Makuszynski Kornel Romantyczne i dziwne opowieci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Robokszycki słuchał uważnie, rzec by można, nabożnie.Ona leżała w fotelu prawie omdlała.Więc biedny człowiek rozdął nozdrza, spojrzał w książkę zzajadłością i rzucił się na nią oczyma, jak zgłodniały szakal na zdechłego wielbłąda.I zacząłczytać szybko, okropnie szybko, zdławionym głosem; nie przestawał ani na chwilę, tylko jęczałtym okropnym głosem, suchym jak głos, kiedy piłą trą drzewo& Gonił wszelkie anioły ipotwory, rwał, huczał, szalał.Robokszycki słuchał z powagą, z zajęciem i z zaciekawieniem.- Pan doskonale czyta& - przerwał mu w jednym miejscu.Ten spojrzał na niegonieprzytomnie i czytał& czytał&Szyby zasnute mrozem zaczęły błękitnieć; lampa paliła się jakoś tajemniczo.W pokojubyło zimno, przerazliwie jakoś i ciężko.A on czytał&Skończył wreszcie, opuścił książkę na posadzkę i jakby zdrętwiał.- Przepiękna rzecz& - rzekł półgłosem Robokszycki.- Bardzo panu dziękuję.Młody człowiek wyszczerzył ku niemu zęby, jakby mu nimi chciał wygryzć kawałtwarzy.Pani Robokszycka nie mówiła nic - była zgnieciona.Przesiedzieli tak chwilę wmilczeniu, po czym Robokszycki spojrzał na zegarek.- Już po szóstej - rzekł obojętnie - myślałem, że to pózniej&On wstał i nieszczęsny młodzieniec wstał zupełnie machinalnie.- Pan już odchodzi? - zapytał serdecznie Robokszycki.- To szkoda& Dokąd panu takspieszno? Zosiu! pan odchodzi&Pani Robokszycka spojrzała na nich obu nienawistnie, potem skinęła głową.- Powiedzże panu: dobranoc!- Dobranoc!&Młody człowiek skłonił się machinalnie i zwrócił się ku drzwiom.Nie trafił do nich, bowpierw wyrżnął głową o obramienie drzwi; z trudem nacisnął klamkę.Był chory, nie wiedział,co się z nim dzieje; szedł ostatkiem sił.Robokszycki podał mu uprzejmie futro, podprowadził do drzwi, otworzył je równieżuprzejmie, potem ujął biednego człowieka za ramiona, kopnął go brutalnie i zrzucił zeschodów.DWAJ SAMOB�JCYPrzyjaciel mój, malarz, wpadł w taką wściekłość, jakby się wody napił, a wiadomo, żekażdy malarz strzeże się wody - jak ognia.Biegał po pokoju (nazwanym tak przeze mniezłośliwie i bez najmniejszej podstawy) jak tygrys, ale taki z najstraszliwszych, co by nic nierobił, a tylko jadł mięso.Z tego względu każdy zresztą malarz jest uderzająco podobny dotygrysa.Malarz zaś, o którym mowa, był w tej chwili naprawdę jak tygrys krwiożerczy, a zwałsię - Boże mu przebacz! - Szymon Byk.Mocna była bestia wskutek tak rzeznickiego.nazwania,w barkach rosły jak rzeznik albo Herkules i krępy jak tragarz kolejowy.Brodę miał wspaniałą,zgoła jak misjonarz, chociaż z przekonań był raczej ludożercą niż apostołem.Targał ci w tejchwili brodę jak huragan, ale nie taki nasz suchotniczy, ale jak amerykański huragan.Był w tejchwili tak wściekły, że można się było po nim spodziewać wszystkiego, nawet zapłaceniakomornego.Zdaje mi się jednakże, że przesadzam.Prawdziwy malarz nie zrobi tego nawet potrzezwemu.Biegał tedy Szymon z kąta w kąt, zupełnie nie zajmująco, od czasu do czasu tylko dlapewnej rozmaitości kopnął po drodze krzesło albo stół, który przerażony, zaparł się mocno idygotał.- Aaa!& Aaa!& - krakał (!) Byk.I w przystępie nagłej furii przerzucać począł ze dwadzieścia płócien, wybrał szkic -najgorszy (sprytny szelma!) i drzeć go począł z pasją, jaką można rzadko ujrzeć nawet nascenach stołecznych, kiedy grają tragedię, albo nawet w gronie poetów znamienitych.Wydawał przy tym głosy jakieś straszliwe i rzężenia jak zepsuty gramofon albo primadonna; -taki malarz to z pewnością potrafi.Wreszcie, jak by pozycja na dwóch nogach niewygodna była do tego rodzaju operacji,rzucił się na ziemię, na grzbiet, chwycił się obu rękoma za głowę i wyjąc, bił mocnymi nogamio podłogę.Odbrzmiały mu w tejże chwili z trwożliwym jękiem szyby i zadzwoniły w wysokiejtonacji dwie flaszeczki i jedna szklanka samotna, którą rozpacz gryzła, bowiem szczerby miałapo brzegach niesamowite.Na niższym piętrze pies zawył przerażony, a wrony na dachu siedzące zerwały się zwrzaskiem.A malarz tłukł nogami o podłogę, co zresztą musiały zanotować wszystkie sejsmografywe wszystkich obserwatoriach.W tejże chwili drzwi skrzypnęły przerazliwie, jak dusza namękach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki