Marshall Paula Tajemnice Opactwa Steepwood 16 Odnaleziona markiza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mam nadzieję, że rozumiesz mój dylemat.Nie usiadła z powrotem, ale stanęła przed nim, odstawiwszyuprzednio szklankę na biurko.Zanim zdążyła się zorientować, Marcusporwał ją w ramiona.- Kochasz mnie! Tylko to mnie interesuje i tylko to muszęwiedzieć.Och, moje najdroższe kochanie, tyle czasu marzyłem, abyusłyszeć te słowa z twoich ust.Wyznałem ci miłość, ale niewiedziałem, czy ty odwzajemnisz moje uczucie.Do diabła zesłowami, one nie są moją najmocniejszą stroną.To nie jest dziedzina, w której celuję, ale na tym znam się napewno - a to wystarczy za wszystkie słowa.- Prawą rękąpodtrzymywał jej głowę, a lewą otaczał szczupłe ramiona, tak abymóc bez przeszkód pieścić jej twarz delikatnymi pocałunkami.Początkowo jego pieszczoty były dość powściągliwe.Wiedziałprzecież, że jest dziewicą, i to dziewicą, z którą ten łotr Sywellprzypuszczalnie zle się obchodził.Z początku opierała się trochę, alestopniowo zaczęła odwzajemniać jego pocałunki i pieszczoty -oddawać pocałunek za pocałunek, czułość za czułość, aż w pewnymmomencie do tego stopnia zatracili się w namiętności, że zapomnieli obożym świecie.Zlepi i głusi na otaczającą ich rzeczywistość,pogrążeni w miłosnym uniesieniu, podążali ścieżką wiodącąnieuchronnie do miłosnego spełnienia.Louise nigdy przedtem nie doświadczyła podobnych wrażeń.Poraz pierwszy w życiu zrozumiała, co znaczy siła prawdziwejnamiętności.Pojęła, że nie tylko mężczyzni jej ulegają, ale że ikobiety również mogą ją odczuwać.Odkryła odwieczną prawdę, żemiłość nie zważa na okoliczności ani różnice majątkowe czyspołeczne, tylko domaga się spełnienia i ciągłej obecności ukochanejosoby.Siła jej własnej reakcji była taka wielka i zaborcza, żezaskoczyła ją samą.Przez jakiś czas trwali nieruchomo, spleceni ramionami, głusi nawszystko, co się poza nimi dzieje.Marcus pierwszy, bardziej z nichdwojga doświadczony, przerwał ten hipnotyczny stan.Oderwał się,chwytając oddech i mówiąc niewyraznie:- Nie, nie tutaj, nie teraz, ktoś tu może wejść w każdej chwili izobaczyć nas.Nie mogę cię kompromitować, przecież nie przyjęłaśjeszcze moich oświadczyn.Ale przyjmiesz je, prawda, że przyjmiesz?Powiedz, proszę, że tak.Louise nie odpowiedziała od razu.Nadal stała bez ruchu.Włosymiała w nieładzie, oczy rozszerzone i zasnute mgiełką, warginabrzmiałe, a policzki zaróżowione od miłosnego żaru.Dopiero podłuższym czasie powiedziała:- Nie mogę tego zrobić, póki nie podejmę decyzji w dwunajważniejszych sprawach: czy chcę stać się Louise Cleeve, czy teżzostać madame Felice.Co mam zrobić, Marcusie? Nie jestem wobecciebie w porządku - zauważyła ze smutkiem.- Wiem, że tak jest.- Jesteś nie w porządku wobec nas dwojga - wyszeptał, nadaltrzymając się od niej na pewną odległość.Nie odważył się po razdrugi wziąć jej w ramiona.Wiedział, że skoro tylko jej dotknie,znowu ogarnie go niepohamowana namiętność.- Nie zwlekaj tylko ztą decyzją zbyt długo, bardzo cię o to proszę.- Do soboty - przyrzekła.- Przyjdz do mnie w sobotę tym razemjuż jako lord Angmering.Mam dość udawania, stwarzania pozorów imydlenia ludziom oczu.Nie zdając sobie z tego sprawy, żyłam wkłamstwie przez całe moje życie i nie chcę już dłużej kłamać aniświadomie, ani nieświadomie.Marcus kiwnął głową na znak, że się z nią zgadza, chociaż czterydni, które dzieliły go od tej daty, wydały mu się długie jak wieczność.Dopiero kiedy wyszedł, obrzuciwszy ją jeszcze na ostatektęsknym spojrzeniem, Louise zdała sobie sprawę, że w momencie, wktórym zaprosiła go do siebie jako lorda, nieświadomie podjęładecyzję.Teraz zostawało tylko poinformować o niej Marcusa.ROZDZIAA �SMYWracając do domu, Marcus, który przywykł już myśleć o domuprzy Berkeley Square jako o swej siedzibie, spotkał niespodziewaniedetektywa Jacksona.Jeżeli nawet niecodzienny strój milorda zdziwiłbyłego policjanta, to niczym nie dał tego po sobie poznać - nawetpowieka mu nie drgnęła.Marcus natomiast był zbyt zaprzątniętyrozpamiętywaniem swego ostatniego spotkania z Louise, abyzawracać sobie głowę taką błahostką jak ubranie, które miał na sobie.- Przepraszam, milordzie, ale chciałbym, jeżeli to możliwe,zamienić z panem kilka słów, tu, w tym miejscu, na ulicy.- Oczywiście - odparł Marcus.- Jak pan widzi, jestem nawetubrany stosownie do takiej okazji.Nikt z przechodniów nie zwróci nanas uwagi.- Tak jest, milordzie.A może powinienem zwracać się do panapanie Marksie?Marcus nie mógł powstrzymać się od śmiechu.Poklepał byłegopolicjanta po ramieniu i rzekł:- Nic się przed tobą nie ukryje, człowieku! Czyżbyś śledziłmężczyznę, który po to cię wynajął, abyś miał na oku bliską muosobę? Jeżeli tak, to z czystym sumieniem mogę cię polecić innymzainteresowanym.Twoja przezorność, pracowitość, a także tupet, sągodne pożałowania [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki