[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jechał wolno w kierunku głównego traktu Podkowy Leśnej, copozwoliło mi iść za nim i po drodze wsiąść do jeepa.Zaraz za torami kolejowymi Fijałkowski skręcił w pierwszą uliczkę w prawo, a potemw lewo.Zwolniłem i zjechałem na chodnik przy torowisku, obserwując pedałującegozawzięcie na północ mężczyznę.Po chwili znowu ruszyłem za nim.I tak mijałem wolnoskupione po obu stronach asfaltu posiadłości, aż po ujechaniu kilometra Fijałkowski skręcił wlewo w jakąś alejkę za lasem.Nieco za miastem, na pagórku znajdował się cmentarz od południa wtulony wmieszany i gęsty las, a od północy ograniczony rowem melioracyjnym i nieużytkowaną łąką.Rowerzysta - zmagając się w dalszym ciągu z ciężko pracującym łańcuchem i połamipłaszcza, które oplatały jego nogi i wciskały się w nierówne szprychy roweru - zbliżył sięwąską alejką podchodzącą pod samą bramę cmentarza.Wreszcie zniknął z rowerem za ogrodzeniem, a ja zaparkowawszy Rosynanta dalej -by nie rzucać się w oczy - ruszyłem jego śladem.Fijałkowski nie wszedł po schodkach na wyższą kondygnację, szedł zacienioną alejkąobok rowu i dopiero po przejściu dwudziestu pięciu metrów zatrzymał się.Oparł rower odrzewo i wszedł na górę.Szedł z godnością misjonarza, w miarę szybko, był niczym duchocierający się bezszelestnie o krzyże wyrastające z błyszczących pomników.Przystanął przyjakimś grobie w młodszej części cmentarza, gdyż nowe pomniki i grobowce lśniły tutajświeżym blaskiem wypolerowanego lastryka, a tutejsze drzewa były przynajmniej dwa razymniejsze od potężnych brzóz w zacienionej, zachodniej części cmentarza.Fijałkowski uklęknął i straciłem go z oczu.Wyglądało na to, że przyszedł odwiedzić czyjś grób, a mnie nagle zrobiło się przykro.Tak właśnie - przykro! Poczułem się jak intruz, wściubiający nos w prywatne życie innychludzi, byłem jak nieczuły na ludzkie dramaty szpicel, barbarzyńca nie szanujący niczego inikogo, nawet zmarłych.A krytyk klęczał nad jakąś mogiłą, nad którą wyrastał niewysoki modrzew i zdawałsię być całkowicie pochłonięty modlitwą. Co ja tu robię?" - myślałem zatrzymawszy się w pół drogi. Czy powinienemnachodzić tego człowieka? Każdy powinien mieć swoje miejsce chroniące go przed takimijak ja, którzy dla poznania prawdy gotowi byli w swej pogoni zadeptać nawet groby".Zmarłym i cierpieniu żywych należał się szacunek.ROZDZIAA
DZIEWI
TYDWAJ KRYTYCY " FAA
SZERZ I KRAKÓW " NIEPRZYPADKOWE SPOTKANIE "MROCZNY FAKT Z %7Å‚YCIA REGINY " WR
CZAM KWIATY I ZABIERAM "POSZUKIWANIA NA KOC
CU Z
WIATA " OPUSZCZONY PLAC " ZNAJDUJ
%7Å‚MIJEWSKIEGO " BUDZ
SI
W BARAKOWOZIE " PAWEA
PRZYBYWA NARATUNEK " %7Å‚MIJEWSKI ZA
OZ
CI SI
" SA
ODKI LIZ
CIK " TRZY SPRAWYZAMIAST Z
NIADANIA " PORTRET W ZA
OTYCH RAMACH " %7łAL WALDUSIAWracałem z Podkowy Leśnej nieco rozczarowany.Trop wiodący przez Krempla do Fijałkowskiego wydawał się niewypałem.Nawet jeśliobaj nie lubiący się krytycy spotkali się kilka dni temu na Starówce, o niczym to jeszcze nieświadczyło.Być może Krempl chciał wyciągnąć coś z Fijałkowskiego i nie chciał się z namidzielić swoją wiedzą.Stąd wymyślił tę bajeczkę o piątkowych mszach na Piwnej, na którerzekomo przychodził Fijałkowski.W samym fakcie, że Fijałkowski zechciał się spotkać zKremplem też nie było nic nadzwyczajnego! Ot, po latach nienawiść nieco osłabła, a i niemogłem zapominać, że w okresie, gdy obaj panowie wyzywali się publicznie od najgorszychw imię dobra sztuki - spotykali się dosyć często w radiowym studio czy na bankietach.I niebyło w tym żadnego paradoksu, bowiem ludzie szczerze się nienawidzący potrzebowali siebienawzajem silniej niż przeciętni adwersarze.Oni potrzebowali przeciwnika, aby tennieustannie przypominał, że to oni mają rację, a nie on.Powinienem porozmawiać z Fijałkowskim.Dziwne, że tego jeszcze nie zrobiłem, aograniczyłem się jedynie do biernej obserwacji.Coś było w tym człowieku przegranego itragicznego, co zmuszało mnie do tej bierności.Parkując Rosynanta przed kamienicą, czułem, że sprawa fałszerza wymyka nam się zręki.Gdzieś żył sobie nasz fałszerz, a my błądziliśmy i szukaliśmy go w nieodpowiednichmiejscach, nękaliśmy nie tych ludzi, których należało.Może powinniśmy bardziejspenetrować środowisko ASP? Fałszerzem musiał być malarz i tym tropem należało podążać!Ale to zrobiła już pewnie za nas policja, tyle że podinspektor Koper nie raczyła nas o tympoinformować.Gdzie był nasz fałszerz? I kim był? Czy w oszklonym atrium na terenie gospodarstwaWróblika namalował on swoje genialne falsyfikaty? I czemuż to powiadomił opinię publicznąo swoim postępku? Gdyby nie to, nie wiedzielibyśmy przez długi jeszcze czas ozamienionych w Muzeum Narodowym pastelach.A co jeśli nasz Koma nie mieszkał w Warszawie? Dlaczego założyliśmy, że fałszerzpochodzi stąd? Wyspiański żył i mieszkał przez większą część swojegotrzydziestoośmioletniego życia w Krakowie i wielce prawdopodobnym wydawał się fakt, żegenialny fałszerz również stamtąd pochodził.Wrażliwość artysty kształtuje się i nabiera mocyw jego naturalnym środowisku, otoczenie dla malarza jest jak woda dla ryby, a Krakówdodatkowo Wyspiańskiego inspirował.Kraków był jego miastem.To na zamkowych stokachWawelu bawił się jako dziecko, a z ojcem Franciszkiem, rzez
biarzem, odwiedzał częstokatedrę, w której ten kopiował królewskie posągi do swego cyklu popiersi władców Polski.Wkatedrze wawelskiej pobierał od ojca pierwsze lekcje ojczystej historii.To tam na szczycieKrakowa zrodziło się jego uwielbienie dla przeszłości kraju i fascynacja królewskimigrobami.Stanisław Wyspiański pozostawił po sobie kilka widoków Wawelu.Największynamalował wnet po swym powrocie z europejskich wojaży i jest nim olejny obrazzatytułowany  Planty z widokiem na Wawel" (były też pastelowe, impresjonistyczne widokina kopiec Kościuszki).Wawel ożywał też w jego poezji, w dramatach  Wanda", Wyzwolenie" czy  Bolesław Z
miały", zaś katedra wawelska została bohaterem dramatu Akropolis".Czy genialny fałszerz Wyspiańskiego nie powinien - tak jak i sam artysta - pochodzićz Krakowa, dojrzewać w nim, a przynajmniej pod Wawelem u stóp Wisły ukształtowaćswojej malarskiej - choćby i chorej w zamierzeniach - pasji?Ta ostatnia konkluzja mną zawładnęła.Czułem, że musimy sprawdzić krakowski trop.Wszyscy szukaliśmy śladu Komy w Warszawie, a przecież ten genialny fałszerz mógłzostawić swój trwały odcisk również nad Wisłą, także w stolicy Polski, ale tym miastem niebyła obecna stolica - Warszawa.Rozumowałem tak: Koma mógł studiować w Krakowie, tam dojrzewał jako artysta, apotem zrządzeniem losu trafił do Warszawy i pewnego pięknego dnia zamienił pastele wMuzeum Narodowym.Albo sam był pracownikiem muzeum, albo znał kogoś z tej szacownejinstytucji, kto pomógł mu w kradzieży dawno temu, na przykład ów strażnik Dworzak.Mój wzrok natrafił na trzy zmęczone tulipany za szybą Rosynanta, które kupiłem wszklarni u Wróblika pod Warszawą.Zamierzałem je wręczyć Reginie i sam nie wiedziałem,co mnie podkusiło do ich kupna i dlaczego czułem cały czas słabość do tej kobiety [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

gieldaklubu.keep.pl