Ursula K.Le Guin Cykl Ziemiomorze (6) Inny Wiatr

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Panie rzekł kiedyś, dawno temu, zaprowadziłem cię do Wielkiego Domui opowiedziałem stek kłamstw. Hazard! wykrzyknął Lebannen.Spotkali się na trapie i objęli.Pogrążeni w roz-mowie zeszli na ląd.Onyks jako pierwszy podążył za królem.Z powagą i szacunkiem przywitał MistrzaPrzywołań, potem odwrócił się do Hazarda. Jesteś teraz Mistrzem Wiatrów? spytał i także go objął. Godny mistrz, do-prawdy. Odprowadzając Hazarda na bok, zaczął mówić coś szybko, marszczącczoło.Lebannen wezwał pozostałych pasażerów, by zeszli na ląd.Przedstawiał ich ko-lejno dwóm mistrzom z Roke, Mistrzowi Przywołań Brandowi i Mistrzowi WiatrówHazardowi.Na większości wysp Archipelagu ludzie nie dotykali dłoni na powitanie, jak to byłow zwyczaju na Enladzie, jedynie skłaniali głowy albo unosili ręce do serca w geścieoddania.Gdy Irian i Mistrz Przywołań stanęli naprzeciw siebie, nie uczynili żadnegogestu.Stali sztywno ze spuszczonymi rękami.Księżniczka dygnęła nisko, sztywno.Tenar skłoniła głowę, Mistrz Przywołań odpowiedział tym samym. Kobieta z Gontu, córka Arcymaga, Tehanu przedstawił Lebannen.129Tehanu pochyliła głowę i położyła dłoń na sercu, lecz Mistrz Przywołań spojrzał nanią wstrząśnięty i cofnął się, jakby otrzymał bolesny cios. Pani Tehanu powiedział szybko Hazard, występując naprzód pomiędzy niąi swego towarzysza. Witamy cię na Roke, z szacunku dla twego ojca, matki i ciebiesamej.Mam nadzieję, że miałaś miłą podróż.Tehanu spojrzała na niego zaskoczona i skuliła się w niezręcznym ukłonie, kryjąctwarz.Ledwo zdołała wyszeptać jakąś odpowiedz.Oblicze Lebannena przypominało maskę z brązu, spokojną i pogodną. Tak, podróż mieliśmy dobrą, Hazardzie, choć wciąż nie wiemy, jak się zakoń-czy.Czy zatem ruszymy już przez miasto? Tenar, Tehanu, księżniczko, Orm Irian? Ostatnie imię wymówił ze szczególnym naciskiem.Ruszył naprzód z Tenar, pozostali podążyli jego śladem.Gdy Seserakh zeszła na ląd,śmiałym gestem odrzuciła czerwony welon.Hazard szedł z Onyksem, Olcha z Seppelem, Tosla został na statku.Jako ostatni przy-stań opuścił Mistrz Przywołań Brand.Szedł samotnie ciężkim krokiem.� � �Tenar wielokrotnie wypytywała Geda o Gaj.Lubiła, kiedy jej go opisywał. Z początku, na pierwszy rzut oka, przypomina zwykły zagajnik.Niezbyt wiel-ki.Na północy i wschodzie pod samą jego granicę podchodzą poła.Na południu i za-chodzie otaczają go wzgórza.Wygląda zwyczajnie, a jednak przyciąga wzrok i czasamiz Pagórka Roke widać, że to las ciągnący się bez końca.Próbujesz dostrzec jego granice,ale nie możesz, ciągnie się daleko na zachód.A kiedy nim wędrujesz, znów wydaje sięzwyczajny, choć drzewa należą w większości do gatunku rosnącego tylko tam, są wyso-kie, o brązowych pniach, czasem przypominają dęby, czasem kasztanowce. Jak się nazywają?Ged roześmiał się. Arhada, w Dawnej Mowie.Drzewa.Po hardycku drzewa Gaju.Ich liście nie opa-dają jesienią, lecz częściowo o każdej porze roku, toteż zawsze jest tam zielono z prze-błyskami złota.Nawet w mroczny dzień drzewa zdają się przechowywać w sobie blasksłońca.A nocą nigdy nie zapada tam prawdziwy mrok.Liście migoczą niczym promie-nie gwiazd, księżyca.Rosną tam wierzby, dęby i świerki, a także inne gatunki.Gdy jed-nak wchodzisz głębiej, widzisz ich coraz mniej, a coraz więcej drzew Gaju.Korzeniamisięgają głębiej niż korzenie wysp.Niektóre są potężne, inne smukłe.Niewiele jednakznajdziesz powalonych, niewiele młodych.%7łyją bardzo, bardzo długo. Mówił mięk-kim głosem, rozmarzony. Możesz wędrować bez końca w ich cieniu, w ich blasku,i nigdy nie opuścić Gaju.130 Czy Roke jest aż tak duża?Spojrzał na nią z uśmiechem. Lasy tu, na górze Gont, są tym samym lasem.Wszystkie lasy.A teraz sama ujrzała Gaj.W ślad za Lebannenem pokonali kręte zdradzieckie uliczki�wil.Przez jakiś czas wokół nich zbierali się mieszkańcy miasta wychodzący na powi-tanie króla, ale powoli zostawali w tyle, gdy podróżnicy opuścili miasto i ruszyli drogąpomiędzy żywopłotami i farmami.Stopniowo droga zwężała się, zamieniała w ścieżkęmijającą wysokie, okrągłe wzgórze.Pagórek Roke.Ged opowiedział jej także o Pagórku.W tym miejscu każda magia nabiera siły.Wszystko ma swoją prawdziwą postać. Tylko tam rzekł nasza magia i Dawne Moce ziemi spotykają się, łącząw jedno.Wiatr szeleścił długą suchą trawą na wzgórzu.yrebię osła galopowało na sztywnychnogach po rżysku, wymachując ogonem.Wzdłuż ogrodzenia przecinającego wąskistrumyk wędrowało powoli stado krów.A w dali widać było drzewa, ciemne cienistedrzewa.Lebannen pierwszy pokonał wał i mostek wiodący na słoneczną łąkę na skraju lasu.Przy strumieniu dostrzegli niewielki, rozsypujący się dom.Irian oderwała się od grupy,pobiegła naprzód, wśród traw, do domu i pogładziła ręką futrynę, tak jak zwykle podługiej nieobecności gładzi się i wita ukochanego konia lub psa. Kochany dom. Odwróciła się do nich z uśmiechem. Mieszkałam tu, kiedybyłam Ważką.Rozejrzała się, mierząc wzrokiem pierwsze drzewa, a potem pobiegła naprzód. Azver! zawołała.Z cienia wynurzył się człowiek.Stanął w słońcu; jego włosy połyskiwały niczym czy-ste srebro.Stał bez ruchu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki