[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.%7łałuję, że naraziłam panów na kłopot i kosztowną podróż do Frankfurtu,choć nie poczuwam się w tym wypadku do winy, ponieważ nie zachęcałam panówdo tego.Należało właściwie zrozumieć moje milczenie.Dyrektor Marczak podniósł się gwałtownie z krzesła, a ja uczyniłem to samo.I mnie także gniew jeżył włosy na głowie.68 Zanim powiem pani  do widzenia  zabrałem głos  pragnę paniąostrzec, że osobnicy, którzy rozpoczęli poszukiwanie schowka, wkrótce zostanązatrzymani i poniosą zasłużoną karę. Nikogo nie upoważniłam do poszukiwań  odparła z oburzeniem pani vonDobeneck.Wzruszyłem ramionami: Być może mówi pani prawdę.Ale na wstępie rozmowy wspomniała pani,że radziła się kogoś w sprawie ukrytych zbiorów.Otóż prawdopodobnie ten  ktośalbo sam rozpoczął poszukiwania, albo też miał zbyt długi język.Muszę paniąpowiadomić, że przedwczoraj w pani byłym pałacu w Gardzieniu spotkałem dwiezwalczające się grupy poszukiwaczy skarbów i handlarzy antyków.Pani Dobeneck aż usiadła na swym wielkim łożu. Przysięgam, że nie mam z tym nic wspólnego.To mnie niepokoi, pano-wie.Po chwili jednak znowu położyła się na łóżku.Mruknęła: Niech sobie szukają.Schowek jest zupełnie gdzie indziej i nikt go nie od-kryje bez moich wskazówek. W Forcie Lyck także niczego nie ma  stwierdziłem.Pani Dobeneck spojrzała na nas z wyrazem pełnym zdumienia. Tak, łaskawa pani  skinąłem głową. Dlatego radzę jeszcze raz prze-myśleć całą sprawę.Zobaczyłem, że pani Dobeneck wyciągnęła rękę w kierunku stolika i przyci-snęła niewidoczny dla nas guzik dzwonka.Po chwili w drzwiach stanęła poko-jówka. Proszę wyprowadzić tych panów  oświadczyła pani Dobeneck.Skłoniliśmy się chłodno i w milczeniu opuściliśmy sypialnię.Odniosłem wra-żenie, iż moje ostatnie słowa o Forcie Lyck były jak granat z opóz
nionym zapło-nem, pozostawiony w pokoju starej pani.Minie chwila, on wybuchnie i rozpryśniesię dobry humor pani Dobeneck.ROZDZIAA
SIÓDMYKTO WIERZY W DUCHY? " CO MYZ
L
O PANI DOBENECK?" POSZUKIWANIE NA STRONICACH GAZET " KOGO STA
NA PROCES S
DOWY? " ZAGADKA WILLI PRZY ULICYZYGFRYDA 7 " GRETA HERBST, DETEKTYW PRYWATNY" PODEJMUJEMY R
KAWIC
" ZA
ODZIEJE DZIEA
SZTUKI" PIERWSZE WZMIANKI O NIEWIDZIALNYCH " BE%7łOWYMERCEDES Oszustka! Złośliwa wariatka!  pienił się dyrektor Marczak, rozglądającsię po ulicy w poszukiwaniu taksówki, która by nas zawiozła z powrotem do ho-telu. Zakpiła z nas.Naraziła nasze państwo na koszty, zabrała nam tyle czasu.I jeszcze się z nas śmiała.Czemu nie zabrał pan głosu i nie powiedział tej babie,co pan o niej myśli?Tak bowiem już jest w życiu, że każdy szef lubi swój gniew wyładować napodwładnych.A że ja byłem pod ręką, nie ominął mnie zły humor Marczaka. No co? Dlaczego nie powiedział pan tej babie, co pan o niej naprawdęmyśli?  grzmiał do mnie Marczak. Bo nie wiem, panie dyrektorze, co o niej myśleć  wzruszyłem ramionami. Jak to, pan nie wie? Jej się marzy powrót do Polski, nowa wojna  wy-krzykiwał Marczak. I pan naprawdę nie wie, co o niej myśleć? Nie wiem  wyznałem szczerze. To znaczy różne myśli krążą mi pogłowie.Ale nie są tak precyzyjne, abym mógł wyrazić opinię o tej pani.Nie wiem, co bym teraz usłyszał od swego zwierzchnika, ale zapewne nicmiłego.Na szczęście w uliczce pokazała się wolna taksówka. Do hotelu  Arabella  rozkazał Marczak. Nie  sprostowałem  do redakcji  Frankfurter Allgemeine Zeitung.Taksówka ruszyła gwałtownie, dyrektor Marczak niemal przygniótł mnie cię-żarem swojej korpulentnej osoby. Chyba nie zamierza pan udzielać w tej sprawie informacji gazetom? dyszał mi do ucha. Pan chyba zdaje sobie sprawę, że przebywamy tutaj w taj-70nej misji.Chce pan ujawnić, że pertraktujemy z takimi ohydnymi ludz
mi jak taDobeneck? Nie możemy się kompromitować. Ach nie, dyrektorze  nareszcie uwolniłem się od ciężaru jego osoby.To właśnie ja pragnę uzyskać pewną informację. Jaką, jeśli można wiedzieć? Właśnie że jeszcze nie wiem jaką.Po prostu zamierzam przejrzeć kompletgazet za ostatnie pół roku. Ale dlaczego?Wskazałem palcem plecy kierowcy taksówki, dając Marczakowi do zrozumie-nia, że nie powinniśmy toczyć w taksówce dyskusji na tak dyskretny temat.Marczak westchnął ciężko: Jestem znakomitym szefem, ponieważ potrafię być cierpliwy.Lecz gdy wysiedliśmy z taksówki przed redakcją, natychmiast złapał mnie zaguzik płaszcza i mocno trzymając zażądał: A teraz nich pan mówi to, co pan myślał o pani Dobeneck.Chyba mamprawo znać te myśli, skoro jestem pana szefem.Chodzi mi, rzecz jasna, o te my-śli, które przychodzą panu do głowy w godzinach opłaconych przez ministerstwo.Zabrałem pana, aby pan myślał, panie Tomaszu.Intensywnie myślał, panie Toma-szu.I dzielił się ze mną swoimi myślami. Tak jest, dyrektorze  zgodziłem się. Otóż będąc u pani Dobeneckzastanawiałem się, ile też ona ma lat. Chwileczkę  zamyślił się Marczak. W swym liście wspomina, że gdypomagała ojcu ukryć zbiory, była już mężatką.Jej synowie zginęli na froncie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

gieldaklubu.keep.pl