Prolog miłoci (Baskijski dzwonek) Ostenso Marta

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nawiązawszy pertraktacje ze Snyderem,Autumna przypuszczała, że wierni słudzy jej ojca będą mogli wykonywaćnadal swą pracę na poprzednich stanowiskach.Starą Anną należało sięzaopiekować, dlatego też Autumna postanowiła zabrać ją z sobą ipostarać się, by resztę swego życia spędziła na usługach cioci Florymożliwie wygodnie.Snyder starał się być dyplomatą.Chciałprzeprowadzić sprzedaż możliwie szybko i ku zadowoleniu obu stron.Gdy Autumna wyraziła życzenie, aby nie pozbawiano pracy ludzi jejojca, ani nie przyrzekł, ani nie odmówił.Oznajmił tylko, że jego kliencimają jakieś własne plany.Obiecywał oczywiście, że ich namówi, byzgodzili się na jej propozycję.Autumna nie chciała w końcu niczegopodpisać, dopóki ta sprawa nie zostanie wyjaśniona.Skutkiem tego niedoszło do umowy i Snyder był niezadowolony.Autumna ze wzruszeniem patrzyła na panią Willmar, która troskę swojąusiłowała pokryć uśmiechem.Ta kobieta była tylko jednym z członkówmałej gromadki, która pracą swych rąk i nie cofającą się przed niczymodwagą wniosła w dolinę bogactwo i dobrobyt.A teraz ta gromadka naglei bezlitośnie miała zostać rozproszona, bez względu naniesprawiedliwość, jaką wyrządzono by tym prostym ludziom, którychwierność w stosunku do Jarvisa Deana nie stanowiła punktu kontraktu,jaki Snyder miał zawrzeć.W tej krótkiej chwili Autumna uświadomiłasobie, że jako rozpieszczona jedynaczka uważała rzetelność tych ludzi zacoś rozumiejącego się samo przez się, tak samo jak to, że pobiera znacznedochody z folwarku.Tu jednak szło o dziedzictwo przeszłości, któregonie uszanowała. Tak, proszę pani rzekła wreszcie Autumna wiem, że Snyder robiróżne trudności, jakkolwiek nie zawsze może czynić to, co chce.Musi sięstosować do życzeń swych klientów.Nie znajdą oni jednak lepszegopracownika jak Tom.Powiedziałam im to również. Niewiele pomaga, jeśli się ludziom mówi to, czego nie chcą słyszeć odparła pani Willmar. Wiem o tym, lecz nie chcę, by się pani martwiła powiedziałaAutumna. W najgorszym razie postaram się, byście dostali pracę gdzieindziej, zanim wyjadę.Dozorczyni ułożyła ciastka na blasze i wstawiła ją do pieca.Spojrzała naAutumnę ze smutnym uśmiechem. To bardzo ładnie z pani strony, panno Autumno rzekła. Proszęsię jednak o nas nie kłopotać.Nie idzie o to, dokąd pójdziemy, ale martwinas, że musimy stąd odejść.Ojciec pani był zanadto dla nas dobry.Zepsułnas.Nigdzie nie będę się tak czuła, jak tutaj.Bo widzi pani.tu wyzdro-wiałam i w tym domu urodziło się dwoje moich młodszych dzieci.To niejest takie proste, jeśli musi się opuścić swój dom.Opuścić dom.Te słowa wywołały oddzwięk w sercu Autumny.PaniWillmar nie domyślała się wcale, jakie wrażenie na niej wywarły. Ach, gdyby pani wiedziała, jak.jak dobrze panią rozumiem zawołała.Chciała jeszcze coś powiedzieć.Ogarnęło ją jednak takie wzruszenie, żewstała nagle, podeszła do małej kobieciny i otoczyła ją ramieniem. Zanadto się rozgadałam rzekła przez łzy pani Willmar. Cieszę się z tego przerwała jej Autumna. Nie powinna się panidłużej martwić.Wszystko będzie dobrze.Wiem o tym.Niewielka to była pociecha mówiła sobie Autumna ale zdawało jejsię, że dalsze słowa są zbyteczne.Pani Willmar otarła śpiesznie łzy. Zachowałam się niewłaściwie, panno Autumno powiedziałazłamana. Nie mam prawa tak mówić.To nie wypada. Ach, głupstwo! odparła Autumna, po czym odwróciła się i naglespojrzała na podwórze, na którym dzieci bawiły się wesoło z Mo-Mo. Ale teraz muszę już iść oświadczyła.Otworzyła drzwi i popatrzałajeszcze raz na dozorczynię. Zlicznie pachną te ciastka.A może dzieci mogłyby mi przynieść kilka,tak aby Anna nie widziała?Pani Willmar roześmiała się. Może się uda odrzekła.Gdy Atumna weszła nieco pózniej przez furtkę do domu, zastała w małejbawialni Annę wycierającą właśnie oczy końcem ścierki od kurzu.Staruszka opanowała się i starała się nawet uśmiechnąć, lecz Autumnapoznała się na tym. Anno rzekła z wyrzutem. Co to pomoże, jeśli będziesz nadaltaka niepoprawna?Anna z oburzeniem tarła poręcz krzesła ściereczką. Kto jest niepoprawny? Ja nie! zapierała się stanowczo.Autumna potrząsnęła głową i przeszła do saloniku.Usiadłszy przyfortepianie usiłowała rozproszyć przykry nastrój swymi ulubionymimelodiami.Lecz po kilku taktach ręce jej zsunęły się z klawiszów ipatrzyła przez okno na ogród.Prawie załamywała się pod brzemieniemtrosk, które zwaliły się na nią w tym tygodniu.Ponad wszystkim górowała jedna myśl.Hektor Cardigan mówił jej oowym wieczorze, w czasie którego opowiedział Bruce'owi dziejeGodfryda i Millicent Dean.Odtąd upłynęły już cztery dni męczącejniepewności, a Autumna wyczekiwała jeszcze ciągle nadaremnie jakiejświadomości od Bruce^ Landora, jakiegoś znaku, że jej przebaczył.Gdyzwątpiła wreszcie, że kiedykolwiek usłyszy o nim, zaczęła myśleć oprzygotowaniach do podróży.Jej decyzja pozostawienia tutajwszystkiego, aby zacząć nowe życie, była może tchórzostwem iegoizmem, ale w swoim przygnębieniu nie widziała innego wyjścia.ROZDZIAA DWUDZIESTY SZ�STYPo południu Autumna będąc zbyt wyczerpana, aby móc walczyć zdręczącymi ją wątpliwościami, udała się do różanego ogrodu.Pragnęłazaznać spokoju pośród kwiatów swej matki.Bawiła w ogrodzie zaledwieparę minut, gdy Anna zawołała z domu: Proszę panienkę do telefonu! Czy pan Snyder? zapytała Autumna z zapartym oddechem, gdyżjeszcze ciągle łudziła się nadzieją, że mógłby to być Bruce Landor. Nie wiem.Zdaje mi się, że to nie jego głos, ale obecnie nie słyszę jużtak dobrze jak dawniej.Autumna ujęła słuchawkę.Był to głos Floriana Paara.Powiedział, żeprzed chwilą wrócił z Vancouveru i chciał koniecznie, aby Autumnapojechała z nim do Kelowny.Mówił, że porozumiał się już telefoniczniez Lindą, która prosiła Autumnę, by przyjechała poznać jej nowegonarzeczonego.Poza tym Linda postanowiła się wybrać do Europy wpodróż poślubną.Należało więc omówić wspólne plany. Bardzo chętnie zgodziła się Autumna zadowolona, iż będzie miałasposobność otrząsnąć się z rozpaczliwego nastroju. Będę gotowa iproszę po mnie przyjechać natychmiast.Niech się pan pośpieszy! Wyśmienicie! Gdy wyjadę, nie będzie mnie widać spoza kłębówkurzu.Mam jeszcze parę rzeczy do załatwienia, ale.może pani na mnieliczyć, Autumno.Za godzinę będę u pani, dobrze? Im prędzej tym lepiej odrzekła Autumna. Miałam wczorajszkaradny dzień i tęsknię do rozmowy z ludzmi. A ja tęsknię do pani odparł.Powiedziawszy Annie, że zamierza wyjechać na parę dni do Kelowny,Autumna pobiegła na górę, wzięła zimny tusz i zaczęła się ubierać zestarannością, która by dawniej podniosła ją na duchu.Nagle odstąpiła kilka kroków od lustra i przyjrzała się sobie badawczo.Ostatnie tygodnie nie przeszły bez śladu.Oczy jej miały jakiś wyrazprzerażenia i zdawały się zbyt wielkie w twarzy wynędzniałej i bladej.Dotyłu zaczesane włosy zdawały się zbyt ciężkie dla jej głowy.Skromnabiała płócienna sukienka i bluzka skrojone jak męskie koszule, były możeeleganckie, ale nadawały jej wygląd prawie ascetyczny.Pomyślała, żeFlorian się przerazi, kiedy ją taką zobaczy.Podświadomie jednakzadawała sobie pytanie, co by Bruce pomyślał, gdyby tak przyszedł [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki