Kraszewski Józef Ignacy Stara Bań WL

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.O pogoni za resztą Kaszubów i Niemców, nikt już nie myślał utrzymywali nawetkmiecie, że kneziowie klęską tą odstraszeni, nie odważą się na drugi najazd i Pomorcówani Kaszubów do posiłkowania nie znajdą tak łatwo; a Niemców z dala sprowaóić niebędą mogli.W obozie teraz znalazło się do zbytku wszystkiego, najezdzcy łupiąc po droóe, wiezliz sobą nawet beczki z miodem i piwem, pobrane po dworach, pod lasem całe trzodystały w zasiekach, zab3ano więc bydło dla nakarmienia luói i do rana przeciągnęło sięucztowanie i ofiary.Nad świtaniem, wśród tej radości i dostatku, ochota się wzięła wielka a zbytnia, także gdyby naówczas owa garść Kaszubów wróciła na pobojowisko, łatwe by może nadbiesiadującymi odniosła zwycięstwo.Jeńcy tylko, jak skoro nadszedł óień, poóiękowawszy wybawcom, zabrawszy z trzód,co kto poznał za swoje, do zagród popalonych odciągać zaczęli.Reszta, straże rozstawiw-szy, na ziemi leżąc się pospała.Słońce już było wysoko, gdy czujniejsi buóić się zaczęli a tu głód znowu czuć siędawał powrócono więc do mięsa, piwa i miodu, a biesiadowano znów do nocy.Ta gdy ich zaskoczyła, nie czas już ruszać się było zmęczenie dawało się czuć wszyst-kim, pozostali więc na pobojowisku.Tylko że ze spalonych trupów smrodliwy dym imdokuczał, położyli się nieco opodal, drew przyrzuciwszy, aby się ciała podopalały do szczę-tu.O wieczornej porze Ludek, kazawszy przyprowaóić przed siebie Henga i z litościgo nakarmiwszy, badać zaczął wraz z Dobkiem.Posąóano bowiem Niemca, iż wieóiałwięcej, niż się przyznawał.Nic z niego jednak prawie dobyć nie mogli mimo grozby.Prawił tylko, że óiad dwu młodych Pepełka synów, który nad granicą za Aabą sieóiałi zbrojnego ludu miał pod dostatkiem, dla pomszczenia córki i pomocy wnukom wszystkoważyć był gotów, że młoói zajadli też byli i odważni, zatem, jeśli by do swoich óielnict �y a ra a tu: namowa; por.daw.ra : mówić.ze i k zew ki Stara baśń 149nie mogli powrócić, nieustannie Polanów niepokoić będą.Dawał też do zrozumienia, iżzgoda łatwo by się mogła dać zrobić, gdyby się o nią postarano.Puszczono go z tym nazad, Dobek szedł ze starszyzną raóić, co miał dalej przedsiębrać czy na granicę iść mścić na Pomorcach napady nieustanne lub do domów powracać.Wszyscy jeszcze świeżym zwycięstwem zagrzani, gotowi byli iść na kraj świata i wojować,postanowiono przynajmniej granicę splądrować i nastraszyć najezdzców w domu.Jak świtwięc dalej ciągnąć miano.Ludkowi tylko i Domanowi zdano jeńców pomorskich, abyich odprowaóili i jako niewolników rozdali po kmiecych zagrodach.Do dnia poczęłowojsko ruszać na wyprawę, stanice podniesiono do góry, jazda na koń siadła, kupy pieszegromaóić się zaczęły.Ludkowa czeladz, co Pomorców pęóić miała, biczami smagającpoczęła ich zmuszać do wstawania z ziemi.Straszny był widok tej óiczy zrozpaczonej,która, losowi swemu nie chcąc się poddawać, wyła, targała się, rzucała, dopóki biczyskamijak trzoda nie została zmuszona do pochodu.Pęóono ich pieszo, otoczywszy konnymi,z rękami w tył powiązanymi, poczepionych razem.Ciągnęli się nie mogąc uciec ani nawetruszyć inaczej, tylko wlokąc jedni drugich za sobą.Na pół naóy, pooóierani, ranni,wlekli się, padali i wyli.Upartszycht �p koniom do ogonów przywiązywano.Henga samLudek na postronku prowaóił, aby mu nie uszedł.Tak gdy Dobek ku granicy szedł, Wiszów syn z jeńcami powracał i z dobrą wieścią niewolników po kilka do zagród rozdając co we żniwa baróo się przydało.Wszęóie z radością wielką witano tego posła zwycięstwa bo łuna wióiana nocą,postrach była rozniosła.Luóie biegli przypatrywać się pobranym zbójom, obrzucać ichprzekleństwyt �� i razami.Pozostających zab3ano w dyby, by uciec nie mogli.WłaóaStarszyzna jednak zazdrościła Dobkowi odniesionego zwycięstwa, lękając się może,aby wojsko w ręku mając po właóę nie sięgnął niepokoiła się spóznionym jego po-wrotem i odkładanym knezia wyborem.Mruczano powtarzając rozkazy wyroczni, aby wybrano pokornego, ubogiego i małe-go.Myszkowie i Leszki znowu swoich objeżdżali.I jedni, i druóy stawali często przedzagrodą Piastuna, żądając od niego rady, a wymawiając mu, że pszczoły swe więcej kochałniż sprawę mirową, od której trzymał się z dala.Stary uśmiechał się milcząc. Gdybym ja pomóc mógł mówił chętnie bym rękę przyłożył.Cóż ja mogę,biedny, gdy możni, jak wy, nic potrafić nie umiecie? Bogów tu raczej prosić trzeba niżluói, aby oni nam dopomogli.Aatwiej było złego obalić, niż na lepszego się zgoóić.Leszków nikt nie chciał, aby się za krew swoją nie mścili.Myszków się lękano, bynieprzyjaciół i niechętnych sobie nie prześladowali.Spokój, który na chwilę zapewniało zwycięstwo, dozwalał odetchnąć i przygotowaćwiec nowy.Poczuli już możniejsi, że jedni drugich nie dopuszczą do właóy.Wyrocznia też cho-óiła ze swą radą po głowie, roóiła się więc u wszystkich myśl, aby wybrać takiego, co bypokornym i małym będąc, wóięcznym był im za cześć i wyniesienie, a łagodnie z niegopoczynał.Szło tylko o wynalezienie człowieka.Na każde imię było więcej tych, co mu się sprzeciwiali, niż co by je popierać chcieli.iiiKorzystając z uspokojenia, Doman się do wesela sposobił [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki