Gauze Jan Brazylia 01 Na przełaj przez dżunglę

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tu i ów-dzie kręcił się w tłumie jakiś osobnik ubrany po europejsku, świadcząc o tym, że nawet i tuprzedostają się prądy cywilizacji i wymagania wielkomiejskiej mody.Jak się pózniej przeko-nałem, cały ten malowniczy tłum zbiera się zawsze w godzinach nadejścia pociągów z P�rtoAlegre, gdyż stanowi to tutaj pewnego rodzaju rozrywkę.W pobliżu dworca, na jednej z bocznych ulic odnalazłem dużych rozmiarów budę zganeczkiem, nad którym wisiał blaszany szyld z napisem Hotel dos Imigrantes.Wszedłem.W dużej, pełnej dymu tytoniowego sali stały obok siebie dwa długie stoły przykrytekraciastymi obrusami.Nad stołami wisiały dwie naftowe lampy, otoczone smugami błękitne-go dymu.Wokół stołów rozsiadło się liczne towarzystwo o ciemnych, prawie czarnych twarzach.Pili wino, palili tytoń, grali w karty i kości, śmiejąc się przy tym i hałasując.W kącie ktośrzępolił na harmonii.Moje wejście nie zwróciło prawie niczyjej uwagi.Podszedłem do bufetu, za którym rej wodził krępy, przysadzisty mężczyzna w koszuli zzawiniętymi rękawami, z błękitną chustką owiniętą naokoło szyi. Boa noite, senhor *. Boa noite mruknął łypnąwszy okiem w moją stronę. Czy mógłbym otrzymać pokój do spania? zapytałem.Na te słowa przysadkowaty jegomość rzucił w kąt ścierkę, którą wycierał kieliszki iwyskoczył zza bufetu. Pokój? oczywiście jest.Dam panu bardzo wygodny i miły pokoik.Proszę za mną.Chwycił po drodze świecę i popędził długim korytarzem w głąb domu, głośno podzwa-niając dużymi ostrogami.Podążyłem za nim.Minęliśmy kuchnię pełną zapachu smażonego mięsa, ciemną i okopconą, potem jakąśwerandę, wreszcie znalezliśmy się w ogromnej szopie z desek przedzielonej korytarzem nadwie części.Po obydwu stronach korytarza znajdowały się drewniane przegrody zaopatrzonew drzwi, pomieszczenia te nie posiadały okien, tylko otwory zamykane okiennicami.Wewnątrz każdego pokoiku stało składane polowe łóżko i drewniana skrzynia, imitują-ca stolik.Aóżko było nakryte szarym kocem, w głowach leżała mała poduszeczka, całośćwięcej niż skromna.Uśmiechnięty gospodarz postawił zapaloną świecę na skrzynce i z ukłonem, zatoczy-wszy półkolisty ruch ręką, oznajmił: Proszę, niech pan się rozgości, młodzieńcze i czuje jak u siebie w domu.Tymczasemmoże pan zechce coś zjeść, właśnie mamy przygotowaną kolację.Po czym, przyjrzawszy mi się bliżej, rzekł z uznaniem: Sądząc z ubioru, przybywa pan zapewne z P�rto Alegre, prawda? Tak jest, zgadł pan, podziwiam pańską spostrzegawczość odrzekłem. Dla mnie jeden rzut oka wystarcza, żeby odróżnić dżentelmena z miasta od naszychcaboclos z Passo Fundo zaśmiał się zadowolony. No, a teraz chodzmy na kolację.Pozostawiłem walizkę z rzeczami w pokoiku, po czym wyszliśmy na korytarz i tu zezdziwieniem spostrzegłem, że drzwi nie mają zamka, lecz zamykają się tylko na haczyk.Widząc moje zdziwienie gospodarz pośpieszył wyjaśnić, że zamków nigdzie nie ma, gdyżdotychczas nie zachodziła potrzeba zamykania drzwi na klucz.Jeszcze nigdy nikomu nic niezginęło, więc po cóż niepotrzebny wydatek na kosztowne zamki, bywają też kłopoty z klu-czem, który może zginąć itp.Rozumowanie wydało się bardzo logiczne, więc nie zaprzątając sobie więcej tym głowyudałem się do jadalni, gdzie zastałem już na stole dymiący talerz feij�o i gulasz z ryżem;szklanka wina dopełniła kolacji.Teraz miałem możność przyjrzenia się typom znajdującymsię na sali.Byli to wszystko Brazylijczycy trudniący się przewożeniem towarów na mułach,* Dobry wieczór panu (p).czyli tzw.tropeiros.Tropeiro to człowiek posiadający karawanę czyli tropę mułów.Tropa składa się z sze-ściu, dwunastu lub dwudziestu czterech mułów, które objuczone workami lub torbami prze-wożą różne towary, nieraz na bardzo duże odległości.Tropy mułów mają zastosowanie tam,gdzie dojazd wozem jest niemożliwy, a więc przeważnie w dżungli, natomiast na przestrze-niach odkrytych stepów rej wodzą carro�eiros, którzy wozami zaprzężonymi w pięć lub sie-dem mułów czy koni przewożą towary do różnych stepowych miejscowości.Do czasu wybu-dowania linii kolejowej była to jedyna komunikacja wewnątrz kraju.Passo Fundo, miasto położone w stepach przy linii kolejowej, było niejako centrumhandlowym i punktem, gdzie krzyżowały się szlaki wiodące w głąb stepów i do sąsiednichpuszczańskich municipios.Tropeiros dostarczali produkty z puszcz, a carro�eiros rozwozili je do miejscowościpołożonych wśród stepów.Tak jedni, jak i drudzy niczym się zewnętrznie nie różnili, gdyżzarówno tropeiros jak i carro�eiros pędzą żywot na siodle, tylko o ile pierwszy dosiada lotne-go, zwinnego konia, to drugi przeważnie wlecze się na dyszlowym koniu.Po przybyciu do Passo Fundo, pozbywszy się towarów, parę dni z rzędu spędzają wróżnych szynkach i bodegach, pijąc wódkę, tańcząc maxixe i flirtując z Mulatkami, których wmieście nie brakuje.Siedząc wygodnie w kącie sali przyglądałem się nowym dla mnie typom ludzi, porów-nując ich w duchu ze znanymi mi, a tak różnymi ludzmi z północy.Wydawali mi się bardziejbeztroscy i barwniejsi.Z kąta sali płynęły tęskne zawodzenia harmonii, na której miejscowy wirtuoz wygrywałsmętne melodie tanga i samby.Zaraz też wstało paru mężczyzn i objąwszy się ramionamizaczęli tańczyć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki