[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W biurze poza nimi nikogo nie było, toteż gdy Stewartwyszedł, Abby usiadła fazy biurku i zaczęła czytać kartęchoroby.Na widok nazwiska pacjentki doznała szoku.Patrzyła na nie w milczeniu przez kilka minut.- Kaitlin Amanda Contini - przeczytała na głos i jęknęła.Te wypisane grubym drukiem słowa po prostu ją poraziły.W rubryce  najbliższy krewny" widniało imię i nazwisko:Blake Contini, mąż.Odwróciła na chwilę głowę.Czuła się takskrępowana, jakby zakłócała prywatność rodziny Blake'a.Zestosu na biurku wzięła czystą kartkę i zaczęła pisać.Doktor Hadley miał oczywiście rację.Kobieta nie byłapacjentką Abby.Znajdowała się pod opieką jednego zneurologów oraz kilku innych wysokiej klasy specjalistów.Abby odnotowała bardzo dokładnie wszystko, co zrobiładla Kaitlin Amandy Contini, poczynając od chwili, gdypielęgniarka poprosiła ją o pomoc.Następnie przeszła do kartyzaleceń i zaproponowała dla chorej pełne spektrumantybiotyków, które miały być podawane najpierw przezkroplówkę, a następnie w zastrzykach w regularnychodstępach czasu przez dziesięć dni.W końcu umieściła tewszystkie informacje w komputerze.Z karty choroby wynikało, że Kaitlin Contini nie leczonozbyt intensywnie.Przeprowadzano wyłącznie rutynowekontrole, zapewniono chorej opiekę pielęgniarską i nicponadto. - Nie poprzestanę na tym, co zrobiłam - mruknęła dosiebie Abby.- Dokończę swoją pracę.I to dokończę ją dobrze.Przed wyjściem z oddziału zawiadomiła pielęgniarkę ozaordynowaniu pani Contini antybiotyków.Mogła być dziękitemu spokojna, że leczenie potoczy się dalej.Pani Contini.Choć pierwsze spotkanie Abby z Blakiemodbyło się niecałe dwa tygodnie wcześniej, Abby odnosiławrażenie, że zna go znacznie dłużej.Teraz już rozumiała,dlaczego najpierw zachowywał w stosunku do niej dystans, apóz
niej tak namiętnie ją całował.Cóż ją właściwie obchodzi stan cywilny Blake'a?I fakt, że ma tak ciężko chorą żonę? A jednak nie potrafiłao tym nie myśleć.Może to wszystko sprowadza się po prostudo silnego zainteresowania seksualnego, połączonego zbardziej subtelnymi potrzebami Abby.Przymknęła powieki.Adrenalina przestała działać izmęczenie dało wreszcie o sobie znać.Postanowiła wrócićjeszcze na chwilę do sali pani Contini.Zastała tam StewartaHadleya i pielęgniarkę.- Dziękuję, pani doktor - powiedziała cicho dziewczyna.-Spotkamy się póz
niej na oddziale? Chodzi mi o te pacjentkidoktora Whartona.- Tak.Teraz wypiję szybko kawę na dole.Czy ktośdzwonił do doktora Continiego, hm.do jej męża? - Jakdziwnie brzmiały te słowa w jej własnych ustach.Najchętniejodeszłaby gdzieś na bok, aby wszystko spokojnie przemyśleć.- Przed chwilą do niego telefonowałam - odparłapielęgniarka.- Doktor już tu jedzie.Abby wyszła z oddziału jak automat.Musi stąd uciec.ROZDZIAA
SIÓDMYKupiÅ‚a kawÄ™ w maÅ‚ym barku usytuowanym w holu, anastÄ™pnie wyszÅ‚a na zewnÄ…trz i usiadÅ‚a na Å‚awce pod drzewem.Przed oczami miaÅ‚a wciąż twarz Kaitlin Contini.Rok w stanieÅ›piÄ…czki.MÅ‚oda, trzydziestoletnia kobieta kompletniewyÅ‚Ä…czona z życia.Ta myÅ›l zupeÅ‚nie jÄ… otrzez
wiła.Gdy podniosła wzrok, zobaczyła, że w jej kierunkuzmierza Stewart Hadley.Był wysoki, szczupły i wmłodzieńczy niemal sposób niezgrabny.Z kieszeni rozpiętegofartucha wystawały mu jakieś przybory lekarskie.- Dowiedziałem się od pielęgniarki, gdzie pani szukać.- Usiadł obok, balansując jednorazowym kubkiem zkawą.- Chciałbym panią przeprosić za swoje zachowanie.Megan, ta pielęgniarka, zrobiła mi o to straszną awanturę.- Upił łyk kawy.- O tym właśnie marzy facet, który niespał całą noc i nie jadł śniadania - dodał z uśmiechem.- Przyjmuję przeprosiny - powiedziała Abby.- Pewnie nie przeczytała pani dokładnie historii choroby.- Nie.Właśnie zamierzałam to zrobić, kiedy się okazało,że to żona Blake'a Continiego.Przeżyłam prawdziwy szok.Widzi pan, ja z nim pracuję i wcale dobrze go nie znam.-Abby wytłumaczyła Stewartowi, że wolałaby nie ingerować wniczyje życie.- No tak.- zasępił się.- Rozumiem, co pani ma na myśli.Abby.czy mogę się tak do pani zwracać? Byłem na miejscu,kiedy przywieziono tu Kaitlin - dodał, gdy skinęłaprzyzwalająco głową.- I naprawdę uważam, że nadszedł czas,żeby pozwolić jej odejść.Serce mi się kraje i bardzo jejwspółczuję, ale odniosła tak straszne obrażenia.Nie manadziei.Musimy być realistami.Dwa tygodnie temu rodzinazdecydowała, żeby jej nie reanimować, gdyby zaistniała takapotrzeba.Ta decyzja bardzo wiele ich kosztowała.Przecieżchodzi o matkę dwojga dzieci. - Ale co się właściwie słało? - spytała Abby.- Jak najkrócej rzecz ujmując, pani Contini miała romansz facetem, który zaraził ją wirusem AIDS.Pojechała z nim naJamajkę i tam uległa wypadkowi na jachcie.Wypadła zaburtę, uderzyła o coś głową i już nie wyszła ze stanu śpiączki.A facet to bogaty playboy.- O mój Boże! - Abby poczuła, że robi się jej słabo.- Coza okropna historia! Byli już wtedy w separacji z mężem?- Nie.Mówiłem ci chyba, że to skomplikowana sprawa.Ito w każdym sensie.Oprócz śpiączki i AIDS pani Contini jestjeszcze sparaliżowana od pasa w dół.Złamała obie nogi idoznała urazu kręgosłupa.- Nic o tym nie wiedziałam.Doktor Contini pracuje wSzpitalu Uniwersyteckim dopiero od niedawna.Ale jużniedługo pewnie wszyscy się dowiedzą.- No jasne - skrzywił się Stewart.- Pani Contini żyjewyłącznie dzięki wspaniałej opiece pielęgniarskiej.Nawet niema odleżyn.A wirusa wykryto u niej po wypadku, podczaspobytu w szpitalu na Jamajce.- Upił kolejny łyk kawy.- Tenjej facet też zresztą przebywa w naszym szpitalu.Tyle że nainnym oddziale.Umiera na AIDS.- Masz jeszcze coś do dodania? - jęknęła Abby.- On chodzi.I codziennie ją odwiedza.Siada przy łóżku,bierze ją za rękę i płacze.Czuje się winny.- A ma ku temu powody?- To on nie dopilnował steru i doszło do wypadku.Apłacze chyba również nad sobą.Dzięki tym odwiedzinomczuje się trochę lepiej.- Ja też miałabym ochotę się rozpłakać.Masz rację, tostrasznie skomplikowana historia - rzekła Abby drżącymgłosem.- To płacz, jeśli pozwolisz mi się pocałować napocieszenie - zażartował.Abby poczuła nagły przypływ sympatii do Stewarta.- Musisz zachować dystans, bo zwariujesz - poradził,patrząc na trawnik zalany teraz promieniami słońca.-Zrobiliśmy i robimy, co tylko można.Wciąż sobie o tymprzypominam.- Wiem - wyznała cicho.- Utrzymaliście ją tak długo przyżyciu.Naprawdę was podziwiam.Zgoda? - dodała,wyciągając rękę.Stewart uścisnął trochę niezdarnie je dłoń.- Jasne - odparł i objął ją serdecznie.- Tylko nie traćpoczucia humoru.Wtedy wszystko na pewno będzie dobrze.- Te ostatnie dwa tygodnie były naprawdę okropne -szepnęła.- Powiedz mi jeszcze, co z Blakiem i dziećmi? -poprosiła po chwili.- Odwiedzają ją regularnie.I też płaczą.No, przynajmniejdzieci.A on.wygląda strasznie.Może naprawdę byłobylepiej pozwolić jej już odejść.Dzieci jednak wolą miećświadomość, że mogą tu przyjść, ilekroć chcą zobaczyćmatkę.- Oczywiście - przytaknęła Abby ze zrozumieniem.- A ileone właściwie mają lat?Nie sądziła, że Blake jest ojcem rodziny [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

gieldaklubu.keep.pl