!Enrique Moriel Miasto poza czasem

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pan Rovira i Trias dodał:- Panowie redaktorzy Diario de Barcelona , znacie Barcelo-nę.I proszę sobie wyobrazić to, co wymyślił pan Cerd�.Pobudzo-ny pomysłem, że każdy mieszkaniec będzie miał pojazd do swojejdyspozycji, wyobraził sobie ulicę, powiedzmy Aragon, o szeroko-ści - bagatela! - pięćdziesięciu metrów, żeby mogły się po niejporuszać jednocześnie wszystkie te pojazdy.Pięćdziesiąt me-trów! I nie decydujemy o tym w Barcelonie, wszystko to zostanienam narzucone przez Madryt.Redaktorzy przestali pracować, żeby posłuchać uważnie szefa.Pan Rovira, razem z panem Molina, został nagrodzony w konkur-sie ogłoszonym przez Radę Miejską w celu wybrania najlepszegoprojektu Ensanche, który to konkurs został otwarty dla publicz-ności od dwudziestego siódmego pazdziernika 1859 roku.Alewyglądało na to, że nagroda na nic się zdała.Madryt pragnął na-rzucić projekt Cerdy, z którym rozmawiałem niedawno na górzeMontju�c.Wielkie grupy ludności uważały to za niesprawiedliwość i za-mach na uczucia barcelończyków, choć ja wiedziałem, że w głębijest coś jeszcze.Właściciele gruntów przyszłego Ensanche widzie-li, że zaszkodzi to ich interesom.Zabudować tylko pięćdziesiąt procent ich posesji i zlekceważyćdrugą połowę.!- Trzeba dobrze wyjaśnić to wszystko - rozkazał redaktor na-czelny.- Zamieściliśmy inne opinie, tę więc trzeba również za-mieścić.258Wszyscy redaktorzy pracowali niemal łokieć w łokieć przy jed-nym, bardzo długim stole, oświetlonym dwiema lampami.Nor-malnie słychać było w redakcji, tej świątyni prawdy, jedynie naszkaszel i skrzypienie naszych piór, jako że nigdy nie słychać byłonaszych głosów domagających się podwyżki.Ale owego wieczoru,wraz z wejściem pana Roviry, redaktorzy zaczęli się burzyć i ist-niały poważne powody, by myśleć, że jest to początek rozkładuspołecznego zagrażającego miastu.Jeden z nich, pan Pedemonte,który nigdy nie ruszał głową (między innymi dlatego, że mógłbyzranić kogoś swoimi rogami), ośmielił się nawet powiedzieć:- Panie Rovira, poważne racje administracyjne wypaczyły wo-lę naszych radnych miejskich i pogwałciły to, co w dawnych cza-sach było świętą wolą ludu.Władze miejskie, z całkowitą słuszno-ścią, są zdania, że cały teren rozciągający się poza murami, azwłaszcza okolice na drodze do Gracia i Riera de Maila, należą doBarcelony, a nie do jurysdykcji wojskowej.A któż bardziej niżwładze miejskie Barcelony jest upoważniony do kreślenia planówEnsanche, które napełni podziwem cudzoziemców?- Dlatego ogłoszono konkurs na projekty - wtrącił pan Rovira- w którym nagrodzono moją skromną osobę i pana Moline.Inny redaktor, Recolons, którego nazwisko należało pisać zwielką uwagą*, * Collons po katalońsku znaczy jajca.powie-dział:- Chodzi o to, że popełniono tu historyczny błąd, który przy-szłe stulecia niewątpliwie pomszczą.Pan Pedemonte, którego takbardzo cenię, trafił w sedno.Wojskowi sądzą, że strefa, gdzie mabyć zbudowane Ensanche, należy do nich, i przekazali swoją po-siadłość Ministerstwu Rozwoju, w oczywisty sposób centralistycz-nemu, które przyjęło projekt pana Cerdy, inżyniera drogowego.259Czyli to, czego pragniemy my, Katalończycy, zostanie zrealizowa-ne przez mieszkańca Madrytu, mimo że z pochodzenia równieżKatalończyka.Ze wszystkich naszych sił musimy przeciwstawićsię temu projektowi, który nas marginalizuje.I wygłosił takąkonkluzję:- A więc musimy przeciwstawić się mieczowi i kutasowi cen-tralistów.Po wysłuchaniu tych błyskotliwych przemówień redaktor na-czelny zwrócił się do mnie:- Proszę napisać to wszystko, żeby lud się dowiedział i mógłwyrazić swoje zdanie.- Czy mogę też napisać tę sentencję o mieczu centralistów?- Tak, ale proszę nie wspominać o ich kutasie.- Dobrze, proszę pana.Zacząłem pisać, ale pan Rovira postanowił dać nową próbkęswej elokwencji.- Panowie, a co powiedzieć o problemach medycznych, którebez wątpienia wywoła plan pana Cerdy? Tak, moi przyjaciele,powiedziałem problemy medyczne i nigdy lepiej nie użyto tegowyrażenia.Na Ensanche pan Cerd�, inżynier drogowy, nie zapro-jektował ulic, tylko szosy.Długie proste drogi będą się krzyżowałyz innymi długimi prostymi drogami, co wywoła huraganowe wia-try, które niczym w tunelu będą rozchodziły się bez przeszkód anigranic, zmiatając na swej drodze przechodniów, dachy i powozy.Twierdzę, drodzy panowie, że przy takim planie Barcelona zosta-nie wystawiona na pastwę żywiołów.Wzruszony tą przemową pan Pedemonte podszedł, żeby uści-skać pana Recolons, ale ten zdołał usunąć się na czas, żeby nie260paść ofiarą rogów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki