Moriel Enrique Miasto poza czasem

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Uczyniłem coś, czego nigdy wcześniej nie czyniłem.Pocałowałem tego człowieka w rękę.Był to może jedyny rzeczywiście dobry człowiek, jakiego po-znałem.Ale przyjaciele biskupa, którzy słuchali jego mszy i jego kazań,z pewnością nie myśleli tak samo, bo nasłali Inkwizycję.97Już wtedy Inkwizycja miała pałac w Barcelonie, w murach, a jadobrze go poznałem, chociaż do owej chwili nigdy nie przejmo-wałem się jego istnieniem.Zabrali proboszcza i już go więcej niewidziałem, zostałem sam w Sant Pau del Camp, w jego ciszy i najego cmentarzu.Nie na długo.Mnie też mogli zawieść przed oblicze Inkwizycji.Musiałem zawszelką cenę uciekać, zagubić się gdzieś, gdzie nikt by mnie nierozpoznał.Dowiedziałem się pózniej, że proboszcz został przetranspor-towany do trybunału dominikanów w Madrycie - w takich trans-portach szło się pieszo, w łańcuchach - i że uprzejmi dominikanienamawiali go, by uznał, że na świecie rządzi Dobro.Ponieważproboszcz upierał się przy rządach Zła, uprzejmi inkwizytorzyzastosowali wobec niego zło, może po to, żeby częściowo przyznaćmu rację.Przeżył tortury, jakby już wiedział, że są one elementemświata, ale nie powiedział tego, co dominikanie pragnęli usłyszeć.Wtedy został przekazany świeckiemu ramieniu i spalony żywcemrazem z innymi dziesięcioma osobami w wielkim autodaf�, z któ-rego cnota ludu wyszła wielce umocniona.Opowiedziano mi, żestało się to pewnej wspaniałej wiosennej niedzieli o zmierzchu iże stosowi przyglądało się kilku zakonników, którzy pózniej mielizostać świętymi za obronę idei Dobra.Ale wtedy już byłem w in-nym miejscu czarnej Barcelony.Nie tylko to mi opowiedziano.No cóż, może nawet nie musia-no mi opowiadać, bo zdołałem przeczytać akta egzekucji.Razem ztymi wszystkimi heretykami - których nazwiska zachowano dladobrego porządku bożego - została spalona pewna młoda kobieta,98którą również poprowadzono pieszo z Barcelony.Wiadomość, żebyła to kobieta, zrobiła na mnie wrażenie, chociaż nie powinie-nem był przypisywać temu znaczenia.Mężczyzni i kobiety cierpiąna stosie jednakowo, choć mężczyzn mniej się żałuje.W aktach zachowało się nazwisko kobiety.Nazywała się Vives.15.Kobieta, która wierzyła w czas- Akta są tutaj - powiedziała Marta Vives, obciągając delikatniespódnicę na swoich mocnych kolanach sportsmenki.- Są to uwie-rzytelnione kopie z archiwów Inkwizycji.Otrzymałam je w ze-szłym tygodniu, kiedy byłam w Generalnej Dyrekcji Rejestrów wMadrycie, żeby napisać to sprawozdanie.Marcos Solana nie zwrócił na papiery uwagi.Kopie leżały,zajmując część biurka, zbyt dużą część - pomyślał - kiedy to miej-sce potrzebne jest na inne, pilniejsze akta.Zainteresowanie Mar-ty Vives średniowieczem zaczynało być śmieszne.Oczywiście wiedza Marty często mu się przydawała.Drogiebudynki w Barcelonie podlegały jeszcze spisowi dzierżawy wie-czystej, według którego w innych czasach, kiedy jeszcze wierzonow wieczność Boga, teren po prostu przekazywano nabywcy, abyten go uprawiał lub na nim budował, a jedyny zysk przekazujące-go stanowiła niewielka renta płacona co najmniej raz na trzydzie-ści lat i procent od wartości spadku czy transakcji, kiedy teren byłdziedziczony albo sprzedawany.Ponieważ z czasem na takichterenach pobudowano całe ulice, teraz każda sprzedaż i każdyspadek oznaczały fortunę.Barcelona nie rozrosłaby się - myślałMarcos Solana - bez spisu dzierżawy wieczystej i wynikających100z niego olbrzymich komplikacji urbanistycznych.Jasne, że odnosiło się to do odległej epoki, kiedy było więcejterenów niż ludzi.Niemal nie mógł sobie tego wyobrazić.I Marta Vives okazała się bardzo pomocna, gdyż znała lokalnąhistorię, zwłaszcza historię starych rodzin.Ale teraz miał na gło-wie inne sprawy niż zajmowanie się starymi papierami Inkwizy-cji.Marta chyba odgadła jego myśli, bo zaczęta się tłumaczyć:- Zdobyłam te papiery między dwiema sprawami, w wolnejchwili.Nie opózniło to w najmniejszym stopniu tego, co mi zleci-łeś.Marcos usiłował się uśmiechnąć.Dużo go to kosztowało.Poadwokacie widać, że jest weteranem, kiedy zaczyna tracićuśmiech.- W każdym razie nie wiem, co ciekawego może być w tymwszystkim - powiedział.- Takich papierów szuka się tylko do pra-cy doktorskiej albo żeby napisać książkę.- Mylisz się - rzekła Marta.- A po co?- Pamiętasz, że niedawno, kiedy przyznano naszym klientomów średniowieczny krzyż, powiedziałeś, że został wyjęty z grobupewnej zamordowanej kobiety?- Jasne.- Ta zamordowana kobieta nazywała się Vives.Ja jestemVives ze strony ojca i ze strony matki.Możliwe, że ta kobieta zesprofanowanego grobu była moją antenatką.- I postanowiłaś to sprawdzić.- Tak.Marcos Solana powiódł wzrokiem po roztaczającym się za101oknem krajobrazie.Ponieważ miał kancelarię na ostatnim piętrzedomu przy V�a Layetana, dostrzegał wieże katedry, kościoła SantaMaria del Mar, kopułę Generalitat, dachy starego miasta, gdziedawniej były gołębniki i sznury do rozwieszania bielizny, a terazpozostało kilka nielegalnych mieszkań i jakiś starzec, który po-stanowił umrzeć na słońcu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki