Cleeves Ann Kwartet szetlandzki 01 Czerń kruka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Dlaczego?- Jeżeli śmierć Catherine jest częścią jakiegoś schematu, niewykluczone żemożna było uniknąć tragedii.Wiesz, o co mi chodzi?Fran wcale nie była tego pewna, ale wolno skinęła głową.- Dlatego muszę wiedzieć, co osiem lat temu stało się z Catrioną.Możedzięki temu wszystko nabierze sensu.Pozwoli zrozumieć, dlaczego Catherineumarła.- Nigdy nie znaleziono ciała Catriony.- Tak, słyszałem.- Woda w elektrycznym imbryku już się zagotowała, aleEuan nie zwrócił na to uwagi.Mówił zniecierpliwionym tonem i jego gniewpowrócił.- Oczywiście, wiem o tym.- Przeszedł obok Fran.- Chodz tu - po-wiedział.- Chodz.- Sprawiał wrażenie, że chce ją złapać za ramię, ale się po-wstrzymał.Poprowadził Fran przez małą pralnię ze zlewem, pralką i suszarką.Pomieszczenie było ciemne i najwyrazniej nie objęły go udoskonalenia prze-prowadzone w pozostałej części domu.Pachniało wilgocią.- Kiedyś musiała tubyć kuchnia - wyjaśnił.- A tutaj spiżarnia.- Złapał za klamkę.- Popatrz.- Jegogłos stał się nieprzyjemnie ostry.- No, popatrz.167Wewnętrzna strona drzwi nie była malowana od lat.Euan otworzył je naoścież.Fran zobaczyła zrobione flamastrem znaczki, pokazujące wzrost miesz-kających tu dzieci.Przy każdym z nich wypisano inicjał i datę.Euan wskazałna dolny.- B - odczytał.- Brian, jej młodszy brat.Detektyw mi powiedział imię tegochłopca.A to Catriony.- Znaczek był różowy.- Miała tyle wzrostu na miesiącprzed śmiercią.- Mała jak na swój wiek.- Fran poczuła wzruszenie.Cassie byłaby zaled-wie o parę centymetrów niższa.Euan chyba zapomniał, że zaproponował jej herbatę.Wrócił do kuchni iusiadł, opierając głowę na dłoniach.Stała przez chwilę bezradna, ale cóż mogładla niego zrobić.Chyba nawet nie zwrócił uwagi, kiedy powiedziała, że jużsobie pójdzie.Ruszyła w górę zbocza.Musiała odejść, oddalić się od człowieka, który roz-sypuje się na jej oczach, szukającego wyjaśnienia w schematach i starych zna-kach na ścianie, ogarnianego obsesją na punkcie innego dziecka.Czy kierowa-ło nim poczucie winy, że nie był dobrym ojcem? Pies zatańczył wokół niej ipobiegł dalej.Doszła do płaskiego miejsca, za którym teren zaczynał wznosićsię stromo.Grunt był rozmoknięty, rowy wypełnione po brzegi błotnistą ma-zią, torf nasiąknięty wodą jak gąbka.Blade światło słoneczne odbijało się wkałużach i rozlewiskach, które pojawiły się w nocy.Strumienie spływały dojednego rozległego, płytkiego jeziorka.Przeszła przez nie z pluskiem, myśląc,że Cassie uwielbiałaby takie brodzenie w błocie.Chciałaby pogadać z przyjaciółmi o czymś zupełnie innym niż problemCatherine i jej ojca.Na przykład o mężczyznach.Mogłaby wtedy przyznać, żebrakuje jej faceta.Mówiłaby lekko i żartobliwie.Tutaj rozmowa na taki tematbyła niemożliwa.Ludzie by tego nie zrozumieli.Tęskniła nawet za błahymipogaduszkami o ubraniach, diecie, wakacjach, rzeczach, którymi gardziła,kiedy stanowiły część jej życia.Zawsze uważała się za kobietę niezależną.Sil-ną.A teraz po raz pierwszy od powrotu na Szetlandy czuła się bardzo samotnabez swoich przyjaciółek.Tutaj zawsze będzie kimś obcym.Zawsze.Cassie dorośnie i może wyjdzieza kogoś miejscowego, ale okoliczni mieszkańcy nigdy nie zapomną, że tadziewczyna jest córką Angielki.Byłoby inaczej, gdyby Fran nie rozwiodła się z168Duncanem.Wtedy na swój sposób by ją zaakceptowano.A teraz nie mogłasobie wyobrazić, jak to osiągnąć.Oczywiście, mieszkali tu inni przybysze, ludzie z Anglii, którzy próbowaliułożyć sobie życie na wyspach.Część z nich tak się starała zintegrować z miej-scowymi, że robiła z siebie pośmiewisko.Brali lekcje przędzenia na kołowrot-ku, uczyli się grać ludową muzykę i mówić dialektem.Widziała ich w kawiar-niach i restauracjach w mieście ubranych w wymyślne kardigany z Fair Isle iręcznie robione wełniane swetry.Spotykała ich w klubie filmowym i na festi-walach książek.Inni woleli trzymać się osobno.Dla nich Szetlandy były chwi-lowym schronieniem, a potem wracali do cywilizacji, gdzie mogli opowiadać ozimnie i odosobnieniu.Ludzie z obu grup najczęściej utrzymywali kontaktytylko z takimi jak oni sami.Ona nie przynależała do żadnej.Jak więc to sięskończy? - pomyślała.Stanę się żałosną, samotną kobietą w średnim wieku,żyjącą jedynie poprzez swoją sztukę.Ale teraz wysiłek poprawiał jej nastrój.Odczuwała dziecięcą przyjemność,idąc przez wodę i wzbijając bryzgi.Ta ostatnia myśl była autoironiczna.Wkońcu, co jest złego w życiu poprzez sztukę?Zaczęła wspinać się na wzgórze, wzdłuż kamiennego muru.Nigdy dotąd tunie była.Zazwyczaj spacerowała razem z Cassie i dziewczynka nie mogła do-trzymać jej kroku.Kiedy tylko wychodziły z domu, mała zaczynała marudzić ijęczeć, żeby już wracały.Tutaj, wysoko na wrzosowisku, skutki deszczu i top-nienia śniegu przejawiały się jeszcze dramatyczniej.Woda spływała wodospa-dami po żlebach skalnych i przez torfowisko, porywając ziemię i łupek.Wy-starczyłaby jeszcze jedna ulewa, aby spowodować poważne osunięcie się ziemi.Słyszała, jak Alex Henry mówi o tym w radiu.Twierdził, że to skutek nadmier-nego wypasania.Po prostu stada owiec niszczą strukturę ukorzenienia trawy isamą tkankę ziemi.Dobrze, że system dotacji ulegnie zmianie i nie będzie jużdopłat do każdego zwierzęcia.Odważna wypowiedz, pomyślała.Nie przyspo-rzy mu sympatyków wśród farmerów.Był miejscowy, ale chyba bardziej wyob-cowany niż ona.Słyszała, jak rodzice mruczą na jego temat na szkolnym bo-isku, i zastanawiała się, czy pan Henry w ogóle ma jakichś prawdziwych przy-jaciół.169Maggie wyprzedziła panią spory kawałek.Teraz zatrzymała się i szczekała.Fran zawołała suczkę, ale ta nie chciała wrócić, więc poszła jej śladem przezwzgórze, ślizgając się od czasu do czasu na błotnistej ziemi.Maggie stała naszczycie stromego, torfiastego brzegu.Deszcz najwyrazniej rozmył stertę ka-mieni i głazów, odsłaniając czarny torf.Suczka grzebała w rumowisku.Franzawołała ją; Maggie odwróciła się, ale nadal nie ruszała z miejsca.Słońce wy-szło zza cienkiej warstwy chmur i świeciło jaśniej niż przez cały dzień.Wisiałoteraz nisko nad wzgórzem i jego światło wydawało się nienaturalne, żółte jaksiarka.Pies, głazy i zbocze wzgórza sprawiały wrażenie kanciastych, naryso-wanych mocną, grubą kreską.Fran dotarła do psa, dysząc ciężko.Zaczęła mu wymyślać i mówić, że wogóle nie chciała go mieć.Nagle urwała, złapała Maggie za obrożę i odciągnęłana bok.Pod stertą kamieni coś leżało.Bucik, z odbarwioną skórą i zaśniedziałąsprzączką.Pies zaczął szaleć.Skakał, szczekał, wyrywał do przodu, omal się nieudusił.Wciąż usiłowała utrzymać go za obrożę.Pod skałami było też kilkastrzępów ubrania.%7łółta bawełna.I w pewnym momencie Fran dojrzała zarysmałej stopy, jasny na tle czarnego, włóknistego torfu.Rozdział 27KOM�RKA PEREZA ZADZWONIAA, kiedy rozmawiał przez telefon sta-cjonarny ze swoją matką.Właśnie wrócił ze spotkania z Aleksem Henrym iuznał, że nie może dłużej zwlekać.- No i co? - powiedziała.Nie zapytała najpierw o śledztwo, chociaż napewno o nim wiedziała, choćby z Radia Szetlandy.- Co ze Skerry? Podjąłeśdecyzję? - Mówiła spokojnym tonem.Nie chciała wywierać na niego presji, aleczuł, że jest przejęta.Z całego serca pragnęła mieć go znowu w domu.Możechciała tego nawet bardziej niż wnucząt [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki