Mary Jo Putney Wróg i kochanek

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tak bardzo brakowało mu tego poczucia ostatecznej jedności, żeczasami po prostu nie był w stanie normalnie funkcjonować.Od dzieciństwa widział swoją duszę jako srebrny kielichmszalny.Kiedyś kielich ten był wypełniony Duchem Zwiętym,błyszczał jak świeżo wypolerowane srebro i tylko kilka plamekciemności psuło jego lśniącą powierzchnię.Ale z upływem lat brud i śniedz nawarstwiały się, aż srebrozmatowiało i utraciło blask.Czy to jego dusza czerniała odświatowego życia, które zmuszony był prowadzić, życia pełnegointryg, kompromisów i przemocy? Czy też winna była jakaśskaza jego charakteru, ujawniająca się w miarę upływu czasu?Ukląkł przed balustradą i próbował się modlić, prosząco mądrość i wytrwałość w cierpliwym staraniu się o względyMeriel.Ale pożądanie zbyt go dręczyło, by osiągnął spokój.Pochwili otworzył oczy i spojrzał na posąg Najświętszej MariiPanny.Jej jasny obraz zawsze go uspokajał.Zaczął szeptać zdrowaśki, lecz dzisiaj słowa były puste,wyprane ze znaczenia.Im bardziej próbował skoncentrowaćsię na posągu, tym mocniej rysowała mu się twarz Meriel, z jejsłodyczą i uczciwością, z jej rozpaczą, kiedy próbował się z niąkochać.Nawet gdy znów zamknął oczy, jej pełna wyrzutu twarz nieznikała.Ciężko dysząc, daremnie próbował odpędzić ten obraz.Znał surowych starych mnichów, uważających, że to diabełzsyła kobiety; ci powiedzieliby, że szatan wysłał Meriel pojego duszę.Lecz Adrian dobrze wiedział, że zło tkwi w nim,a nie w tej dziewczynie.Choć z upływem lat jego modłom zaczęło brakować żar�liwości, to po raz pierwszy w ogóle nie był w stanie się modlić.W rozpaczy uniósł wzrok nad posąg Marii, ponad złoty krucyfikswiszący na ścianie.Jaśniał tam, niczym klejnot, witraż w kształ-cie gołąbka, będącego uosobieniem Ducha Zwiętego.Gdy Adrian wpatrywał się w gołąbka, bezlitosny wewnętrznygłos nakazał mu: Uwolnij ją.MARY JO PUTNEY128Towarzyszył tym słowom przerazliwy chłód, rozchodzącysię po całym ciele i mrożący duszę.Zacisnął spazmatycznielodowate dłonie, gdy stanął twarzą w twarz z przerażającąprawdą, którą usiłował ukryć przed samym sobą.Niezależnieod władzy czy uprawnień, od tego, jak bardzo zależało muna Meriel, czy od twierdzeń, że więzi dziewczynę, by jąchronić, to, co robił, było po prostu złe.Było grzechem,postępkiem samolubnym i odrażającym, krzywdą uczynionąniewinnej, i to z najniższych pobudek.Nic dziwnego, że ostatnio nie miał czasu" udać się dospowiedzi; jak mógłby spowiadać się z takiej nikczemności?Niech Bóg ma go w swej opiece.Nie tylko nie był w stanieprzyznać się do grzechu, nie potrafił też nawet teraz odczuwaćprawdziwych wyrzutów sumienia i chęci odkupienia grzechów,aby uzyskać ich odpuszczenie.Wiedział z całą pewnością, tak jakby zostało mu to powie�dziane, że jeśli uwolni Meriel, będzie mógł znów się modlić.Wypuszczenie jej nie sprawi, że dusza jego będzie lśniłaczystością jak za młodu, ale przynajmniej między nim a Naj�świętszą Marią Panną nie będzie pojawiać się udręczona twarz.Mógłby się wyspowiadać i znów przyjąć komunię.Oddychał gwałtownie, z coraz większym trudem.Zaciskałdłonie tak mocno, że krew płynęła spod paznokci.Uwolnij ją.Taka prosta czynność, coś co było słuszne i co należało zrobić.Lecz nie mógł, niech Bóg mu wybaczy, nawet dla ratowaniaswojej duszy nie mógł pozwolić Meriel odejść.Sir Vincent de Laon nigdy przedtem nie był w domu %7łydai zachowywał się z dużą ostrożnością, nie bardzo wiedząc,czego się spodziewać.W końcu stwierdził, że dom Benjaminal'Eveske'a niewiele różni się od siedzib innych bogatychkupców poza tym, że zbudowany był z kamienia, a nie z drewna.Czyżby dla ochrony?Benjamin l'Eveske okazał się człowiekiem w dość zaawan-WR�G I KOCHANEK129sowanym wieku, z wielkim haczykowatym nosem i bujnąciemną brodą przeplataną siwymi pasemkami.Chociaż czasa�mi pożyczał pieniądze, jego głównym zajęciem był handel.Bystre czarne oczy świadczyły o tym, że umie się ostrotargować.Chociaż zamierzał przypochlebić się %7łydowi, sir Vincentnie potrafił zmusić się do ukłonu; w końcu był chrześcijaninemi rycerzem.Ale zamierzał uczynić użytek ze wszystkich swoichumiejętności, być uprzejmym i przekonywającym, gdyż niewier�ny mógł się przyczynić do zwiększenia władzy i bogactwaGuya z Burgundii, a tym samym i jego pozycji.Po wstępnych ceremoniach powitalnych i padaniu winaBenjamin l'Eveske powiedział:- Jak rozumiem, zasięgaliście o mnie informacji w gminieżydowskiej?Sir Vincent potaknął.- Tak, słyszałem, że rozważacie przeniesienie działalnościi przeprowadzkę wraz z rodziną do miasta na prowincji i chcia�łem się dowiedzieć o was czegoś więcej.Z twarzy żydowskiego kupca nie można było nic wyczytać.- Myślałem o przeprowadzce - mruknął.- Ale tylko myś�lałem.Nic ponadto.- Mój pan, lord Adrian, hrabia Shropshire, chce sprawić,by jego miasto Shrewsbury rozkwitło.Ludzie tacy jak wy,zasobni kupcy i bankierzy, są tam mile widziani.- A jakież to korzyści uzyskam, przenosząc się do Shrews�bury, a nie do Lincoln czy Yorku?- Shrewsbury rozwija się, będzie czerpać korzyści z handluwalijską wełną.- Francuz przerwał na chwilę, by skosztowaćwyśmienitego wina.- Nie ma tam jeszcze społeczności żydow�skiej, więc możliwości dla was są większe.Poza tym wyi wasza rodzina będziecie pod osobistą opieką hrabiego.LordAdrian zapewni wam nawet eskortę na czas podróży z Londynudo Shrewsbury, jeśli postanowicie się tam udać.Spojrzenie czarnych oczu było pełne ironii.MARY JO PUTNEY130- Mój lud jest pod opieką króla.W jaki sposób opiekahrabiego zwiększy nasze bezpieczeństwo?Sir Vincent wzruszył ramionami.- Motłoch londyński jest najniebezpieczniejszy w całejAnglii.Gdy zaczynają się rozruchy wśród nierobów, pijakówi czeladzi, nawet królewska gwardia nie zawsze może za�prowadzić spokój.Król zaś ma większe zmartwienia niż ochrona%7łydów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki