Rodriques Dos Santos Jose R Kodeks 632

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Bardzo dziękuję, panie profesorze. Nie ma za co. Wie pan co? zaproponowała Szwedka jestem przekonana,że nauka z panem będzie prawdziwą rozkoszą.Podkreśliła słowo rozkosz.###85Ulica tętniła pospiesznym porannym życiem.Tom�s wyglądał zokna taksówki na elewacje budynków i witryny tradycyjnych skle-pów, które otwartymi drzwiami zapraszały klientów.Były to malow-nicze domy, choć sprawiały wrażenie wiekowych i cokolwiek zdegra-dowanych.Miały balkony i wysokie okna, ściany zaś pomalowane nanajrozmaitsze kolory tu żółte, tam różowe, gdzieniegdzie zielone, anieco dalej niebieskie lub kremowe.Noronha dostrzegł tu charakte-rystyczne cechy tradycyjnej architektury portugalskiej.Chodnikiwyłożone były nieregularnym, drobnym brukiem z figurami geome-trycznymi ułożonymi z czarnej kostki.Sklepy miały pretensjonalnenazwy Złota Peseta, Pałac Narzędzi, Dom Towarowy Oliveira. Co to za ulica? Nie zrozumiałem? zapytał taksówkarz, spoglądając w tylnelusterko. Jak się nazywa ta ulica? To Rua da Carioca, proszę pana.Jedna z najstarszych w Rio,sięga dziewiętnastego wieku.Widzi pan tamten bar? zapytał, pa-trząc na lewo.Pasażer przyjrzał się wskazanemu miejscu.Wewnątrz lokalu za-uważył nakryte stoły. Tamtą restaurację? Tak.To Bar Luisa. Taksówka stanęła przed restauracją, za-trzymana ogromnym porannym ruchem ulicznym, i obydwaj spoglą-dali na lokal. To najstarszy bar w Rio, proszę pana.Otwarto go wtysiąc osiemset osiemdziesiątym siódmym roku i ma ciekawą histo-rię.Dawniej nazywano go Bar Adolf i właśnie tutaj serwowano naj-lepsze dania kuchni niemieckiej w całym mieście.Mieli pyszne pa-rówki.Wszyscy intelektualiści tamtych czasów wpadali tu coś zjeść iwypić kielicha. Korek trochę zelżał i taksówka ponownie ruszyła. Potem przyszła druga wojna światowa i wie pan, co zrobili? Zburzyli go?Taksówkarz się roześmiał. Przemianowali.86Przejeżdżali teraz przez Avenida Rep�blica do Paraguai i szoferponownie wskazał na lewo, w kierunku budynku o metalowej kon-strukcji. A tam jest kino �ris oświadczył, przeobrażając się niemal wprzewodnika turystycznego. To było najbardziej eleganckie kino wRio.Ulica Carioca kończyła się rozległym placem ze skwerem otoczo-nym metalowym ogrodzeniem.Na jego obwodzie rosły drzewa, a wśrodku wznosił się duży pomnik z brązu.Przedstawiał rycerza nakoniu trzymającego w prawej ręce coś, co wyglądało na dokument.Upodstawy znajdowały się inne figury, wśród nich uzbrojeni w oszcze-py i siedzący na krokodylach Indianie. Co to za plac? To jest Praca Tiradentes, proszę pana. A tamten to Tiradentes? zapytał Tom�s, wskazując na postaćkonną z pomnika dominującego nad placem.Mężczyzna się roześmiał. Nie, proszę pana.Ten tam to cesarz Pedro Pierwszy. Aha! Więc dlaczego plac nosi nazwę Tiradentes? To długa historia.Na początku nazywano go Polem Cyganów.Potem wybudowano tu pręgierz do karania niewolników i teren zna-ny był jako miejsce tortur.Pózniej, kiedy wybuchła rewolta Tiraden-tesa, która doprowadziła do uzyskania niepodległości, postawionotam drewniane podium i zabito go. Kogo zabito? No Tiradentesa, proszę pana. Aha! rzekł Noronha, krzywiąc usta.Przyglądał się postaci nakoniu. A co trzyma w dłoni Pedro Pierwszy? Deklarację niepodległości Brazylii. Taksówkarz westchnął.Pomnik wzniesiono na życzenie jego syna, cesarza Pedra Drugiego.Powiadają, że w dniu jego odsłonięcia imperator spojrzał na statuę inabrał odwagi. Uśmiechnął się. Postać na koniu nie miała wsobie nic z ojca.Taksówka okrążyła plac i wjechała w wąską uliczkę, po czym skrę-ciła w prawo i stanęła kawałek dalej, przy antykwariacie.Szoferwskazał na przecznicę po lewej.87 To Rua Lu�s de Cam�es, proszę pana.Tam właśnie znajduje sięczytelnia.Tom�s zapłacił i wysiadł.Przeszedł wąską, brukowaną jednokie-runkową ulicę i dotarł do małego placyku Largo de S�o Francisco.Wagi dodawał mu piękny, biały budynek w stylu neomanuelińskim*.* Styl manueliński, zwany inaczej portugalskim póznym gotykiem, rozpo-wszechnił się za czasów panowania Manuela I Szczęśliwego z dynastii Aviz (14691521) w okresie rozkwitu gospodarczego i kulturalnego Portugalii (król sfinansowałm.in.podróż Vasco da Gamy).Przypominał nieco Torre de Bel�m, tylko w nieco bardziej wykwint-nej wersji.Cztery wyrzezbione postacie naturalnej wielkości umiesz-czone na fasadzie wydawały się go strzec.Wchodząc na plac gośćcofnął się o kilka kroków i zachwycił wspaniałością architektury jedyną barwą, która zakłócała jej biel, była czerwień dwóch portugal-skich krzyży zakonu Rycerzy Chrystusa, podobnych do tych z piętna-stowiecznych okrętów i karaweli.U szczytu widniał wielki napis Portugalska Czytelnia Królewska.Nadal pełen zachwytu nad wspaniałą elewacją Noronha przekro-czył zwieńczone łukiem monumentalne drzwi i znalazł się w drugiejpod względem wielkości bibliotece w Rio de Janeiro.Była to piękna,dziewiętnastowieczna budowla prezent Portugalii dla Brazylii.Zgromadzono w niej najcenniejsze zbiory dzieł portugalskich auto-rów poza krajem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki