Marczyński Antoni Wyspa nieznana 2 Mcicielka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gdyby to był tłum, nie wojsko, rozszarpano by Olbrzymana sztuki.Ale powstańcy, nawykli w czasie rok trwającej woj-ny do żelaznej dyscypliny, nie śmieli wykonywać samosądubez zezwolenia Hamilkara.Związano więc ręce zemdlonemu,ocucono go i powleczono w stronę świątyni, gdzie o tej porzewyległo całe miasto.Eskorta składała się z ośmiu halabardni-ków i dziesiętnika, który obawiając sięzaczepek tłumu, obrał drogę okrężną i wkroczył do świątynibocznym wejściem.Tu dowiedział się od jakiejś kapłanki, żekrólowa oraz sztab dygnitarzy znajdują się przed świątynią.Sformował więc swój oddziałek i niespodzianie wyłonił się wbezpośredniej bliskości tronu.Ukazanie się związanego Olbrzyma wywołało prawdziwąburzę.Tłum ryczał, wył, groził, żądając wydania najezdzcy,którego chciano zamęczyć na miejscu.Cała nienawiść wyspia-rzy, nienawiść do plemienia Olbrzymów skupiła się na osobietego przedstawiciela przeklętej rasy. Przez nich zginęło moich dwóch syneczków.Tu, nastopniach świątyni znalazłam ich ciała krzyczała jakaś nie-wiasta. Ja brata straciłem. Ja męża. Zmierć.Dajcie go nam.W sztuki drzeć łotra! Hej, bracia, sami go wezmy!Zakołysały się fale głów.Jak lawina, jak trąba powietrzna,która porywa każdą przeszkodę, runęły zbite szeregi pospól-stwa w stronę schodów. %7łołnierze! Zatrzymać ich! zabrzmiał głos Hamilkara.Setka halabardników nastawiła swe długie oręże.Stojącepo obu bokach oddziały wżarły się dwoma klinami w ciżbę irozszczepiły ją jak ostrze siekiery rozszczepia szczapy drewnana opał.Mrowisko ludzkie przystanęło zatrzymane przez ży-wy mur zbrojnych mężów, lecz nieoczekiwany opór rozpętałhuragany gniewu, wściekłości, oburzenia.Tłumy zaczęły wyćprzerazliwie, świstać, obsypywać wojsko soczystymi epiteta-mi.Tu i ówdzie wyprysnął kamień.Było można przewidzieć,że ludzie ci są gotowi na wszystko i nie cofną się przed ude-rzeniem na falangę żołnierzy.Królowa powstała nagle z rozjaśnioną twarzą.Oto nadarza-ła się jedyna okazja do podbicia serc tłumów.Hamilkar osłoniłjeńca, ona zaś. Cicho! Cicho! Othe chce mówić.Słuchajcie! nawo-ływali się wzajemnie najwięksi krzykacze, niebaczni, że samirobią wrzawę najgorszą.Wreszcie uciszyło się jako tako.Ten iów sarkał jeszcze półgębkiem, że zapewne królowa będzie sięujmować za Olbrzymem. Ludu mój wierny! zabrzmiał srebrzysty, lecz silnygłos Othe. Chcąc wam dać dowód mej wielkiej miłości, wydaje te-go ciemiężcę w wasze ręce.Postąpcie z nim tak jak na tozasłużył.Hej, straże! Odprowadzić mi tego człowieka tam,na dół.%7łołnierze, zróbcie miejsce!Warunki akustyczne na Placu Dwustu Kolumn byłyświetne, więc krótkie przemówienie królowej słyszeli nawetci, co stali w ostatnich szeregach.Toteż kiedy skończyła i zaskinieniem jej dłoni zwarte szeregi żołnierzy poczęły formo-wać szpaler, tłumy ogarnęło najpierw przeogromne zdumienie,a potem strzeliły ku niebu płomienie zapału, entuzjastycznegozachwytu.Jeżeli byli jeszcze tacy, którzy podejrzewali, że Othe ulękłasię wprawdzie chwilowej przewagi powstańców, lecz ichzdradzi w stosownym momencie, to teraz mogli się przekonaćnajdowodniej o szczerości jej intencji.Wszakże przez ten krokangażowała się osobiście w akcję powstańców i stawała naczele nieprzejednanych wrogów piegowatego Olbrzyma.Hansnie przebaczyłby śmierci ulubionego towarzysza, nawet swejdawnej kochance.Lecz nagle zaszedł wypadek, który mógł mieć nieobliczal-ne następstwa.Nikt ze strażników nie zauważył, że M�ller w czasie drogirozluznił sobie więzy, że ręce miał w rzeczywistości zupełniewolne, że tylko rozmyślnie nie odrzuca więzów, czyhając naokazję do ucieczki.A Niemiec widział postawę tłumu i słyszał każde słowoprzemówienia królowej.Dzieliło go od niej zaledwie piętna-ście metrów.Zrozumiał, że o ucieczce nie może być mowy, żeśmierć nadeszła nieuchronnie.Postanowił więc drogo sprzedaćżycie i ukarać przykładnie największą wiarołomczynię, Othe.Tygrysim skokiem runął na plecy jednego z wartowników,wyrwał mu halabardę i zaczął siać wokoło straszliwe spusto-szenie.�semka żołnierzy, wraz z dziesiętnikiem, wiła się pochwili na ziemi.Droga do tronu była wolna.Tłum oniemiał.%7łycie młodej władczyni zawisło na wło-sku, lecz ona stała spokojnie, jak gdyby lekceważąc straszliweniebezpieczeństwo.Hamilkar znajdował się właśnie dość da-leko, gdyż zszedł porozmawiać z setnikami.Biegł teraz napomoc, przeskakując po kilka stopni naraz, potrącając w dro-dze uciekających dworaków.Sycheus i jego syn zabieglidrogę napastnikowi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki