Kornew Paweł Przygranicze 01 Sopel 01 Fort

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Jasne.Zmywajmy się.- Podłoga kołysała mi się pod nogami i musiałemniezle się wysilić, żeby trafić w drzwi.- Mam pewnego człowieka, uktórego moż�na będzie zostawić pieniądze.- Ty to masz dobrze.- Kiedy schodziliśmy po schodach, Denispodtrzymywał mnie za ramię.- A ja nawet diamentów upłynnić nie mogę,dopóki nie wyja�śnię, kto skontaktował Lońkę z bandziorami.- Jeden mój znajomek zajmuje się kamieniami.Chcesz, umówię was na spotkanie - zaproponowałem, kiedy wyszliśmy zbramy.Oślepiające słońce chlasnęło nas po oczach.Trzeba było zmrużyćpowieki, a potem na chwilę w ogóle je zamknąć i zasłonić się dłonią.Znieg pod wybitymi oknami zbryzgany był drobnymi kropel�kami krwi.Sporo mózgu miał Pew pod czerepem, nie da się zaprzeczyć.- Ale kiedy? Ty jutro w trasę idziesz, a ja dziś się nie wyrobię.Ale co ztobą, do kliniki cię odprowadzić?- Lepiej do centrum handlowego.Do kliniki daleko, a i Chirurg dziśdyżuru chyba nie ma.M~że pójdziesz w rajd z nami? Bandyci tej sprawytak nie zostawią.- Nie, dziękuję.- Jak chcesz.Ciekawe, czy Siódema dowie się osta-tecznie, kto tych dwu jeleni stuknął? - mruknąłem ra�czej sam do siebieniż do Denisa.Dziś jeszcze nie ma się czego bać.Chyba żeby Denis mnieim nadał, ale na to raczej nie wyglądało.234'FORT, ROZDZIAA 5- Do cats eat bats? - zadeklamował nagle Sielin.- co?- Nie przejmuj się.- Denis machnął ręką.- Z tymakurat jakoś sobie poradzę.- Dobra, twoja rzecz, ty wiesz lepiej.A w sprawie diamentów idz do IgoraSzewca.- Do Igora? Tego, co ma warsztat na Wielkim Ryn�ku przy PołudniowymBulwarze? Nie, z Komuną nie chcę mieć nic wspólnego.- A bo co? - zdziwiłem się.- Nie lubię ich.Niby typy Z zasadami, ale wszyst-ko u nich to w sumie psie gówno - odparł gniewnie Sielin.- Jakbyś się jednak zdecydował, powiedz, że ja cię posłałem.- Ból w ręcestopniowo narastał, zaczynało mnie już mdlić i umilkłem, oszczędzającsiły, aby za�chować przytomność.W głowie dudniła mi tylko jed�namyśl: "Nie wysiadaj! Nie wysiadaj!".Nie do rozmów mi teraz było.Zciany domów niespodziewanie lekko się chwiejąc, strzeliły w górę iznikły szczytami gdzieś we mgle.Oparłem się już całym ciężarem naramieniu De�nisa i tylko mechanicznie przestawiałem nogi.Dojść! Dojść!Dojść.Od baru z pielmieniami do centrum handlowego od�ległość była nawetmniejsza niż do kostnicy, ale wyda�ło mi się, że minęła dobra godzina,zanim skręciliśmy w Czerwony Prospekt, prosto ku drzwiom medyka.Tenna szczęście był na miejscu - stał na schodkach i strze�pując od czasu doczasu popiół z wetkniętego w długą.235 "--PAWEl.KORNEWlufkę papierosa, patrzył nie bez ciekawości, jak się zbli�żamy.Zidentyczną bezosobową ciekawością kot patrzy na próby dopełznięcia dozbawczej norki podejmowane przez na poły zaduszoną mysz.- Cześć, Salawat, my do ciebie - sapnął Denis, pod�ciągając mnie kugankowi.Ostatkiem sił wczepiłem się zdrową ręką w palik balustrady.- Co, postanowiłeś się wreszcie obrzezać? - Basz�kir chytrze zmrużyłoczy.- Dość udawania.Nie widzisz, że człowiek cierpi? _ Sięlin odetchnąłgłośno.- Widzę, widzę.- Cienkie wargi uzdrowiciela roz�ciągnęły się w nikłymuśmiechu.- Dawaj go.Tylko ze�chciej wziąć pod uwagę, że spędzanieciąży to nie moja specjalność.- Idz już, Denis.Dam sobie radę.- Odepchnąw�szy wyciągniętą ku mniedłoń, chwiejnie wstąpiłem na ganek.- Powodzenia.- Bywaj! - Denis ruszył ulicą, a potem nagle za�trzymał się przezplakatem z zarysem automatu Kałasz�nikowa, pod którym widniał napis:"AK-47 to twój naj�lepszy przyjaciel! Sprzedaż, naprawy, licencja,obsługa techniczna", po czym skręcił do "Bułatu",Jakoś udało mi się wejść do gabinetu, zdjąć kurtkę i usiąść na krześle.Zciany, pomalowane różową farbą o łagodnym odcieniu, to na mnienapierały, to się od�dalały, stół rozpływał się w ceglastą plamę i tylkobia�ła, metalowa szafka ze szkłem i przyrządami zachowy�wała sięprzyzwoicie.Byłem słaby jak dziecko.Salawat rozwiązał ściskający ranęrękaw swetra i lekko ucisnąłFORT, ROZDZIAł.Sramię.W oczach rozbłysło mi tysiące iskier, świat za�wirował wobłędnym tańcu różnobarwnych płomieni.Straciłem przytomność.Ocknąłem się już na kozetce, a uzdrowiciel, nachylony nad ponowniekrwawiącą raną, uważnie się jej przyglądał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki