[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tren V-Poeta rozwija wątek rodzicielskiej rozpaczy oraz niemożności pogodzenia się z przedwczesną śmiercią dziecka.-Utwór rozpoczyna porównanie homeryckie, w którym śmierć Urszulki zostaje porównana do ścięcia wątłej gałązki oliwnej przez nieuważnego ogrodnika.Poeta nie odnajduje żadnego wytłumaczenia, dlaczego Boże błogosławieństwo tak krótko trwa.Sadownik, którego obwinia o śmierć córki, to metaforycznie przedstawiony Bóg.-W zakończeniu utworu podmiot liryczny po raz kolejny zwraca się do Persefony (zwróć uwagę że jest to kolejny zwrot do niej w cyklu) zadając jej retoryczne pytanie, jak mogła dopuścić do tak niesprawiedliwej i niegodnej z naturą tragedii.Mistrz z Czarnolasu obwinia Kore, boginię świata zmarłych o zabranie swojej córki do Hadesu.Gdy Kore była mała, dostała jabłko granatu - zjadłszy parę ziarenek, nieodwracalnie została związana z „państwem cieni”.Zbolały ojciec pyta, dlaczego Persefona nie pozwoliła dalej żyć Urszulce.Przecież powinna rozumieć jego córkę , gdyż też w młodym wieku musiała odejść ze świata.Zdawałoby się, że „zła” bogini cieszy się z faktu, że dziewczynka umiera.Tren VI-Na początku utworu Kochanowski nazywa swe dziecko „safą słowieńską”, eksponując w ten sposób najdroższy talent zmarłej- jej wrażliwość poetycką i przypominając, że widział w córce spadkobierczynię własnego geniuszu twórczego.← hiperbolizacjaDziewczyna nie mogła w tak młodym wieku tworzyć wierszy.Hiperbolizacja była jednak zgodna z obowiązującą w antyku konwencją wyolbrzymiania cech i zasług opisywanej osoby.Przypomina o zadatkach jakie wskazywały o zdolnościach poetyckich córki.Wyraża swój ból jej zbyt prędkim odejściem.Porównuje ją do słowika śpiewającego całą noc, który został nagle spłoszony.-Poeta opisał scenę pożegnania córki z rodzicami, dziewczynka śpiewa pieśń „Już ja tobie, moja matko, służyć nie będę.” jest to tradycyjna pieśń śpiewana przez pannę młodą, mającą opuścić dom rodzinny.Jest to bardzo smutny i pełen cierpienia moment.Po tym pożegnaniu odchodzi a podmiot liryczny ubolewa, że były to ostatnie słowa jakie wysłuchał z jej ust.Tren VII-Tren VII stanowi comploratio, czyli opłakiwanie, które „przede wszystkim miało ukazać ogromny żal.-Zamyka tę część cyklu, która została poświęcona prezentacji rozpaczy rodziców.Dla ojca widok pustego i cichego domu jest prawdziwą torturą.Aby podkreślić grozę czasu, jaki nastał po śmierci dziecka, przywołuje obraz domu w Czarnolesie, kiedy Urszula żyła.Kontrasty między miejscem gdzie była a gdzie jej nie ma.-Przerażającą perspektywę snu Urszulki wyrażają trzy epitety: żelazny, twardy oraz nieprzespany.-Kolejny fragment wymienia szczegółowo ubrania Urszulki.Letniczek pisany (wzorzysta barwna sukienka letnia), uploteczki (wstążki do włosów) oraz paski złocone jako dary od matki na nic nie przydały się dziewczynce, są zbędne.Obraz kolorowych dziecięcych ubranek, kojarzących się z radością i beztroską kontrastuje ze stanem emocjonalnym podmiotu.-Następny fragment przynosi traumatyczne porównanie łoża trumny do łoża małżeńskiego.Przeciwstawione sobie zostają śmierć oraz życie - łoże małżeńskie jest miejscem, w którym bierze początek nowe życie.Zestawienie posagu zamkniętego w skrzyni z ciałem dziewczynki spoczywającej pod wiekiem trumny zawarte w końcowej metaforze jest niezwykle błyskotliwe, można określić je mianem konceptu.2
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
