Levy Marc Siedem dni dla wiecznoci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Lucas wystawił głowę z łazienki.- Nie wypijesz kawy?- Nie, kawę też wypiję w domu, dziękuję za jabłko!- Nie ma za co, chcesz jeszcze jedno?- Nie, wystarczy, było miło, dobrego dnia.Zdjęła łańcuch z drzwi i przekręciła gałkę.Lucas podszedł do niej.- Mogę zadać ci jedno pytanie?- Słucham!- Jakie są twoje ulubione kwiaty?- Lucas, masz dużo gustu, ale przeważnie złego! Twoje ręce są bardzo sprawne, napraw-dę spędziłam z tobą piekielną noc, ale niech tak już zostanie!Kiedy wychodziła, stanęła twarzą w twarz z kelnerem, niosącym tacę ze śniadaniem.Lucas popatrzył na Amy.- Na pewno nie chcesz kawy, skoro już ją przyniesiono?- Na pewno!- Bądz miła, jak to jest z tymi kwiatami?Amy wzięła głęboki oddech, wyraznie zirytowana.RL- Osoby zainteresowanej nie pyta się o takie rzeczy, bo to psuje cały urok, jeszcze tegonie wiesz w twoim wieku?- Naturalnie, że wiem - odpowiedział Lucas głosem małego obrażonego chłopczyka - aleto nie ty jesteś tą zainteresowaną!Amy odwróciła się na pięcie i wyszła; o mało nie potrąciła kelnera, który ciągle czekał naprogu apartamentu.Obaj panowie stali bez ruchu, nagle usłyszeli głos Amy dochodzący z głębikorytarza: Kaktus, i możesz sobie na nim usiąść!".W milczeniu wiedli za nią wzrokiem.Usły-szeli dzwonek windy, która właśnie przyjechała.Zanim zamknęły się drzwi, Amy dodała: Jeszcze jeden szczegół, Lucas, jesteś całkiem goły!".- Przez całą noc nie zmrużyłaś oka.- Zawsze śpię krótko.- Zofia, czym cię martwisz?- Niczym!- Przyjaciółka słyszy to, czego druga osoba nie mówi.- Mam zbyt dużo pracy, Matyldo, nie wiem, od czego zacząć.Boję się, że nie będęumiała stanąć na wysokości zadania, jak tego ode mnie oczekują.- Po raz pierwszy w życiu widzę, że masz jakieś wątpliwości.- To znaczy, że właśnie zostajemy prawdziwymi przyjaciółkami.Zofia poszła do kuchni.Stanęła przy ladzie i napełniła wodą elektryczny czajnik.Zeswego łóżka w salonie Matylda mogła obserwować, jak dzień wstaje nad zatoką, w drobnejporannej mżawce.Smutne chmury przyciemniały niebo.- Nienawidzę pazdziernika - powiedziała Matylda.- Co ci zrobił?- To miesiąc, który uśmierca lato.W jesieni wszystko jest marne: dni są coraz krótsze,nie ma nigdy słońca, wkrótce nadejdą chłody, patrzymy na swetry, nie wkładając ich jeszcze.Jesień jest paskudną ociężałą porą, tylko wilgoć, deszcz i deszcz.- A mówisz, że to ja zle spałam!Czajnik zaczął się trząść.Ciche stuknięcie przerwało szmer wrzącej wody.Zofia zdjęłaprzykrywkę z blaszanej puszki, wyjęła torebkę earl greya, wlała gorący płyn do dużej filiżanki izostawiła, żeby herbata naciągnęła.Na tacy ustawiła śniadanie dla Matyldy, podniosła gazetę,którą Reine wsunęła pod drzwi, jak co rano, i wszystko razem zaniosła przyjaciółce.PomogłaRLjej podciągnąć się wyżej, ułożyła poduszki i poszła do pokoju.Matylda otworzyła okno.Póz-nojesienna wilgoć przeniknęła aż do nogi, wywołując przeszywający ból, chora skrzywiła się.- Wczoraj wieczorem widziałam się z tym od nenufara! - krzyknęła Zofia z łazienki.- W ogóle się już nie rozstajecie! - Matylda odkrzyknęła równie głośno.- Co ty! Po prostu był w tej samej restauracji.- Z kim?- Z blondynką.- Jaki typ kobiety?- Blondynka.- I co jeszcze?- Coś w rodzaju co mi zrobisz, jak mnie złapiesz, przyjdzie ci to łatwo, mam wysokieobcasy!".- Rozmawialiście?- Tak ogólnie.Coś bredził, że ona jest dziennikarką, a on udziela jej wywiadu.Zofia weszła pod prysznic.Odkręciła stare rzężące krany i dwukrotnie trąciła sitkoprysznica, które dwa razy prychnęło: woda trysnęła na twarz i ciało.Matylda rozłożyła SanFrancisco Chronicle", jakieś zdjęcie przyciągnęło jej uwagę.- Nie kłamał! - krzyknęła.Zofia, która właśnie obficie lała szampon na włosy, otworzyła jedno oko.Wierzchemdłoni usiłowała zetrzeć mydło, bo bardzo szczypało, a wywołała skutek odwrotny.- Tylko że ona jest raczej szatynką.- dodała Matylda - i to całkiem niezłą!Ucichł szum prysznica, Zofia natychmiast zjawiła się w salonie.Była opasana ręczni-kiem, na włosach miała pełno piany.- Co ty opowiadasz?Matylda przyglądała się przyjaciółce.- Masz naprawdę ładne piersi!- Zwięci zawsze są piękni, w przeciwnym razie nie byliby świętymi!- To właśnie co rano przed lustrem powtarzam moim piersiom.- O czym ty właściwie mówisz, Matyldo?- O twoich jabłuszkach! Chciałabym, żeby moje były tak wyniosłe.Zofia zakryła ramieniem piersi.- O czym mówiłaś przedtem?RL- Prawdopodobnie o tym, co kazało ci wyjść spod prysznica i nie wytrzeć się! - zauwa-żyła, machając gazetą.- W jaki sposób ten artykuł mógł się już ukazać?- Aparaty cyfrowe i internet! Udzielasz wywiadu, kilka godzin pózniej jesteś na pierw-szej stronie gazety, a następnego dnia służysz do zawijania ryby!Zofia chciała wziąć dziennik z rąk Matyldy, lecz ta się sprzeciwiła.- Nie dotykaj! Jesteś cała mokra.Matylda zaczęła czytać na głos pierwsze linijki artykułu, zajmującego dwie kolumny.WIELKI SUKCES SP�AKI A&H: prawdziwy panegiryk na cześć Eda Heurta, w trzydziestuwierszach dziennikarka wychwala karierę człowieka, który bezspornie przyczynił się do wspa-niałego rozwoju gospodarczego całego regionu.Tekst zakończony był konkluzją, że mała firmaz lat pięćdziesiątych, która urosła do rozmiarów gigantycznej spółki, dzisiaj opiera się wyłącz-nie na jego barkach.Zofia w końcu wzięła do ręki gazetę i dokończyła lekturę artykułu opatrzonego małymkolorowym zdjęciem.U dołu widniał podpis Amy Steven.Zofia złożyła gazetę, nie mogłaopanować uśmiechu.- Jest blondynką! - powiedziała.- Zobaczycie się jeszcze?- Zgodziłam się pójść z nim na obiad.- Kiedy?- We wtorek.- O której godzinie we wtorek?Lucas ma po nią przyjechać około dwunastej, odpowiedziała.Matylda, kiwając głową,wskazała palcem drzwi do łazienki.- Przecież to już za dwie godziny!- Dzisiaj jest wtorek? - spytała Zofia, w pośpiechu zbierając swoje rzeczy.- Tak jest napisane w gazecie!Zofia wyszła z garderoby kilka minut pózniej.Miała na sobie dżinsy i sweter robionygrubym ściegiem, stanęła przed przyjaciółką w oczekiwaniu na ewentualny komplement.Ma-tylda spojrzała na nią i znowu zagłębiła się w lekturze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki