Z krzykiem rzucił się na plecy złodzieja.Otoczył mu szyję ramieniem ipróbował przewrócić.Natychmiast dostał łokciem w żebra.Sekundę pózniejsierpowym w szczękę.Runął na ziemię, pozbawiony tchu i zszokowany.Blondyn wrzucił torbę i paczkę do samochodu.Popatrzył na Jonathana zpogardliwą miną zwycięzcy i zamachnął się do kopniaka w twarz.Ale tym razem Jonathan widział, na co się zanosi.Jedną ręką odepchnął but,chwycił stopę mężczyzny i przekręcił gwałtownie, łamiąc nogę w kostce.Gdy tylko przeciwnik upadł, zaczął go okładać pięścią po oczach i nosie.Pękłachrząstka.Krew trysnęła z nozdrzy.Drugi zbir w tym czasie biegł wokół maski samochodu.Był piętnaściecentymetrów niższy od kolegi, miał spadziste ramiona i groteskowy karkfutbolowego napastnika.Szarżował niczym byk na arenie.Jonathan podniósł sięociężale i przyjął postawę boksera.Napastnik się zbliżył.Jonathan wyprowadził jeden cios, potem drugi.Mężczyzna uniknął ich bez trudu.Chwycił go za skafander, rzucił na maskę,jedną ręką przycisnął mu ramię, a drugą złapał za gardło.Palce wbiły się w skórę,zaciskając tchawicę.Jonathan tłukł go wolną ręką, ale ciosy były słabe i wyrządzały niewieleszkody.Zaciskając palce na antenie samochodowej, próbował wydostać się spodnapastnika.Antena pękła i została mu w dłoni.Nagle zobaczył cień nad głową.Simone wysoko podniosła rękę i uderzyłamężczyznę kamieniem.- Przestań! - krzyknęła.- Puść go!Napastnik rozluznił rękę i uderzył ją w twarz.Przewróciła się, jej głowa złoskotem uderzyła w chodnik.Sekundę pózniej ręka wróciła na gardło Jonathana,zaciskając się jeszcze mocniej,Jego pole widzenia skurczyło się do oddalonej o parę centymetrów, wy-krzywionej gniewem twarzy.Czuł odór piwa, cebuli i papierosów.Napastnikściągnął go z maski i chwycił drugą ręką za szyję, palce zacisnęły się jak staloweszpony.Nacisk wzrósł i Jonathan czuł, jak przełyk ustępuje.Zrozumiał, że już nie chodzi o ucieczkę, ale o przeżycie.Będzie musiał zabićtego mężczyznę.Bliski utraty przytomności, pomyślał o Emmie.Zobaczył jejzdeformowane ciało leżące na lodzie.Samotne.Porzucone.Wiedział, że to onjest winny, że nie może jej tam zostawić.Ktoś musi znieść ją z góry.Ta myśl pobudziła go do działania.Zcisnął antenę w palcach.Przebiegł wzrokiem twarz mężczyzny - oczy, nos,usta - szukając odpowiedniego miejsca.Ostatkiem sił usiadł na masce.Jednocześnie antena zakreśliła szybki, morderczy łuk i dzgnęła napastnika wgłowę.Ręce natychmiast się rozluzniły.Jonathan wbił antenę do oporu.Mężczyzna chwiejnym krokiem odsunął się od wozu, z okularami zwi-sającymi z jednego ucha.Obrócił się wkoło, gorączkowo wciągnął powietrze.Połowa anteny wystawała mu z ucha.Próbował ją chwycić, ale palce za każdymrazem mijały cel w dużej odległości.Oszołomiony Jonathan zsunął się z maski, ani na chwilę nie spuszczając oczu znapastnika.Kliniczny głos informował go, że po przebiciu bębenka antenawniknęła w móżdżek, gdzie uszkodziła ośrodek czynności ruchowych,autonomiczny układ nerwowy i Bóg wie, co jeszcze.Mężczyzna osunął się na kolana.Broda opadła mu na piersi.Oczy miałotwarte, gdy znieruchomiał jak zabawka z wyczerpanymi bateriami.Simone podniosła się z chodnika.Policzek miała czerwony i opuchnięty.- Nie żyje?Jonathan sprawdził palcami puls na szyi mężczyzny.Pokiwał głową.Wy-prostował się, kopniakiem odłupał kawałek lodu i przyłożył jej do policzka.- Kim on jest? - zapytała.- Nie mam pojęcia.Nigdy w życiu ich nie widziałem.Kurtka napastnika była rozchylona.Na pasie widniała srebrna odznaka, a obokniej pistolet.Jonathan ukląkł, żeby obejrzeć wygrawerowaną odznakę: Graub�nden Kantonspolizei".Zcisnęło go w dołku.Wsunął rękę do kieszenimężczyzny i wyjął legitymację.Sierżant Oskar Studer.Zdjęcie pasowało dotwarzy.- Glina.- Rzucił legitymację Simone.- Idziemy - szepnęła.- Wynośmy się stąd.- Nie mogę.Muszę powiedzieć policji, co się stało.- Oni są z policji.Jonathan miał kłopoty z przyjęciem tego do wiadomości.- Czego chcieli? Nie powiedzieli nawet słowa.- Nie wiem i nic mnie to nie obchodzi.Wychowałam się w kraju, gdzie niemożna ufać policji.Zabrali mojego ojca.Zabrali mojego wuja.Bez słowawyjaśnienia.Wiem, do czego zdolne są władze.- Bądz poważna.Nie jesteśmy w Egipcie.Popatrzyła na niego jak na durnia.- A więc? Ta odznaka jest fałszywa?- Nie wiem.To nieważne.Tak nie można.Nie mogę uciec.Facet nie żyje.Zabiłem go.Nie mogę po prostu.- Ty! Amerikaner.Nie ruszaj się.- Trzy metry dalej gruby blondyn klęczał,podpierając się ręką.Chwiał się, ale głos brzmiał pewnie.Trzymał pistolet icelował w ich stronę.Amerikaner, pomyślał Jonathan z niedowierzaniem.Nigdy dotąd nie widziałtego człowieka.Skąd on mógł wiedzieć coś o nim?Blondyn wycelował i nacisnął spust.Nic się nie stało.Patrząc z konsternacjąna pistolet, próbował go odbezpieczyć.Jonathan przeniósł spojrzenie z Simone na trupa, a potem na zakrwawionegomężczyznę, który próbował się podnieść, celując w niego z pistoletu.- Wsiadajdo wozu! - krzyknął.- Szybko!Drzwi od strony kierowcy były otwarte [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki