Nahai Gina Księżyc i anioł

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Za każdym razem,gdy Roksana się śmiała, matka Natana wybuchała płaczem.Pózniej usłyszał, że zniknęła.- Biedactwo, rzuciła się z okna, doprowadzona do ostateczności okrucieństwemFriiulein Claude - mówiła matka.- A twój ojciec plecie bzdury.Odfrunęła na białychskrzydłach, też coś!Kiedy jednak myślał o oczach Roksany, wydawało mu się całkiem prawdopodobne, żeumiała latać.N a początku lat siedemdziesiątych żona Jakuba przeniosła się wraz z dziećmi doIzraela i straciła wszelki kontakt z Iranem.Zamieszkali w Tel Awiwie, w sfinansowanymprzez rząd osiedlu, jedli dotowaną żywność i chodzili do subsydiowanych szkół.Dziewczętaodsłużyły wojsko i wyjechały do kibucu.Chłopcy pozakładali własne rodziny.Natan straciłnogę, wrócił do domu i zamieszkał z matką.Potem skończył technikum, ożenił się z Marokanką i przeprowadził do Natanji, nadmorze.Przestał mówić po persku, przestał wspominać ojca, przestał nawet czuć na cielekłucie szorstkiej wełny, pamiątkę tych upalnych letnich dni, kiedy Fr�ulein Claude skąpiła imlodu.W lutym 1984 roku zabrał żonę i córki na wycieczkę do Stambułu.Zatrzymali się w wynajętym domku nad Bosforem, chodzili na plażę, do muzeów imeczetów.Pewnego popołudnia, zwiedziwszy pałac Topkapi, Natan zauważył w tłumiekobietę czekającą na autobus.Była drobna i blada, twarz miała porytą zmarszczkami, skórę suchą i napiętą nakościach policzkowych.Kiedy ich spojrzenia się zetknęły, uśmiechnęła się tak, jak obcyludzie uśmiechają się do siebie w deszczowe popołudnie na zatłoczonym przystanku,wiedząc, że już nigdy się nie spotkają.Potem odwróciła głowę i uśmiech natychmiast spełzł zjej twarzy.Natan nie mógł oderwać od niej wzroku.Miała na sobie białą bawełnianą sukienkę i znoszone buty bez pończoch czy skarpetek.Długie do pasa włosy ściągnęła gumką.Dłonie, którymi przyciskała do piersi plastykowątorbę, były spierzchnięte i brudne.Ciągle przestępowała z nogi na nogę, jakby po to, by ulżyćbolącym stopom.Co jakiś czas wyglądała na jezdnię, czy przypadkiem nie nadjeżdża autobus.Ani razu nie spojrzała na zegarek czy rozkład jazdy.Albo autobus nigdy nie kursowałzgodnie z rozkładem, albo po prostu nie miała się do kogo spieszyć.Natan odwrócił się iposzedł do domu.Tej nocy po raz pierwszy od lat śnił mu się Jakub Galareta: siedział w kuchennejalkowie paląc fajkę i opowiadał żonie, że handlarka gąbek chciała mu się oddać w zamian zatrochę opium.Nazajutrz znów byli w Topkapi, bo żona Natana chciała zwiedzić Stary Pałac,składający się z czterystu komnat harem, w którym mieszkały żony otomańskich sułtanówwraz z dziećmi i kastrowanymi sudańskimi niewolnikami.%7łony - głównie chrześcijanki zKaukazu - trafiały tu jako branki nabyte na stambulskim targu i zmuszone do przejścia naislam.Spędzały życie w haremie kłócąc się między sobą i rywalizując o względy sułtana,rodząc następców i spiskując przeciwko innym żonom i ich dzieciom.Zwieżo zarzuciwszyzwyczaj ustalania sukcesji w drodze bratobójstwa, tureccy sułtani przekazywali tronnajstarszemu z żyjących synów.Aby ich chronić, więzili chłopców w Starym Pałacu.Następca tronu spędzał życie w złoconej klatce w ogóle nie widując ludzi.Jeśli nawetprzeżył, z reguły był niespełna rozumu i niezdolny do sprawowania rządów.Na ulicy Natan znów zobaczył tę samą kobietę.Stała z dwiema innymi przed niechlujną restauracją, zachłannie dopalając resztkępapierosa.Widział tylko jej profil, brudny fartuch i te same buty (dziś miała w nich krótkiebiałe skarpetki zszarzałe od ciągłego prania).Natan pociągnął żonę w kierunku restauracji.Protestowała, że nie pozwoli otruć dzieci jadłem serwowanym w takiej norze, ale on niesłuchał.Zatrzymał się o kilka kroków od nieznajomej.Odwróciła się nieco od koleżanek, wydmuchując dym, i wtedy spostrzegła, że Natanna nią patrzy.W jej zmęczonych, otoczonych drobnymi zmarszczkami oczach pojawił sięstrach, lecz wciąż były przepastne i płynne jak morze.Przez chwilę Natan był z nią zupełniesam na tętniącej ruchem ulicy, pogrążony w jasności, z której nie miał ochoty się wynurzać.Autobus zahamował z piskiem tuż za nim.%7łona krzyknęła.Kierowca obrzucił gostekiem wyzwisk, po czym nacisnął gaz do dechy i pozostawił Natana w chmurze czarnychspalin.Kiedy ten się ocknął, kobiety już nie było.Ciągle śnił mu się ojciec.W końcu Natan zadzwonił do matki w Natanji i zapytał, czy wie, co się stało zRoksaną Anielicą.- Jak to co? Umarła - odpowiedziała matka.Była już po osiemdziesiątce, ale umysłwciąż miała jasny jak za młodu.- Wyskoczyła z okna.Jej siostra, Księżycowa Miriam,mieszka w Los Angeles.Przez tydzień Natan trzymał się z dala od Topkapi.Potem pewnego popołudniazostawił żonę i dzieci na plaży i pojechał tam jeszcze raz.Poznała go od razu, kiedy wszedł do restauracji, utykając na plastykowej nodze, i siadłprzy stoliku.Zcierała podłogę, zbierała brudne naczynia, a gdy kucharz ją wołał, podawałaklientom zamówione potrawy.Poruszała się szybko, okrążając wielkim kołem stolik Natana iunikając jego wzroku.Po chwili podeszła do kucharza i powiedziała do niego coś po turecku.Kiedy Natan podniósł głowę, była już bez fartucha i biegła na przystanek.- Proszę pani! - zawołał do niej po angielsku.Nie zareagowała.Wyszedł za nią i ustawił się w kolejce do autobusu.Kiedy się odwróciła, zobaczyła gotuż obok.- Przepraszam panią - odezwał się jeszcze raz.Odwróciła wzrok.Spróbował po hebrajsku, potem po persku.Stała w bezruchu, niczym skamieniała, oczy miała wlepione w jeden punkt, ale ręce jejdrżały.Natan zdał sobie sprawę, że znów mu ucieknie, więc przestał ją nagabywać.Ludziepatrzyli na niego podejrzliwie.Wsiadła do autobusu przednimi drzwiami, on tylnymi.W Kumkapi wyskoczyła iwbiegła do jakiegoś budynku.Natan wrócił do domu i powiedział żonie, że widział ducha zmarłej kobiety.*Cztery miesiące przed rozdaniem świadectw zadzwoniła do mnie Miriam.- Przyjedz w piątek, zostaniesz u mnie na weekend - oznajmiła bez wstępów.-Przygotowałam dla ciebie pokój gościnny.Niedawno przeprowadziła się z wieżowca przy Wilshire Boulevard do domkujednorodzinnego w Westwood.Nie miała ochoty na zmianę mieszkania, ale ptaki Pana Karolastały się utrapieniem dla całego budynku.Często uciekały drzwiami i fruwały po długichwąskich korytarzach, wlatywały do otwartych wind, strasząc drobne staruszki o lawendowychwłosach, wracające od fryzjera.Albo wyfruwały z balkonu i obsrywały ludziom okna.Administrator dał Miriam trzy miesiące, po czym wypowiedział umowę.Nowy dom Miriam był parterową budą w stylu hiszpańskim, wzniesioną w końcu latsześćdziesiątych.Miał gipsowe ściany pomalowane na jaskrawożółty kolor, pomarańczowydach i skrzynkę na listy w kształcie gigantycznej papugi.Od frontu był wąski podjazd imiejsce na samochód, które Miriam obsiała trawą.W domu mieściły się trzy sypialnie: jednadla Miriam, druga dla Pana Karola i jego ptaków i trzecia nazwana gościnną [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki