§ Cornick Nicola Próba wiernoci(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Już miał rozerwać materiał, gdy Susanna poło-żyła mu rękę na torsie i odepchnęła go od siebie.Był tak zaskoczony, że nawet nie oponował.- Skończył pan już, sir James? - usłyszał jej głos, lekko znudzony.Niestety, potrzebował jeszcze kilku chwil, zanim ugasił pożar krwi i zapanował nadswoim pobudzonym ciałem.Kiedy mu się to wreszcie udało, zobaczył jak Susanna poprawiaL RTkoronkę i wsuwa włosy pod szykowny kapelusik, który zsunął jej się na bakier w trakcie ichkaresów.Jej blada twarz była spokojna, istna maska obojętności.Na ten widok przeżył wstrząs; nie mógł uwierzyć, że tak dał się ponieść zmysłom.- Udawałaś? - zapytał.- Oczywiście, że tak.A ty nie?- Ja.- zaczął.- Ta niewinna reakcja.- urwał, bo zaschło mu w ustach.- To było uda-wane?Uśmiech, jakim go poczęstowała, sprawił, że poczuł się jak naiwny głupiec.- Mężczyzni chyba to lubią - mruknęła.- A ty im zawsze dajesz to, czego chcą - powiedział rozgoryczony.- Tylko jeżeli w zamian dostanę to, czego ja chcę.Chwycił ją za ramiona i zajrzał w twarz, szukając dowodów na to, że kłamie - czy choć-by cienia targających nim uczuć.- Nie wierzę ci - powiedział.- Wiem, że ty też mnie pragnęłaś.Wzruszyła ramionami i odwróciła głowę.- Twoje zdanie nie ma dla mnie żadnego znaczenia.Chciałeś mi coś udowodnić, ale cisię nie udało.Dev puścił ją i opadł na ławkę.Uszło z niego całe podniecenie; czuł się wyczerpany ipusty wewnętrznie.Słowa Susanny były niczym więcej jak tylko przypomnieniem, jak bardzostała się cyniczna.- Wiesz co, wolę iść pieszo niż znosić twoją.tę konwersację - powiedziała.Zastukała w dach i fiakier się zatrzymał.- Jak sobie życzysz - mruknął, moszcząc się wygodniej.- Tak szybko ode mnie uciekasz,Susanno? - zapytał z drwiącym uśmiechem.- Przecież dopiero zacząłem cię uwodzić.- Spoj-rzał jej w oczy, ciemne teraz i nieodgadnione.- Chyba znam już twoją słabą stronę.Udajeszwobec mnie obojętność, ale to nieprawda.- A twoją słabą stroną wciąż jest nadmierna próżność - odparła zimnym tonem.- %7łyczęmiłego dnia, sir James.- Otworzyła drzwi i wysiadła na ulicę.Drzwi powozu zatrzasnęły się za nią z hukiem.Usłyszała głośny śmiech Deva.Gdy fiakier ruszył, Dev raz jeszcze rzucił na nią okiem.Stała przy krawężniku i wyda-wała się taka krucha i bezbronna - istna królewna z bajki, moknąca na deszczu.Dwaj dżentel-meni już zbliżali się do niej, otwierając parasole.Na ten widok pokręcił głową, mimo że byłL RTrównie wrażliwy na wdzięki Susanny.Wciąż czuł jej zapach i smak ust.Dręczyło go niezaspo-kojone pragnienie.Chciał wierzyć w jej uczciwość i szczerość ich namiętności, lecz kiedy sobieuświadomił, że z jej strony to tylko gra, znów poczuł się jak skończony dureń.Nic przecież nieosiągnął i, co gorsza, próbując znalezć słaby punkt Susanny, sam się odsłonił.ROZDZIAA SZ�STYSusanna szła szybkim krokiem wzdłuż Ludgate Street, w stronę Holborn.Ciemne chmu-ry kłębiły jej się nad głową.Letni deszcz, niezbyt intensywny, ale wciąż przenikliwy, zalewałulice i wsiąkał w jej pelisę oraz kapelusik ze zwisającym smętnie piórkiem.Czuła, że zanimdotrze do domu, będzie cała mokra.Nie przyjęła pomocy od żadnego z panów, którzy pospie-szyli jej w sukurs, bo wiedziała, że będą chcieli coś w rewanżu.Omal nie pobili się parasolamio to, który z nich będzie jej towarzyszyć.Niestety, trochę się pospieszyła z ucieczką od Deva. Chyba znam już twój słaby punkt." - przypomniała sobie jego słowa.To niemożliwe, irytujące i głupie, że mimo upływu czasu wciąż tak reagowała na jegodotyk.Po tylu latach powinien już być jej obojętny, a jednak nie był.To bardzo grozny objaw.Inni mężczyzni dotykali jej i czasami całowali, jeśli było to konieczne w jej pracy, ale jej to niewzruszało.Natomiast Dev.wystarczyło, że na nią spojrzał, a już cała się trzęsła i byłaby się naniego rzuciła z zapałem godnym podlotka o kurzym móżdżku.Jakie to poniżające, że bawił sięnią tylko, chcąc odkryć jej słabość.Przycisnęła palce do ust i oblała się żarem od stóp do głów.O tak, to prawda, była słaba.Chciała całować Deva bez końca, poddać się tej cudownej roz-koszy, poczuć go tak jak przed laty.Gardziła sobą za te marzenia.Kiedyś próbowała przecieżzdusić w sobie miłość do niego.Miałaby teraz ponownie jej ulec?James Devlin.Jak cierń w stopie nie pozwala o sobie zapomnieć.Zrobi wszystko, żebyuniemożliwić jej usidlenie Fitza.Zaczęła się zastanawiać, jak daleko gotów jest się posunąć,aby ją powstrzymać przed pogrzebaniem szans biednej Chessie.Na początku sądziła, że Dev nie stanowi żadnego zagrożenia.Teraz, po niespełna dwóchtygodniach, nie była już tego taka pewna.Nie mógł wprawdzie przyznać się do ich wspólnejprzeszłości, aby nie zaszkodzić swemu narzeczeństwu z Emmą, ale przeczucie podpowiadałojej, że znajdzie inny sposób.Był groznym przeciwnikiem, którego nie należało lekceważyć.Z niechęcią musiała przyznać, że Dev i jego siostra wygrali tę rundę.Dlatego ona wleczesię teraz do domu w deszczu i bez parasola, a Francesca siedzi sobie z Fitzem u Guntera nadL RTlodowym pucharem.Na myśl o tym ślinka napłynęła jej do ust.Miała straszną ochotę na lody,kremówkę albo choćby cukierka.Musiała zjeść coś słodkiego, aby się uspokoić i zebrać myśli.Nie może przecież zawieść księstwa Alton.Będą wściekli, kiedy się dowiedzą, co zaszło tegoranka.Jakaś dobra dusza na pewno nie omieszka im o tym donieść.Najpewniej Freddie Wal-ters, ta zjadliwa kreatura! Odkąd go odtrąciła, patrzył na nią kosym okiem.Deszcz spływał jej po kapelusiku i dalej, po plecach; mokre włosy oblepiały jej szyję.Westchnęła ciężko.Skoro jej przyszły byt zależy od tego, czy zadowoli Altonów, rozbijajączwiązek Fitza z Francescą, będzie musiała użyć wszelkich możliwych środków.Nie pozwoli na to, aby Dev znów wywiódł ją w pole.Nadal, zresztą, ma jej rękawiczkę,pomyślała, zdejmując tę drugą.Kosztowały aż dziesięć szylingów, a jej nie stać na wyrzucaniepieniędzy w błoto.Zniszczony kapelusik i rękawiczka bez pary.Oto żałosny bilans przedpo-łudnia.Gdy dotarła na Curzon Street, była przemoczona do suchej nitki; bażancie piórko zwisałojej smętnie nad uchem, ociekając wodą.Kostyczny lokaj, który otworzył jej drzwi, stłumiłuśmiech na ten widok.Pokojówka, zatrudniona przez Altonów wraz z domem oraz całym do-brodziejstwem inwentarza, okazała znacznie mniej szacunku.- Na miłość boską, milady! - wykrzyknęła.- Jak pani wygląda!- Dopadła mnie ulewa, Margery - odpowiedziała, kładąc rękawiczkę na mokrym kapelu-siku.Pokojówka uniosła brwi.- Zgubiła pani rękawiczkę?- Musiałam ją gdzieś upuścić po drodze - odparła Susanna.Dziewczyna spojrzała na nią surowo.Była młoda, chuda, nieładna i bardzo praktyczna.Susanna polubiła ją od pierwszego wejrzenia.Margery niczego nie udawała i zawsze mówiła prawdę w oczy.- Przyniosę herbatę, milady - powiedziała.- Myślę, że się pani chętnie napije.Aha, przy-szło kilka listów - dorzuciła.- Jakieś nowe zaproszenia i tak dalej.Nie ma już nawet miejsca nakominku.Jest pani ozdobą Londynu.- Przynieś mi też kawałek biszkopta.Tylko duży, Margery - powiedziała pospiesznieSusanna.- Z kremem i marmoladą.Zgarnęła pocztę ze stolika w holu i weszła do saloniku, zamykając za sobą drzwi.Nie-wielki pokój urządzony był elegancko, lecz bez charakteru - jak cała reszta domu.Blade słońceL RToświetlało mięsisty dywan, przeganiając letni deszcz [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki