van der Zee Karen Pelnia zycia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jeszcze nie teraz.- Gdy mieszkaliśmy na wyspie, często wyruszaliśmy na morskiewyprawy - powiedziała drżącym głosem, próbując zejść mu z kolan.Najchętniej skryłaby się w jakimś ciemnym kącie i wypłakała.- Nie odchodz teraz - poprosił cicho.- Porozmawiaj ze mną, Amy.Pokręciła głową.- Muszę jechać do domu.Przyciągnął ją do siebie.- Amy, nie ukrywaj przede mną niczego.Proszę.Powiedz, o co chodzi.- Nie mogę.Błagam, puść mnie.Ześliznęła się z kolan Michaela i zaczęła nerwowo szukać buta, któryspadł jej z nogi.Znalazła go pod biurkiem i szybko włożyła.Michael również podniósł się z miejsca i chwycił ją za rękę.- Nie odchodz.Powiedz, co się stało.- Jestem po prostu zbyt egzaltowana.Zaraz się uspokoję.Popatrzył nanią z troską.- Kocham cię, Amy - wyznał cicho.Znów targnął nią szloch.- Wiem.- Oślepiona Izami, wybiegła z biura.85RSMichael patrzył na leżące przed nim dokumenty i myślał o Amy.Cośprzed nim ukrywała.Od czasu, gdy z płaczem wybiegła z biura, zachowywała się jak gdybynigdy nic.Wielokrotnie dawał do zrozumienia, że chciałby usłyszeć jakieśwyjaśnienia, lecz ona najwyrazniej nie zamierzała o tym rozmawiać.W nocy kochała się z nim niezwykle namiętnie, niemal desperacko,zupełnie jakby czegoś się bała.I chyba tak właśnie było, gdyż w ciągu ostatnich paru dni kilkakrotniedostrzegł w jej oczach lęk.Wyjął wisiorek z szuflady i obejrzał go ponownie, próbując sobie zawszelką cenę cokolwiek przypomnieć.Data wygrawerowana na odwrocie zniczym mu się nie kojarzyła.Nie były to ani jego urodziny, ani data ichślubu.Przycisnął dłonie do twarzy, czekając na jakikolwiek obraz, wizję,cokolwiek, co rozjaśniłoby mroki niepamięci.Nic takiego się jednak nie wydarzyło.Wrzucił przeklęty wisiorek z powrotem do szuflady biurka i zamknąłją ze złością.- Cholera, cholera, cholera! - mamrotał przez zaciśnięte zęby.Odsunął krzesło od biurka, wstał i zaczął się przechadzać nerwowo popokoju, zaciskając pięści.Chciał się znów poczuć jak normalny człowiek.Pragnął odzyskać pamięć.Pragnął odzyskać życie.Jego pamięć utkwiła jednak w jakimś ślepym zaułku, z którego niepotrafiła się wydostać.Dlaczego nic mu się nie kojarzyło z żaglówką? Idlaczego Amy nie chciała z nim o tym rozmawiać?86RSPopatrzył na aparat telefoniczny, przemierzył kilkakrotnie pokój,usiadł na krześle, sięgnął po słuchawkę i wybrał numer.- Russ? Tu Michael.- Dziwnie mu się rozmawiało z tym człowiekiem,który był podobno jego najlepszym przyjacielem.Zupełnie tego nie czuł.Ichdotychczasowe kontakty wydawały mu się nienaturalne - obaj zawszeudawali, że są w świetnych humorach i cieszą się bardzo ze spotkania zkumplem.- Michael! Zwietnie, że dzwonisz.Jak się miewasz?- Niezle, choć na polu odzyskiwania pamięci nie odnotowałemżadnych sukcesów.- Wolał powiedzieć to sam, gdyż Russ i tak na pewno byzapytał.- Co z Melissą?- Ma już absolutnie dość leżenia.Poza tym zaczyna się niepokoić, alelekarze twierdzą, że dziecko rozwija się prawidłowo.Co słychać u Amy?- Wszystko w porządku.- Michael z wahaniem potarł podbródek.-Chciałem cię o coś zapytać.Pamiętasz, nosiłem kiedyś taki srebrny wisiorekw kształcie żaglówki.- Jasne.Amy zamówiła go na St.Barlow kilka lat temu.Jest bardzoładny.- Na odwrocie wygrawerowano datę.- Michael odczytał ją Russowi.-Wiesz, co ona oznacza?- Nie mam pojęcia.Spytaj Amy.Michael chciał powiedzieć Russowi prawdę, ale po krótkim namyślezrezygnował.- Będę musiał tak zrobić - rzucił od niechcenia.Wiedział jednak, że nigdy się na to nie zdobędzie.87RSDrżąc na całym ciele, Amy zamknęła rozsuwane drzwi prowadzące zsalonu na werandę.Zanosiło się na burzę, niebo pociemniało, zimny,wilgotny wiatr wdzierał się do domu przez otwarte okna, szarpał zasłony irozwiewał leżące na stole papiery.Już od kilku dni nie czuła się dobrze, choć fizycznie nic jej niedolegało.Dzwigała jednak na sercu ogromny ciężar, a ponadto ani na chwilęnie opuszczały jej złe przeczucia.Jestem tu po to, by pomóc Michaelowi, powtarzała sobie bez końca.Podjęłam ważne zobowiązanie i muszę się z niego wywiązać.Słoneczny poranek przerodził się w paskudne i ponure popołudnie.Zerknęła na niebo pokryte ołowianymi chmurami i ogarnęło ją przemożnepoczucie klęski.Znów wstrząsnął nią dreszcz.W sypialni wciągnęła bluzę i zwinęła się na sofie, próbując czytać.Niestety, lektura nie pozwoliła jej zapomnieć o zmartwieniach, więcniecierpliwie zerwała się z miejsca.Na przygotowania do kolacji byłostanowczo za wcześnie, toteż Amy postanowiła rozpakować jeszcze dwapudła z książkami.Pozostałe opróżniali wspólnie któregoś wieczoru.Mimoniewesołego nastroju zdobyła się na uśmiech.Udało im się wówczas znalezćwiele ciekawych materiałów do czytania na głos.Przecięła taśmy ostrym nożem przyniesionym z kuchni i zaczęłaustawiać książki na półce.Znalazły się wśród nich podręczniki z zakresuzarządzania, beletrystyka i całe mnóstwo przewodników.A potem dostrzegła książkę, której wtedy nie chciała przeczytać, którąpo prostu, płacząc z wściekłości i oburzenia, cisnęła w kąt.To był prezentod życzliwej przyjaciółki.88RSBłyskawica rozdarta niebo i na krótką chwilę pokój zalało upiorneświatło.Amy siedziała jak skamieniała na podłodze i patrzyła na widniejący naokładce tytuł. %7łałoba" - krzyczały wielkie czarne litery."Jak sobie poradzić z utratądziecka" - precyzowały mniejsze.89RSROZDZIAA SI�DMYNic na świecie nie mogło ukoić bólu Amy, a jakaś idiotka przysłała jejksiążkę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki