(75) Pan Samochodzik I Projekt Chronos Arkadiusz Niemirski

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Rzuciła monetęwysoko w górę i złapała ją sprawnie prawą ręką.Natychmiast poło\yła pienią\ek nagrzbiecie lewej ręki.- Reszka - oświadczyła tonem nie znoszącym sprzeciwu.- Ja zrobiłam śniadanie, tyzmywasz naczynia.Kolejny posiłek przygotuje Andreas.- Nie umiem gotować - powiedział ponuro, dając do zrozumienia, \e nie będziesłuchał jej rozkazów ani podejmował narzuconych przez nią reguł gry.- Przygotujmysię lepiej do opłynięcia wyspy.Andreas zaczął grzebać w swoim baga\u, czym ją silnie zdeprymował.W pierwszejchwili Nina zaniemówiła, lecz zaraz całą swoją złość skierowała na mnie.Pouczała mnie, gdzie są szczotki i płyn do zmywania.- Spokojnie - uspokoiłem ją.- Często szoruję gary w swoim mieszkaniu.Wiem, jakwygląda środek czyszczący.- Twoja śona albo narzeczona ma z tobą dobrze - odparowała ironicznie.- Nie mam narzeczonej.- Jesteś gejem? - zapytała uwa\nie.- A jak sądzisz? - wbiłem w nią wzrok.- Nie jesteś - odpowiedziała bez namysłu.- Zgadłaś! Po prostu mam zadatki na starego kawalera.- Wolisz zmywać samotnie naczynia, ni\ spędzić resztę \ycia z ukochaną kobietą?- W tym rzecz, \e niełatwo taką znalezć - powiedziałem, nie patrząc na nią.36Nie mogłem się zdradzić, \e taka kobieta siedziała właśnie przede mną i \e dla niejmógłbym zrobić prawie ka\de głupstwo.- Poza tym często wyje\d\am w teren.Andreas zamilkł, nie chcąc uczestniczyć w naszej rozmowie.Jednak\e jego wzrokdobitnie świadczył, \e nie lubił takich pogaduszek. Pewnie ma naturę ponuraka -pomyślałem. Albo tak bardzo denerwuje się losem swojego szefa i przyjaciela.Nina znikła w swojej sypialni rufowej, a ja dalej grzecznie zmywałem naczynia.Wszystko tutaj działało bez zarzutu, leciała ciepła woda na zmianę z zimną, a zlewbył tej samej wielkości jak u mnie w kawalerce.Czystość i funkcjonalność.Nic, tylkozmywać i zmywać.W pewnym momencie przyłapałem Andreasa na pełnym pogardyspojrzeniu, jakim mnie obrzucił.Ten człowiek musiał mnie znienawidzić za tozmywanie.Ja z kolei uwa\ałem, \e na łajbie nie było gorszych i lepszych czynności.Tutaj ka\dy pracował dla zespołu i \adna czynność nie hańbiła.Pod \aglami zanikałnawet podział na płeć, choć z tą ostatnią regułą bym polemizował, szczególnie gdyzerkałem na ładną Ninę.Po śniadaniu nastąpiła krótka toaleta, a następnie przebraliśmy się w jakieśortalionowe wdzianka z kapturem.Kokpit chronił nas przed wiatrem i deszczem.Gorzej było na molo.Nikogo na nim nie zastałem.Okolica sprawiała wra\eniewyludnionej, a przecie\ wyspa stanowiła naturalną barierę przed zachodnim wiatrem.Po drugiej stronie Samso z pewnością wiało z południowego zachodu z siłą 7-8stopni w skali Beauforta.Przytulna przystań była rodzajem zamkniętego basenu.Jeden długi falochron i jegoprostopadłe ramię wzmocniono od zewnątrz kamieniami, od wschodu zaś zamykało tenprostokątny akwen długie molo zbli\ające się do brzegu.Jachty wpływały na przystańwąskim przesmykiem pomiędzy końcem owego pomostu a niewielkim cypelkiem.Wewnątrz akwenu cumowały gęsto upakowane łodzie i jachty, ale nie sposób ich byłowszystkich policzyć - widać wielu \eglarzy schroniło się dzisiaj na tej właśnieprzystani.Na brzegu kręciło się kilka osób - prawdopodobnie nieliczni turyściwybierali się na zakupy albo do baru na śniadanie.Jeden z młodych mę\czyzn wychylił głowę z sąsiedniej łajby, pomachał nam napowitanie i zaraz się schował.- Czy wiecie, \e na tej wyspie przebywali wikingowie? - odezwała się Nina.- Wnajwę\szym miejscy wyspy, niedaleko od tego miejsca, wykopali nawet kanał, któryistnieje do dzisiaj, ale jego dno jest ju\ suche.Ma prawie pół kilometra długości i jestszeroki na jedenaście metrów.Nazywa się Kanhave.Andreas zerknął na zegarek z wyraznym zniecierpliwieniem.Nie podjął tegohistoryczno-turystycznego wątku.Zdaje się, \e wczoraj w drodze z lotniska musieliśmymijać ten kanał, ale ja tak\e nie interesowałem się teraz wikińskimi pamiątkami nawyspie.Naszym zadaniem było jak najszybsze udanie się do hotelu w Brundby ipociągnięcie za język kogo trzeba.Odwiązaliśmy cumy.Zawarczał potę\ny silnik isuzu, w jaki wyposa\ono Oleandra , i dziób łodzi skierował się wolno ku wyjściu z przystani.Za drewnianympomostem wzburzone fale przybrały szary kolor, a wiatr gniewnie pojękiwał na ichpowierzchni.Tak rozpoczął się nasz pierwszy rejs śladem zaginionego wikinga.37ROZDZIAA CZWARTYREJS DO BALLEN, CZYLI SIEDEM W SKALI BEAUFORTA * PYTAMY OJORGENA * PRZEZ POLA UPRAWNE DO BRUNDBY * KTO PAACIA KARTKREDYTOW? * DW�CH DZIWNYCH DśENTELMEN�W * TELEFON ODJORGENSENA SENIORA * KOZCI�A W ORBY, CZYLI KTOZ PAATA NAM FIGLA *KOLEJNY TROP W NORDBY * POTYCZKA W MARINIE Z ZAAOG MATRIXA *PODSAUCHUJ ANDREASA NA PLAśYZ zatoki wypełnionej uroczymi wysepkami wydostaliśmy się na wody cieśninyprzesmykiem ograniczonym od niej cienkimi mierzejami.Towarzyszył nam głośnyszum morza.Na grzbietach fal pojawiła się piana, nieomylny znak, \e zbli\ał sięsztorm.Według Niny, po zachodniej stronie Samso królowała wysoka, długa falasztormowa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki