Karol May Czarny Mustang

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.�w za�odparł:� Je�li się kiedykolwiek puka do pańskich drzwi, aby panaodwie-dzić, zwykle pana nie ma, wyfrunął pan.Trzeba więcgnać za panem, jeśli chce się porozmawiać.Miałem różnedrobne sprawy do pana, wsiadłem więc na statek rzecznyna Aabie, aby pojechać do pana.A kiedy przybyłem namiejsce, pana nie było, powiedziano mi, że jest pan gdzie�tutaj, aby spotkać się z Winnetou.Ale gdzie, tego niewiedziano.Wtedy opanowała mnie gorączka podróży nasawannę, zamknąłem moją willę �Nied�wiedzie Sadło i cotchu pognałem za panem.Wiedziałem wszak, że uApaczów Mescaleros dowiem się z pewnością, w jakichstronach można pana znale�ć.Jechali�my tak daleko, jaktylko;się dało w górę rzeki Arkansas, następnie wzięli�my konie,aby pognad dalej przez Santa Fe do Rio Pecos.� Wzięli�my? Nie jeste� więc sam?� Nie.Mój kuzyn Droll towarzyszy mi oczywiście.� Poczciwy Ciotka Droll? A gdzież on się chowa?Gdzieże� go zostawił?� Wcale go nie zostawiłem.A gdzie się chowa? W łóżku!� Ależ Franku, dlaczegoż go więc nie obudzisz?� Ponieważ temu poczciwinie należy się trochę snu.Jestchory.� Chory? W takim razie muszę go zobaczyć! Chorowaćtutaj, na, Dzikim Zachodzie, to zupełnie co innego niż wdomu! Czy to co� niebezpiecznego?� Niebezpiecznego nie, ale bardzo bolesnego, jak sięwydaje.Z powodu tych bólów, które Droll musiał wycierpieć,ledwo że dotarli�-my do Fort Aubrey, gdzie był lekarz, którygo zbadał.Okre�lił on chorobę Drolla jako sciatica*.� Ależ ta choroba nigdy przedtem nie dawała się mu weznaki, to chyba co� nowego?� Tak, napadło go to po raz pierwszy!� Czy lekarz znalazł przyczynę?�^- Lekarz? Nie musiał wcale jej szukać, bo to ja mu jąpowiedziałem.� Ty?� Tak, ja! Czyżby pan przypuszczał, że nie potrafięzobaczyć* ischias79czego�, co jest tak widoczne jak na dłoni? Musiałbymchyba być porażony egipską �lepotą!� No więc w czym leży ta przyczyna?� Przyczyna leży w koniu, który nie potrafi oduczyć sięutykania.�- Jak to?�spytał poważnie Old Shatterhand, tłumiączarazem �miech.� Mówiłem już, że od Arkansas jechali�my konno.Mojebydlę nie było złe, mam je jeszcze do dzisiaj, ale co siętyczy szkapy Drolla, to dali�my się oszukać, był tokulawiec, co się zowie.Stale się musiał potykać, a jeśli jużnie było żadnego rowu, żadnego kamienia czy korzenia,które stały mu w drodze, to to bydlę potykało się o własnenogi.� Ale kto kupuje takie zwierzę!� Je�li jest potrzebny koń, a dostać można tylko takiegokulawca, to cóż począć?� Tylko że ja wciąż jeszcze nie potrafię się dopatrzyćzwiązku między tym potykaniem się a ischiasem.� To jest całkiem głupia sprawa i spadła na nas niczymgrom z jasnego nieba.Jechali�my sobie na koniach w�ródzaro�li, po�ród wysokiej trawy, całkiem beztrosko i wdobrych nastrojach, i nie przeczuwali�my, że przeklęty loszawi�nie nad naszymi głowami w postaci ukrytego w trawiejakiego� pnia drzewnego.Wtem ni stąd, ni zowąd tenszelma, na którym siedzi Droll, potyka się przednimi nogamii z przerażenia daje potężnego susa w bok.Droll, którynajspokojniej w �wiecie, niczego nie przeczuwając, siedzisobie lekko i swobodnie w siodle, zostaje zrzucony, i to wtaki sposób, że spada prosto na pień, dokładnie tak, jakbysiadł na krzesło.W tym momencie dały się słyszećjednocze�nie dwa odgłosy, mianowicie potężny trzask idono�ny wrzask.Ten wrzask pochodził od Drolla, co za�tak potężnie trzasnęło, czy Droll, czy pniak, nie wiadomo.My�lę jednak, że to Droll, bo jak się wydaje, jego członkijeszcze dziś� nie całkiem znajdują się na swoim miejscu.Nie mógł wstać, pomagałem mu wprawdzie podnie�ć się ztego niskiego parteru na wyższe piętro, ale stale od nowazapadał się w swoje własne bolesne �ja.Pęczniał wręczod westchnień i jęków, tak że moje pragnienie znalezieniasię na jego miejscu zamknąłem głęboko w swoimwrażliwym wnętrzu.A wszystkiemu winien był ten przeklętykulawiec.Poczciwy Frank opowiadał wszystko w tak obrazowysposób80bynajmniej nie po to, aby rozbawić słuchaczy, lecz dlategoże taki już miał sposób opowiadania.Przepełniało gowspółczucie wobec kuzyna Drolla i nie przypuszczał, żejego opowie�ć mogła wywołać raczej u�miech niżwspółczucie.Obaj Timpowie nie spuszczali z niego wzroku,było wyra�nie widać, że ten drobny człowieczek przypadłim do gustu.� Zaczynam pojmować�powiedział OldShatterhand.�Opo wiadaj dalej!� To, co teraz nastąpi, jest jeszcze bardziej bolesne niż to,co mówiłem dotąd.Zadałem sobie ogromny trud, żebymojego Drolla poskładać do kupy, szarpałem go i ciągnąłemza nogi, potrząsałem nim i nacierałem go, popychałem good tyłu i podpierałem, aż wreszcie poderwał się, ale z bólu,jak powiedział, a bynajmniej nie dlatego, żeby zrobiło musię lepiej.Potem z wielkim trudem pomogłem mu dostać sięna konia, i to mianowicie na mojego, a nie na tamtego, bonie był już w stanie dłużej znosić tego potykania się.Policzki zapadły się w pobladłej twarzy, oczy cofnęły się wgłąb oczodołów, a na wadze stracił w ciągu dwóch dni anichybi pięć albo sze�ć funtów.Dwa pełne dni, pomy�lcietylko! Tyle potrzebowali�my, żeby dotrzeć do Fort Aubrey [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki