Farmer Philip Jose Swiat Rzeki 04 Czarodziejski labirynt (MR)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale nie to jestteraz najważniejsze.Liczy się fakt, że mogę wam bardzo pomóc.Jestem szybki, silny, bardzozmotywowany i całkiem inteligentny.Jak również.- Jak również jesteś szansowcem, czyli pacyfistą - przerwał mu Burton.- Jaki będziemymieli z ciebie pożytek podczas walki?- Nie porzucę swoich zasad! - odpadł G�ring z mocą.- Nie przeleję krwi innegoczłowieka! Ale szczerze wątpię, aby czekały was jakiekolwiek potyczki.W górze Rzekimieszka niewielu ludzi, z każdym dniem coraz mniej.Nie widziałeś łodzi, które przepływająprzez cieśninę? W świat poszła wiadomość, że Virolandczycy odchodzą.Ludy z góry Rzekiporzucają swoje zimne krainy, aby się tu osiedlić.- A jednak może nas czekać walka - zaoponował Burton.- Jeżeli dogonimy agentów,spróbujemy wydobyć z nich prawdę.A kiedy dotrzemy do wieży.kto wie, co tamznajdziemy? Być może będziemy zmuszeni walczyć o życie.- Zabierzecie mnie?- Nie.To ostateczna decyzja.Nie mam zamiaru więcej o tym rozmawiać.Nigdy więcej!Kiedy odchodził, dobiegł go ryk G�ringa.- Skoro mnie nie zabierzecie, popłynę sam!Burton się obejrzał.Niemiec był czerwony na twarzy i potrząsał pięścią.Anglik sięuśmiechnął.Nawet etycznie zaawansowani biskupi Kościoła czasem wpadali we wściekłość.Kiedy ponownie się obejrzał, zobaczył, że G�ring z kamiennym wyrazem twarzyszybko zmierza w kierunku świątyni.Najwyrazniej miał zamiar oznajmić La Viro, że niezamierza wykonać jego rozkazu i udać się w dół Rzeki.Tej nocy jedenastka dowodzona przez Burtona obezwładniła strażników na NieWystawiaj Rachunków.Zbliżyli się od strony Rzeki, cicho dopłynęli do relingu i weszli napokład od bakburty.Dwaj strażnicy siedzieli na prawym relingu, pogrążeni w rozmowie.Zostali pochwyceni od tyłu, po czym zakryto im nos i usta, aż stracili przytomność z brakupowietrza.Jednocześnie Joe Miller wszedł na pokład motorówki od strony brzegu.Zamieniłkilka słów z ostatnim strażnikiem, a następnie chwycił go, zaniósł na dziób i wrzucił dowody.- Jeszu! - zawołał w stronę wrzeszczącego mężczyzny.- Nie chczę tego robicz, Szmith,ale to wyższa koniecznoszcz! Pszeprosz ode mnie Kimona!Kiedy strażnicy wylądowali za burtą, ludzie Burtona wnieśli na pokład swoje rogiobfitości i pozostały dobytek, a także długie liny i narzędzia, które nurkowie wydobyli z NieDo Wynajęcia.Aphra Behn włączyła instalację elektryczną.Kiedy tylko ostatnie przedmiotywylądowały na pokładzie, a cumy zostały zwolnione, kobieta odbiła od brzegu.Wkrótcemotorówka płynęła pełną prędkością.Za nimi zapłonęły pochodnie i rozległy się okrzyki.Dopiero kiedy motorówka pokonała cieśninę, Burton poczuł, że oto rozpoczęliprzedostatni etap swojej niezwykle długiej podróży.Pomyślał o Tajemniczym Nieznajomym.Cyrano twierdził, że Nieznajomy polecił muprzekazać pozostałym rekrutom, aby przez rok czekali na niego w Virolando.Jednak Burtonnie chciał tego robić, podobnie jak jego towarzysze.Wyruszali natychmiast.Płynąc pod prąd z prędkością czterdziestu pięciu kilometrów na godzinę, trzymając sięblisko brzegu i zatrzymując jedynie na dwie godziny, Nie Wystawiaj Rachunków dzienniepokonywała dziewięćset dziewięćdziesiąt kilometrów.Po opuszczeniu motorówki czekała ichjeszcze dość długa, a zarazem najtrudniejsza część podróży.Przedtem musieli urządzićdłuższy postój, aby złowić i uwędzić ryby, upiec chleb z żołędzi oraz nazbierać pędówbambusa.Jednak nie musieli polegać jedynie na tym pożywieniu.Mieli ze sobą dwadzieścia bezpańskich rogów obfitości, z których część należała do nich, a część została ukradziona.Zamierzali je napełnić przed dotarciem do ostatniego kamienia obfitości, aby dysponowaćdodatkowymi zapasami.Jedzenie, które szybko się psuło, miało trafić do pokładowej lodówkilub zostać umieszczone w beczce ciągniętej za motorówką.Im dalej płynęli na północ, tym szersza stawała się Dolina.Najwyrazniej w ten sposóbEtycy chcieli umożliwić mieszkańcom tych rejonów otrzymywanie większej ilości słabegoświatła słonecznego.W ciągu dnia, który w tej okolicy trwał dłużej niż w krainach, którepozostawili za sobą, temperatura była znośna, gdyż sięgała siedemnastu stopni Celsjusza.Jednak dalej na północy miało się stać zimniej.Także mgły utrzymywały się tam dłużej.G�ring nie mylił się.Zaludnienie było tu niewielkie.Kilometr kwadratowyzamieszkiwało około czterdziestu osób.Ta liczba codziennie malała, jak pokazywały licznełodzie udające się w dół Rzeki.Joe Miller stał na dziobie i tęsknie spoglądał na mijanych tytantropów.Kiedyzatrzymali się, aby naładować akumulator i rogi obfitości, zszedł na ląd, by porozmawiać zeswoimi pobratymcami.Rozmowy były prowadzone w esperanto, gdyż nikt nie znał jegoojczystej mowy.- To nicz - stwierdził Joe.- Szam większoszcz zapomniałem.Jeszu Chryszte! Czy nigdynie znajdę szwoich rodziczów i pszyjaciół, własznego plemienia?Na szczęście tytantropi okazali się przyjaznie nastawieni.Obecnie byli mniej liczni od pigmejów , a większość została nawrócona na wiarę Kościoła.Burton i Joe próbowali kilkuzwerbować, ale bez powodzenia.Olbrzymi nie chcieli mieć do czynienia z istotami w wieży.- Wszyscy lękają się dalekiej północy - zauważył Burton.- Ty pewnie podzielałeś tenstrach.Dlaczego wybrałeś się z Egipcjanami?Joe dumnie wypiął pierś, potężną jak u goryla.- Jesztem odwaszniejszy od innych.No i szprytniejszy.Chociasz prawdę mówiącz,prawie zeszrałem szę w gacie, kiedy ujszałem wieszę.Ale kaszdy by tak zrobił.Poczekaj, aszszam ją zobaczysz.Dziesiątego dnia zatrzymali się na kilkudniowy postój [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki