Medeiros Teresa Bracia Kane 01 Po północy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Powinienembył się domyślić, że teraz będzie tak samo.Teraz jest pewnieo setki mil stąd.- Nadejdzie dzień, kiedy będzie musiał za wszystko za-Teresa Medeiros P� północypłacić, Adrianie.Odpowie za każde odebrane życie, za każdąbezcenną duszę, którą ukradł, nie wyłączając duszy Juliana.Razem się postaramy, żeby tak się stało.Adrian nadal patrzył w noc.- Gdy tylko Portia na tyle odzyska siły, żeby móc po�dróżować, chcę, żebyś zabrała obie siostry i opuściła zamek.- Konstabl Larkin bez wątpienia dołoży wszelkich starań,żeby bezpiecznie zawiezć Portię i Vivienne do domu ciotkiMarietty.- Alastair już się zgodził eskortować was do Londynu.Caroline uśmiechnęła się.- A więc prowadziliście tajne narady za naszymi pleca�mi? Nieładnie.Będziesz musiał powiedzieć poczciwemukonstablowi, że ja się nigdzie bez ciebie nie ruszę.- Ależ ruszysz się.Wrócisz do Londynu i będziesz uda�wała, że to, co się zdarzyło przez ostatnie dwa tygodnie,w ogóle nie miało miejsca.Jej uśmiech zniknął.- Nie możesz mnie o to prosić.- Ja nie proszę.- Zwrócił się do niej twarzą i po razpierwszy, odkąd weszła do wieży, spojrzał jej prosto w oczy.To, co zobaczyła w ich ciemnej głębi, zmroziło ją aż doszpiku kości.Mimo narastającego niepokoju zdołała roześmiać się nie�pewnie.- Już chyba ustaliliśmy, że nie masz prawa mi rozkazy�wać.Takie prawo można nabyć jedynie po uzyskaniu spec�jalnego zezwolenia od arcybiskupa.Potrząsnął głową i rzekł łagodnym tonem:- Obawiam się, że już nie mogę sobie pozwolić na takidokument.Moglibyśmy oboje zapłacić za to zbyt drogo.Teresa Medeiros ^ 2 8 2 ^ ~Po~północy- Chętnie zapłacę każdą cenę.- Ale ja nie.Kiedy Julian wytoczył się z krypty z Portią narękach, oboje półżywi, zdałem sobie sprawę, jakim byłemnaiwnym głupcem, wierząc, że mogę cię ochronić.Właśniedlatego musisz od razu wyjechać.zanim będzie za pózno.- Jak możesz wyznawać mi miłość i zaraz potem mówićmi, że mam wyjechać?Wskazał palcem na nieruchomego Juliana.- Ponieważ to mogłabyś być ty.Albo co gorsza, mogłabyśjuż leżeć w grobie.Nikt, kogo kocham, nie będzie bezpiecz�ny, dopóki Duvalier nie zostanie unicestwiony.I do tegoczasu nie mogę sobie pozwolić nawet na chwilę nieuwagi.- Czy właśnie tym dla ciebie byłam? - wyszeptała.- Chwilą nieuwagi?Na jego twarzy malował się ból.- Czy jeśli powiem, że tak, to wyjedziesz? A jeżeli po�wiem ci, że nasza wspólna noc była dla mnie tylko miłą,przelotną rozrywką? %7łe łatwiej przyszło mi cię uwieść niżwszystkie inne? %7łe nużył mnie twój brak doświadczeniai wolę wprawne pieszczoty dziwek i tancerek operetkowychniż twoje niezdarne wysiłki i ckliwe zapewnienia o miłości?Caroline cofnęła się.Słysząc te okrutne słowa, nie mogłapowstrzymać grymasu przerażenia.Chwycił ją za ramiona i mocno potrząsnął.- Takie słowa chciałaś usłyszeć? Czy wystarczy, żebyśmnie opuściła, jeśli ci powiem, że od samego początkupostanowiłem sobie, że cię uwiodę, a potem porzucę?- Nie wystarczy - wyszeptała, spoglądają na niego przezłzy.- Po takich słowach kochałabym cię jeszcze mocniej.Mówiąc tak, udowodniłbyś, że kłamiąc tak otwarcie, jesteśdla mnie gotów narazić na niebezpieczeństwo swoją duszę.PoTeresa Medeiros 283 północyAdrian zdusił przekleństwo i odszedł kilka kroków w bok.- Być może chcesz ryzykować swoje życie, trwając przymnie, ale co będzie, jeśli pojawi się dziecko? Czy chciałabyśnarażać również je.i jego duszę?Caroline dotknęła ręką brzucha.- Czyżbyś zapomniał, że być może już noszę w sobietwojego potomka?Adrian był w stanie pod maską stanowczości ukryćuczucie do niej, ale nie potrafił ukryć nadziei, która poja�wiła się w jego oczach, kiedy spojrzał na jej brzuch.Dopiero wtedy Caroline zdała sobie sprawę, że popełniłabłąd taktyczny.- Tym bardziej powinnaś stąd wyjechać - powiedziałcicho, wolno podnosząc na nią wzrok.Poczuła, że łzy toczą się jej po policzkach.- Jeśli mnie do tego zmusisz, Adrianie, to Duvalier jużwygrał.A ona przegrała.Ta świadomość wywołała posmak gory�czy w jej ustach.Postanowiła udowodnić, że potrafi być równie stanowczai bezwzględna jak Adrian.- Gdybym była dziwką albo tancerką, nie odmówiłbyś miostatniego pocałunku, prawda? - Ujęła jego twarz w dłonie,stanęła na czubkach palców i przycisnęła usta do jego warg,tak samo jak tamtej magicznej nocy w Vauxhall.Dała muwtedy nie tylko pocałunek, ale i serce, choć nie zdawałasobie z tego sprawy.Teraz również nie potrafił jej się oprzeć.Odpowiedział jejrównie gorącym pocałunkiem, objął mocno i z całej siłyprzytulił do siebie.Kiedy zaczął się cofać za stojący w dru�gim końcu komnaty parawan, nie opierała się.PoTeresa Medeiros 284 północyUsiadł na stojącym za parawanem stołku i posadził jąsobie na kolanach, nie odrywając głodnych ust od jej warg.Caroline rozpoznała ten nienasycony głód, ponieważ i onadoświadczała desperackiego pragnienia, żeby cieszyć siężyciem, pocałunkami, gorączkowym oddechem i pulsem,bijącym coraz szybciej w tych częściach ich ciał, które jaknajszybciej chciały się połączyć.W ten sposób odrzucaliśmierć, ciemność i wszystkie te okropności, które uosabiałDuvalier.Kiedy Adrian zsuwał w dół gorset jej sukni, wodziłaustami po jego szyi i policzkach, czując słonawą słodkośćjego skóry i szorstki dotyk zarostu.Kiedy podniosła głowę, zobaczyła, że obnażył jej piersii patrzy na nie z zachwytem.- Twój brat.- wyszeptała, wsuwając palce w jegowłosy.- Jeszcze przez kilka godzin będzie spał kamiennymsnem - zapewnił ją Adrian i zaczął ustami pieścić czubki jejpiersi.Caroline stłumiła jęk, czując, że zaczyna drżeć z oczeki�wania.Jeszcze silniejszy dreszcz wstrząsnął jej ciałem, kie�dy ręka Adriana zniknęła pod jej spódnicą.Kiedy przypad�kiem podejrzała dwoje kochanków w parku Vauxhall, za�stanawiała się, co takiego ręka mężczyzny robiła pod sukniąkochanki, że kobieta wiła się i jęczała bezwstydnie.Teraz jużwiedziała.Nadal nie przerywając pocałunku, Adrian rozpiął spodniei rozsunąwszy rozcięcie w jej bieliznie, wniknął w nią beztrudu.Była gotowa na jego przyjęcie.Przywarła do niegobezradnie, a on mocno objął jej pośladki i nadawał rytmruchom ich obojga.P p6t noc yTeresa Medeiros 285 �Kiedy już myślała, że dłużej nie zniesie tej rozkoszy i nieopanuje głośnego krzyku, Adrian doprowadził ją do samegoszczytu ekstazy.Opadła bezwładnie na jego pierś, nadal tworząc z nimjedność.Pragnęła, żeby mogli zostać tak na zawsze, z sercemprzy sercu, z ciałami połączonymi w pulsującej wspólnocie.Adrian nie mógł teraz udawać obojętności.Tuż przy uchuusłyszała jego głos, pełen żalu i niepokoju.- Kiedy ty będziesz już bezpieczna w domu, a my wyje�dziemy z Anglii i znów zaczniemy tropić Duvaliera, napiszędo ciebie.Przyślę pieniądze, ile tylko będzie tobie i Portiipotrzebne.Już nigdy nie będziesz zależna od czyjejś łaski [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki