Spencer Scott Miłoć bez końca

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie warto",wreszcie powoli zacząłem wygrzebywać się z tej apatii.Tym razemzamiast naśladować odosobnienie Jade, zaprzyjazniłem się z jejprzyjaciółmi: współlokatorzy, znajomi ze studiów, sklepikarze,profesorowie, prawie każdy, kogo znała, stał się również częściąmojego życia.Chociaż nigdy o tym wprost nie mówiła, wiedziałem, że pragnie,abym znalazł sobie miejsce w świecie, który dzieli ze swoimiprzyjaciółmi.Użyła zwrotu wzorce neurotyczne", tłumacząc mi,czego chce uniknąć, samotność zaś stanowiła główny wzorzecneurotyczny, którego musieliśmy się wystrzegać.Jade zdawała sobieoczywiście sprawę z tego, że byłbym najszczęśliwszy, gdybym mógłoglądać tylko ją, każdą wolną chwilę spędzając na strychu, w łóżku, wjej ramionach, całkiem odcięty od świata; wizja ta była na tyle kusząca,że Jade bała się, iż może jej ulec. Chcę być z tobą, ale nie tak jakdawniej.Chcę być z tobą inaczej, co nie znaczy, że mniej".Czymogłem oponować? Czułbym się tak, jakbym narzekał na ciasnotęnaszego pokoju czy twardość materaca.Nie miałem serca wykłócać sięo drobiazgi, najważniejsze było to, że jesteśmy razem.Niekiedy,widząc zachowanie nowej Jade, czułem strach - ale nawet w Raju niesposób jest całkiem zapomnieć, że lubi się nieco silniejszy wiatr i żenie znosi się widoku wistarii.Nie marzyłem o tym, żeby zaprzyjaznić się ze znajomymi Jade.Kiedyrozmyślałem o naszym wspólnym życiu, nie przyszło mi do głowyzapełniać go ludzmi.Wyobrażałemsobie, że ten ułamek wieczności, który nam przypadł w udziale,przeżyjemy w podobnych, lecz nieco surowszych warunkach, jakie naFlorydzie miał mój dziadek: wystarczyłby mi pokój z oknem, łóżko,lodówka i regał z książkami.Kiedy jednak zrozumiałem, że kontakt zprzyjaciółmi Jade stanowi nieodzowny warunek naszego bycia razem,z zaskakującym entuzjazmem zacząłem na nowo uczestniczyć w życiutowarzyskim.Mój zapał oraz łatwość, z jaką rodziło się we mnieuczucie sympatii do całkiem obcych osób, były aż chorobliwe.Pewnego dnia Jade zaprowadziła mnie do starego profesoraAsbury'ego, który leżał unieruchomiony prawie od roku, kiedy togrając w tenisa na śliskim od rosy, nędznym korcie za domem, nad-werężył sobie kręgosłup; po dziesięciu minutach mówiłem doprofesora po imieniu - Carlyle, po pierwszym kieliszku zdrobniale -Corky.Asbury, siwy, chudy, elegancki pan, u wszystkich cieszył siętak ogromną sympatią, że nawet ci studenci, którzy nigdy niewykazywali zainteresowania muzyką, uczestniczyli w jego zajęciach.Przekornie pragnąłem się oprzeć wdziękom profesora, ale gdywyszliśmy z jego małej chatki, ścisnąłem Jade za rękę i wyznałemniemal ze łzami: Boże, jaki to miły człowiek"; nie wiem, czy bardziejwzruszył mnie sam Asbury, czy też moja natychmiastowa gotowość dozaprzyjazniania się.Jade zabrała mnie na obiad do swoich przyjaciół, Marcii i Triga.Ichmieszkanie - z krzywą podłogą wyłożoną linoleum i oknemwychodzącym na pokryty papą dach oraz obdrapaną ścianę garażu -wyglądało jak kryjówka zamachowców.Siedzieliśmy na podłodze;gdyby Marcia i Trig byli hippisami, daliby nam do podłożenia dużepoduchy w hinduskie wzory.Zupełnie nie dbali o wygodę - ani swoją,ani naszą.Ale gdy wreszcie wnieśli obiad, byłon wspaniały i wyrafinowany w smaku.Ryba z pistacjami.Warzywaprosto z ogródka przyrządzone w cieście po japońsku.To, że zadalisobie tyle trudu, żeby przygotować obiad, na który zostałemzaproszony, przejęło mnie dogłębnie.Jadłem najwolniej, jak mogłem,patrząc na nich z sympatią szklistymi oczami, podczas gdy oniopowiadali, jak chuligani, przypuszczalnie wynajęci przez miejscowestowarzyszenie sklepikarzy, zmusili ich do zamknięcia sklepiku zezdrowymi, naturalnymi produktami.W każdą środę wieczorem odbywało się w Gertrudzie zebranie iodkąd stałem się członkiem załogi, uczestniczyłem w nich na równi zinnymi lokatorami; siedzieliśmy przy ogromnym stole kuchennym,paląc camele i popijając wino Almad�n - camele i Almad�n stanowiłynieodzowną część rytuału.Rozmawialiśmy o obowiązkach iwydatkach, ocenialiśmy różnych gości (ja byłem na prawachdomownika!) i kiedy przyglądałem się znajomym twarzom - Jade,Olivera Jonesa, Colleen MacKay, Niny Stemberg, Miriam Key, BorisaHyde'a i Anemony Grommers - często myślałem sobie: To jestnajcudowniejsza paczka na świecie.Kochałem Gertrudę i jej mie-szkańców iście patriotyczną miłością, zupełnie jakbyśmy wszyscynależeli do jednej szajki, do wspólnej organizacji rewolucyjnej czy teżbyli wyznawcami tego samego kultu.Prawda była oczywiścieskromniejsza i bardziej prozaiczna: stanowiliśmy po prostu grupę ludziżyjących pod jednym dachem, ale każdy gest przyjazni - ba, nawet nieprzyjazni, lecz serdeczności - rozgrzewał mi serce i pobudzałwyobraznię.W świecie normalnych dyskusji byłem jak turysta -umierający turysta - zwiedzający o brzasku Europę.Wszystko - każdyzachód słońca, każda wieża i wyboista droga, hol czy kufelmiejscowegopiwa - wydawało mi się kolosalne, tragiczne i nieporównywalne.Dowiedziałem się, że nieco ponad rok temu Jade mieszkała wGertrudzie ze studentem, który nazywał się Jon Widman.Jon, górującynad innymi wzrostem, anemiczny, łysy dwudziestolatek, byłgenialnym muzykiem, który grał na dwunastu instrumentach ikomponował muzykę zarówno bluesową, jak i na kwartet smyczkowy.Dowiedziałem się również o romansie Jade z profesorem literaturyangielskiej.Poinformowała mnie o tym ze szczyptą złośliwości jednaze współlokatorek, która rzekomo chciała mi udowodnić, że pójście dołóżka z wykładowcą należy w Stoughton do tradycji.Jednakże o romansie z Susan Henry dowiedziałem się od samej Jade.Były miejsca, których unikaliśmy, filmy i koncerty, na które niemogliśmy chodzić, dlatego że Jade bała się spotkania z Susan.- Mam za swoje - powiedziała.- Beznadziejna sytuacja.Głupio towszystko rozegrałam i nawet nie zadzwoniłam do niej po powrocie.- Ale myślałem, to znaczy z tego, co mówiłaś, odniosłem wrażenie, żeto Susan doprowadziła do zerwania.- Co za różnica? Jeśli łączy cię z kimś zażyłość, to w pewnymmomencie wszystko staje się wspólne.Pewnego dnia, podczas mojej przerwy obiadowej, przechodziliśmyna drugą stronę Main Street - chcieliśmy wstąpić do sklepupapierniczego po notes - kiedy nagle Jade chwyciła mnie za ramię izawróciła pośpiesznie, kierując się do narożnego sklepiku, w którymzapach drewnianych podłóg mieszał się z wonią słodkiej kukurydzy.- Co się stało? - spytałem, chociaż domyśliłem się, o co chodzi.- Susan - odparła.- Boże, jakie to idiotyczne.Szła po drugiej stronieulicy, a ja po prostu nie miałam odwagi spojrzeć jej w oczy.Dłużej taknie mogę.Muszę do niej zadzwonić.Ukryci w tym sklepiku z mydłem i powidłem, czuliśmy się tak, jakbyczas cofnął się o kilkadziesiąt lat: staruszki w wyblakłych swetrach, zokularami, które na srebrnych łańcuszkach zwisają im na piersi; koszez czekoladkami, kruchymi ciastkami oraz połupanymi orzechami;dziwna cisza spowodowana brakiem muzyki wypełniającejnowoczesne sklepy; półki z tanią bielizną osobistą oraz skarpetkami wkolorze popiołu; książki do malowania i pistolety na kapiszony.Krążyliśmy bez celu między półkami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki