Karl Gjellerup mlyn na wzgorzu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.O tak, gdyby Ana znalazła służbę w młynie, to byłoby baróo dobrze! Ale ZajęczaWdowa słyszała, że Liza kłusowniczanka wypełnia tam wszystkie posługi, zajmuje sięporządkami domowymi, kuchnią, a nawet piekarnią.Tak, to prawda, niestety.Ale musi się to raz nareszcie skończyć, bo ta cała gospodarkaLizy nie prowaói, Bóg świadkiem, ku dobremu.Zajęcza Wdowa zmarszczyła czoło, tak że włosy niemal je zakryły, i nacisnęła głowątak mocno podbródek, że dolna jego warstwa wysunęła się naprzód niby poduszka.Po-ruszyła niecierpliwie wargami, a gdyby miała ruchome uszy, to z pewnością lewe uchoprzechyliłoby się daleko ku pani Andersen, która kiwała głową i mrugała oczyma baróoznacząco.Na ogół óieóiczka nie była zbyt rozmowna, a zwłaszcza w sprawach roóinnychtrzymała język za zębami.Ale od młodości odnosiła się do Zajęczej Wdowy z pewnąlekceważącą poufałością, teraz zaś, gdy wchoóiły w grę tak doniosłe sprawy, nie krępo-wała się wcale i bez ogródek piętnowała podstępną rolę, jaką Liza gra w młynie i jaką�� r r r proprieterem nazywa się w Danii właściciela majątku średniej wielkości, w odróżnieniu odmałorolnego wieśniaka.kar e eru Młyn na wzgórzu 45grała wówczas, gdy nieboszczka jej córka jeszcze żyła.Gdyby nie biedny chłopiec, sierota,skusiłaby już może Jakuba, by się z nią ożenił! Na szczęście młynarz poczuwa się do od-powieóialności i wstyói się dać chłopcu taką matkę.Tak, tak, to zgoła óiwne: nierazwydaje się, jakoby młynarz szukał ochrony w towarzystwie óiecka.Zwłaszcza w ostatnimczasie nie rozstaje się z nim prawie stąd wniosek, że sytuacja jest poważna.Dlategozgłoszenie się Any jest wprost szczęśliwym zrząóeniem opatrzności.Pani Andersen niechciałaby bowiem wprowaóać w te stosunki pierwszej lepszej obcej osoby.Ana zaś jestdobrym, roztropnym óiewczęciem.A skoro tylko Liza przestanie tam wszechwładnierząóić, wszystko, oczywiście, odmieni się na lepsze.Zajęcza Wdowa słuchała ze współczującym chrząkaniem opowieści o tej gospodarcew młynie i wyraziła najzupełniej zgodę.Aby więc kuć żelazo, póki gorące, wysłano sztafetędo młyna za pośrednictwem pastucha, a niebawem przyszedł młynarz, prowaóąc za rękęmałego Janka&Sieóieli zatem przy stole; kiedy zaś zaspokoili apetyt, óieóiczka wytoczyła swój pro-jekt i poleciła Anę jako óiewczynę, która na pewno zadowoli młynarza.Smok, trawiącyjeszcze jeóenie, przytakiwał głuchym pomrukiem, a Zajęcza Wdowa zaręczała płaczli-wym głosem, że Ana wypełni wszystkie obowiązki jak najlepiej.Młynarz kiwał głową, kiedy niekiedy dorzucał jakieś słowo i wyrażał w ten sposóbuznanie dla doskonałości Zajęczej Any.Ale nie wydawało się, by z entuzjazmem witałpropozycję.Pozwalał innym mówić, co tylko chcieli, a nawet i więcej, sam natomiastmilczał, uporczywie wpatrywał się w talerz i z bezmyślną dokładnością óielił na drobnekąski kawałek chleba z masłem.Wszystko sprawiało mu wielką przykrość.Był to atak przeciwko Lizie.Wprawóiejuż dawniej zdarzały się często drobne zaczepki, teraz jednak był to rozstrzygający, dobrzeuplanowany atak.Gdyby uległ, w dom jego weszłaby obca osoba, szpiegująca jego i Lizę.Już sama ta myśl burzyła krew w żyłach.Z drugiej strony żywił głęboki szacunek dlagłównej atakującej: była ona matką Chrystyny i babką Janka, miała niewątpliwie prawowypowieóieć swe zdanie, zwłaszcza że podejrzenia jej były poniekąd uzasadnione.Nastała chwila milczenia.Przerwał ją wreszcie Janek, woóąc rozradowanym spojrze-niem po obecnych. No, to Liza pójóie sobie, gdy przyjóie Ana?Pani Andersen i Zajęcza Wdowa porozumiały się szybkim spojrzeniem, co jeszczebaróiej zaniepokoiło młynarza.Smok, który jak zazwyczaj trwał w błogim stanie tępotytrawienia, nie zorientował się w sytuacji i z dobroduszną miną począł w dobrej wierzepocieszać chłopca: niechaj się nie martwi, Liza na pewno pozostanie na miejscu.Ana niezdoła sama prowaóić całego gospodarstwa w młynie.Potwieróiła to również ZajęczaWdowa, oświadczając, że, przynajmniej na razie, jej Ana nie sprostałaby wszystkiemu.Janek wpatrywał się w mówiących rozszerzonymi oczyma, w których wnet zaświeciłyłezki rozczarowania. Na miłość boską, nie beczże Janeczku! pocieszał w dalszym ciągu Smok.Wszak słyszysz, że zostanie! Liza nie odejóie, pozostanie u was& czyż nie słyszysz?Janek istotnie słyszał.Już nie beczał teraz, ale wył. Ja nie chcę wcale, żeby została! Niech przyjóie Ana na jej miejsce!Ten nieoczekiwany protest tak zdumiał wujaszka, że rozparł się na fotelu i spoglądałna siostrzeńca rozszerzonymi oczyma. Ale to najóiwniejsze óiecko pod słońcem! Teraz nagle nie chce słyszeć o Lizie,a dopiero co płakał dlatego, że odchoói! Szczególny chłopak! Ach, matko, daj mu trochęsłodkiej kaszy& może go to uspokoi.Podczas gdy zastosowano ten środek kojący bóle z jak najlepszym wynikiem, mły-narz oświadczył wreszcie, że nie wiói właściwie powodu, dlaczego należałoby dawać wikti pensję dwom óiewuchom, skoro jest już jedna, która wszystko doskonale załatwia.Ta uwaga wydała się szwagrowi młynarza tak trafna, że zóiwił się tylko, czemu samod razu nie wpadł na ten pomysł.Odłożył nóż i uderzył dłonią w stół! Zupełnie słusznie, Jakubie! Nie jesteś chyba wariat!Matka spojrzała natychmiast na niego karcącym wzrokiem, który uświadomił mu, żepowieóiał głupstwo i że w ogóle jak zazwyczaj nie rozumie całkiem, o co choói.Smokzakropił swe zakłopotanie kieliszkiem wódki i nakłonił też młynarza do wypicia: nie makar e eru Młyn na wzgórzu 46nic lepszego na świecie aniżeli łyk żytniówki, takiej z fuzlem, który piecze w gardle niech diabli porwą wszelakie akwawity! A do tego na przekąskę kawałek czarnego chlebai ser z kminkiem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki