Makuszyński Kornel Awantury arabskie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kiedy zaś już wjechał na dziedziniec,pomógł mu Hassan zsiąść z osła, którego Moshed uwiązał u słupa, i tajemnie mu kilkapowiedziawszy słów, rzekł:- Wprowadz mnie do swojego domu, Hassanie!- Bądz w nim pozdrowiony! - rzekł ten i wprowadził dostojnego gościa do komnaty, wktórej zawieszona u pułapu lampa oddychała ciężko jak konający handlarz oliwy i wydawaławoń nie tak przykrą, jakby o tym w pierwszej chwili można było sadzić.55Moshed przyłożył rękę do czoła, rozglądając się zezem po komnacie, i mówił, jakgościowi przystało, kiedy wchodzi do domu swojego przyjaciela:- Pokój temu domowi, który jest pałacem Aladyna i sezamem, a jednak Jest zbyt mały,aby się w nim to wszystko zmieściło szczęście, którego ja mu życzę.Gdzie jest sofa w tymprzybytku rozkoszy, Hassanie?Już ten miał odrzec, kiedy szczęściem olbrzymi pająk wpadł w ognisko lampy, któraułapiwszy go żarłocznie, rozpaliła się nagłym płomieniem, jak się nagłą radością zapalaczłowiek, co jadł wiele.Przy tym blasku ujrzał Moshed, że sofa stoi pod ścianą, więc szedł kuniej dostojnie i równie dostojnie na niej usiadł.Potem mówił:- Twarz twoja jest jak słońce, przyjacielu mój, Hassanie, dlatego ciemna jest przy niejtwoja lampa.- Niewolnicy moi są żarłoki i kradną z niej oliwę - odrzekł Hassan - każę jednakzapalić jeszcze wiele lamp, jeśli tak rozkażesz, chociaż oliwy nie mam w domu i musiałbympo nią posyłać aż za most, gdzie jest właśnie najgorsza i przykrą z siebie wydaje woń.Uśmiechnął się dobrotliwie Moshed, wiedząc, jak wielkim przyjaciel jego jestzłodziejem, i rzekł łaskawie:- Czy mniemasz, że sprawiedliwość nie wydaje z siebie blasku?- Zaiste - odrzekł Hassan - sprawiedliwość świeci jak sto lamp.- Więc ujrzeć możemy prawdę nawet przy tym świetle.Poprowadz mnie do twoichżon, Hassanie.Ten podrapał się w głowę i mówił:- Nie śmiałbym cię prowadzić do ich komnat, Moshedzie, gdyż jest tam bardzo dusznood ciągłych wzdychań, jakie wydają z piersi kobiety, często ze smutku, często zaś bezpowodu - więc je każę tu przyzwać przed twoje oblicze.Przedtem jednak proszę cię, byś nieodmówił w moim domu posiłku.To rzekłszy, klasnął w ręce i rozkazał niewolnikowi, by przyniósł konfitur, czarnejkawy i fajki, głośno nakazawszy, aby wszystko było jak najlepsze, gdyż gość jego jestnajszanowniejszym, jaki był kiedykolwiek w tym domu.Potem usiadł naprzeciwko Moshedai patrzył w jego twarz pokornie i ze czcią, kiedy zaś niewolnik przyniósł na wielkiej tacywspaniałe owe rzeczy, sam mu je podawał.Abd ul Moshed nabierał z godnością konfitur w palce i podnosił je do ust, czynił zaśto tak zręcznie, że bardzo mało zwieszało mu się z palców i padało na żupan; potem zaś,skrzętnie palce oblizawszy, popił czarną kawą, rozkoszując się nią wielce, zaś po chwili56wielki kłąb dymu go otoczył, tak że siedział, jak wśród chmury siedzi Allach, zaś Hassan ujego stóp jako jego Prorok.Wiele minęło słodkich chwil, zanim Moshed, fajkę od ust odjąwszy, począł mówić:- Wielka jest twoja gościnność, Hassanie, i zaprawdę kalif Al Mahar nie przyjąłbymnie wspanialej, albowiem rozkosz raju nie jest tak słodką jak twoje konfitury; kawa, którąmnie napoiłeś, przypomina rosę, która o poranku pada na róże, zaś dziecko nie odrywa ust odpiersi matki z takim żalem, z jakim ja twoją fajkę od ust odjąłem&- Zawstydzasz mnie, Moshedzie - przerwał Hassan.�w zaś ciągnął dalej:- Niech ci za to wszystko da Allach wielkie szczęście, zaś przy tym wiele zdrowia isiły, abyś mógł snadnie wybić wszystkie zęby twojemu słudze, który zamiast konfitur dajeoliwę i wiele innych nieczystości, do kawy dodaje włosy ze swojej brody, zaś do fajki wkładanawóz wielbłądzi, który kąsa język i wypija wszystką ślinę z gardła.Powiedz mu, że mu tomówi Abd ul Moshed, który wiele przebacza [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki