McNeill Graham Czas Legend 01 Młotodzierzca Legenda Sigmara 01

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Międzydworami króla Bj�rna i Króla Kurgana %7łelaznobrodegowymieniano też najnowsze wieści ze świata.Sigmar zimą spędzał dużo czasu na ćwiczeniachwojskowych z Unberogenami, wznosząc się na wyżynywalecznego kunsztu i zacieśniając więzy zwspółplemieńcami, których jednał sobie za pomocąbystrości umysłu i lojalności.Oczywiście, nie brakowało też bitew do stoczenia.Zarówno Sigmar, jak i jego ojciec kilka razy prowadzilioddziały w głąb lasów, aby rozprawić się z potworaminękającymi położone na uboczu osady.Za każdymrazem jezdzcy powracali do Reikdorfu z czaszkaminabitymi na włócznie i za każdym razem mijało trochęwięcej czasu, zanim bestie decydowały się zaatakowaćponownie.Jednakże bestie nie były jedynymi wrogamiUnberogenów.Teutogenowie zuchwale najeżdżaliunberogeńskie terytoria, kradnąc bydło i owce, aleścigano ich i bezwzględnie zabijano, zanim zdołaliwrócić na własne tereny.Podczas jednej z takichpotyczek miał miejsce chrzest bojowy Gerreona, któryostatecznie zyskał szacunek współbraci ze względu nadoskonałe użycie miecza.Jednakowoż, tak jak samprzewidział, między nim a tymi, którzy przeżylidesperacką bitwę z orkami pod Astofen, ziała przepaśćdoświadczenia.W miarę, jak dni stawały się coraz dłuższe,unberogeńscy wojownicy zapuszczali się coraz dalej idalej, szczególne baczenie mając na granice.Wraz znadejściem wiosny graniczne potyczki zdarzały sięcoraz częściej i jezdzcy nierzadko ćwiczyli podczasnich manewr zwodu, czyli udawali, że odjeżdżają, abynastępnie odwrócić się do tylu w siodle i posłać wstronę śmiejących się rabusiów serię strzał i włóczni,nasłuchując jak rechot zmienia się w agonalny krzyk.Dni mijały jeden za drugim i kiedy mieszkańcyReikdorfu zdali sobie sprawę, że najgorsze już za nimi,odetchnęli z ulgą i poczuli, że wypełnia ich światło,którego coraz więcej było na świecie.Słońce zostawałona niebie coraz dłużej, a śnieg zaczął topnieć,odsłaniając coraz więcej żywej zieleni i żółci lasów.Rolnicy powrócili na pola, przygotowując ziemię dowiosennych zasiewów, zaopatrzeni w skonstruowaneprzez Pendraga siewniki.W oczekiwaniu przyszłychplonów na terenie całej krainy pobudowano nowemłyny i spichlerze.Starszyzna Reikdorfu zgodnieogłosiła, że miniona zima należała donajłagodniejszych, jakie zdarzyło jej się przeżyć.Gdy tylko pierwsze wiosenne kwiaty zaczęłyprzedzierać się przez skorupę śniegu, z obwarowańmiasta zauważono grupę jezdzców podążającychpółnocnym brzegiem Reiku w stronę głównych wrót.Uzbrojeni wojownicy ruszyli na mury, ale wnetdostrzeżono znajomy sztandar i brama otwarła sięzapraszająco.Wolfgart poprowadził jezdzców podstatuą poważnego Ulryka, na którego twarzy nie znaćbyło nawet śladu uśmiechu, po czym zaczął serdeczniewitać się z mieszkańcami.Powrót do domu był radosnym wydarzeniem, a nacześć każdego wojownika bezpiecznie wracającego wrodzinne progi wyprawiono wspaniałą ucztę.Ludziegłośno domagali się wieści z zachodu i Wolfgart upajałsię rolą herolda.- Król Marbad - obwieścił wszystkimzainteresowanym Wolfgart.- Starzec we własnej osobieprzybywa do Reikdorfu.Powietrze w kuzni było gęste i ciężkie, iskry i kłębygęstego dymu gromadziły się pod krokwiami, w miaręjak miechy zaciekle wydmuchiwały powietrze w stronępaleniska.Cegły najbliżej ognia lśniły w żarze, a węgielskwierczał, gdy nad nim przesuwały się masypowietrza.- Muszą dąć mocniej, człeczyno! - krzyknął Alaryk.-Palenisko musi być jeszcze gorętsze, żebyśmy moglioddzielić wszelkie nieczystości!- Szybciej się nie da, Alaryku! - odkrzyknął Pendrag.- Poziom wody jest zbyt niski i pompy napędzającemiechy nie mogą nabrać wystarczającej szybkości.- Ach, a jeszcze rano wszystko było z nimi wporządku.- To było rano - przedrzezniał go Pendrag, puszczającrączki korby napędzającej mechaniczne miechy.-Będziemy musieli poczekać, aż poziom wody znowu siępodniesie.Odstąpił od konstrukcji złożonej z pęcherzywypełnionych powietrzem i skórzanych pasów, któraskładała się na miechy.Moc niezbędną do ich napędzania czerpano zwartkiego kanału Reiku, pełnego spiętrzonej wody,którą skierowano, żeby przepływała przez kuznię.Kiedy woda wzbierała, zaczynała napędzaćolbrzymie koło z łopatkami, które z kolei dostarczałomocy miechom rozgrzewającym palenisko donieprawdopodobnych temperatur niezbędnych przywykuwaniu żelaza.Aż do ubiegłej wiosny, zanim Alaryk przybył doosady, unberogeńscy wojownicy nosili brązowe zbroje iwalczyli brązowymi mieczami oraz włóczniami.Pendrag, pojętny uczeń krasnoludzkiego mistrza, stał siępierwszym człowiekiem, który wykuł żelazny miecz.Niedługo potem każdy wojownik w osadzie dzierżyłżelazne ostrze i z dnia na dzień przybywało koszulekkolczych, gdy tylko unberogeńscy kowale poznalistarożytne tajniki krasnoludzkiej metalurgii i łączeniametalowej plecionki ze skórą.- Poziom wody - sarknął Alaryk, potrząsającgniewnie głową.- W Karaz-a-Karak nie dbaliśmy otakie sprawy.Potężne wodospady spadały prosto zeszczytów gór do serca twierdzy, niosąc wodę dzień inoc.Ach, człeczyno, powinieneś kiedyś zobaczyćwielkie kuznie w górach.Serce twierdzy lśni naczerwono od ich żaru, a góry drżą od huku pracującychmłotów.- No cóż, my tutaj nie mamy wodospadów - wytknąłtrzezwo Pendrag.- I będziemy musieli obejść się beznich.- I silniki - rozmarzył się Alaryk, kompletnieignorując komentarz Pendraga.- Wielkie, sycząceżelazne tłoki, koła obrotowe i ryczące miechy.BożeGór, nigdy nie myślałem, że zatęsknię za obecnościąinżynierów.- Inżynier? Kto to taki? Ktoś w rodzaju kowala?Alaryk roześmiał się:- Nie, inżynier to krasnolud, który buduje maszyny wrodzaju tych miechów, tylko o wiele większe isprawniejsze.Pendrag spojrzał na posapujące i świszczące miechy,składające się w harmonijkę pęcherze wypełnionepowietrzem, które na przemian puchły i flaczały, wmiarę jak koło obrotowe rozpędzało się pod naporemrwącej wody.Jemu i kilku zdolnym ludziom z osadyzajęło cały miesiąc, mimo że pomagał im Alaryk, żebyzbudować napędzane wodą miechy i jego zdaniem byłto cud techniki i inwencji.- Myślałem, że budowa miechów poszła nam całkiemniezle - odezwał się wreszcie Pendrag, starając siębronić swego punktu widzenia.- Wy, człeczyny, macie pewne zdolności, to prawda -przyznał niechętnie Alaryk, chociaż Pendrag zauważył,że nawet tak zdawkowa pochwała z trudem przeszłakrasnoludowi przez gardło.- Ale to krasnoludy sąnajlepszymi rzemieślnikami i dopóki nie przekonamjakiegoś inżyniera, żeby zszedł tutaj z gór, będziemymusieli się zadowolić tym.ustrojstwem.- Przecież pomogłeś nam zbudować miechy -stwierdził Pendrag.- Nie jesteś inżynierem?- Nie, chłopcze - odpowiedział Alaryk.- Jestem.kimś zupełnie innym.Umiem wytwarzać broń, o jakiejci się nie śniło, broń w rodzaju młota, który dzierżykrólewski syn [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki