Kraszewski Józef Ignacy Pamiętnik panicza; Dziennik Serafiny

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.egipskiego.niebywałego.Osóbka miernego wzrostu, szczupła a gibka i silna, przedziwnych kształtów,trochę śniada, owal twarzy przeciągły, rysy nadzwyczaj czyste i delikatne.Nosek garbaty, usta nieco wydatne, oczy czarne, brwi jak malowane.Pięknośćniezaprzeczona, oryginalna, wdzięczna.w całej świeżości młodzieńczej.Rączkii nóżki cudowne.Ubrana była czarno i skromnie, ale z niezmiernem staraniem ielegancją.Za nią szła "starsza pani", kobieta przygarbiona, pomarszczona, typ hiszpańskiejduegne, twarz żółta.strój wdowi, pokorna i z miną służebniczą.Siadła na boku,gospodarz ani jej nam, ani nas jej nie prezentował.Panna Arja przebiegła nasoczkami poiętnemi, smutno się uśmiechnęła, skłoniła zlekka i rozpoczęłarozmowę wyborną francuzczyzną, bez zakłopotania, swobodnie, jak osobanajlepszego tonu.Zdziwiło mnie to, bo dziewczę młodziuchne, a śmiałe tak że widok obcychtwarzy ani na chwilę jej nie pomięszał.Pochlebiam sobie, że umiała we mniepoznać lub domyślać się człowieka innego świata niż Stefan i Hawryłowicz ajednak zdało się jakby to na niej najmniejszego nie uczyniło wrażenia.Popatrzyła się na mnie uważnie i zagadnęła mnie o to jak mi się okolicapodobała ?Chcąc się pomścić za okazaną mi taką obojętność, starałem się przyznam popisać i błysnąć dowcipem.Słuchała z uwagą, spojrzała razy parę, uśmiechnęłanieco lecz nie potrafiłem jej ożywić.Hawryłowicz poszedł na rozmowę podalabastrową urnę w kąt z gospodarzem.Stefan zaczął niemożliwą gawędę zestaruszką, która się nie zdawała go rozumieć wcale i śmiała się kiwając głową a mnie dano na pożarcie temu Sfinksowi.Nigdym nie spotkał młodziuchnej osoby, tak siebie pewnej i chłodnej.Odpowiadała mi kilku słowami, trafnie lecz bez najmniejszego pomięszania,zakłopotania, jakby mnie egzaminowała.Mnie to coraz bardziej drażniło i wprawiło w jakiś stan nienaturalny, tak żemsam siebie nie poznawał.Nie jestem nawykły do tego, abym za zupełniepospolitego człowieka uchodził.Moje uniesienie się, dowcipy, sarkazmy,zdawały się ją bawić tylko.W końcu postanowiłem i ja ją badać. A pani jakże się podoba okolica? Mało ją znam.park i kilka mil koło.kraj dosyć piękny ale dość smutny. Pani Wiedeń i okolice wydały się wdzięczniejszemi. O Wiedeń! ja w Wiedniu nie tak byłam długo. A dawniej? spytałem.Uśmiechnęła się zimno. O! dawniej podróżowałam z ojcem wiele iwidziałam krajów najrozmaitszych tyle.że wolno mi być trudną. Ale tam, gdzie się ma żyć, trzeba się w końcu przywiązać. To samo zsiebie przychodzi! odpowiedziała.W ogóle robiła mi wrażenie osobliwsze,jakby sprzeczności postaci z mową, jakby połączenia jakichś dwóch żywiołów,niegodzących się z sobą.Twarzyczka dziecinna, a chłód stary.Nie patrząc się na nią, a słuchając jej, można ją sobie było wyobrażać nie równiestarszą patrząc na nią, gdy milczała, domyśleć się należało naiwnego,bojazliwego dziewczęcia.Nic a nic ją goście nie zdawali się obchodzić.ZeStefana śmiała się i żartowała z wyższością jakąś, jakby się litowała nad nim.Prawie czułem się tem obrażonym.Dano do stołu.Dostało mi się Arją prowadzić. Podała mi rękę obojętnie, zpowagą gospodyni domu.Stefan szedł ze starą, a Hawryłowicz z gospodarzem.Sala jadalna, cała w trofeach z broni myśliwskiej i starej prześliczna.onakryciu nie mówię surtout bronzowy złocony w smaku pierwszegocesarstwa, nie godził się z resztą, ale był wspaniały.Przeczuwałem, że kuchniabędzie fantastyczna.omyliłem się wyborny był obiad, ale więcej angielskiniż francuski i pieprzu a ostrych przypraw bez miary.Hawryłowicz, który maten przesąd, że silne ingredencje są niebezpieczne, mało co jadł, a wodę pił zestrachu co chwila.Wina były dobre ale mocne.Zupełnie z obiadu zostałem zadowolniony; nie byłoto zbyt wytwornem, ani ściśle prawidłowem, mais tres solide i przyzwoicie.Podeserze kobiety wstały i wyszły do salonu, po angielsku, myśmy zostali zestarym, bardzo poważnym węgrzynem, smokcząc go po trochu.Un vin tresdistingu�.Wlasch, którego obserwowałem, miał osobliwsze chwile, mówiłczasami wcale nie zle i płynnie po francusku i po polsku, to znów jakby sobieprzypomniał, że nie umie, plątał się, łamał i łatał. Stefan, który przy mniesiedział, łokciem mi w boku nabił guza, nieustannie zwracając moją uwagę nacoś.Panna u stołu była dosyć milcząca. Jak że ci się podobała? zapytał Stefan pocichu. Nie miałem czasu ani się przypatrzyć ani rozmówić. To znaczy, nie bardzo! Owszem, piękna jest wielce i oryginalną ma piękność, ale nad wiek poważnai surowa. Gdzie tam! rozśmiał się Stefan to taka na nią przyszła chwila.trzpiot jakdziecko.Na kawę wyszliśmy na ogromny balkon, z salonu wychodzący na ogród i staw.Tam zastaliśmy i pannę i staruszkę, kawa w filiżankach tureckich bardzoładnych, to mi się podobało.Arja zaczęła mnie rozpytywać o moje strony, stosunki, rodzinę i pobudkipodróży.Zdawała się to czynić przez miłosierdzie i grzeczność nademną;niechciałem okazać, że mnie jej chłód obchodził i począłem żywo opowiadać osobie, o mamie, o stosunkach naszych.i o tym wielkim świecie, którego ona niezdaje się mieć wyobrażenia. Państwo tu żyją bardzo samotnie! zapytałem w końcu. Mnie się to czuć nie daje odpowiedziała jam nawykła do tego. Jakież są pani zatrudnienia? Zdziwiło ją pytanie.Zwykłe bardzo muzyka, którą lubię, przechadzka, trochę książek, jakaśrobótka. Ale ludzi widując mało. Można do tego przywyknąć, odpowiedziała. Cóż panią najwięcej zajmuje ? zapytałem, chcąc przecie dobyć z niej znakżycia.Długą chwilę się namyślała mnie! wszystko mnie zajmuje.bawię siękażdą rzeczą.Spojrzałem zdziwiony; uśmiechnęła się jakby z politowaniem. Zmieszałomnie to, i zaprzestałem rozmowy.Wlasch mnie wziął zaraz dla pokazaniazamku; to mnie wybawiło.W istocie było co widzieć, a dziwny gospodarz lubisię chwalić, i jest otwarcie próżny ze swych dostatków.Musieliśmy z nimobejść całe to osobliwsze zamczysko, które niechcący może, uczynił czemśzazdrości godnem.Smaku zapewne sam niemiał, lecz z Wiednia posprowadzałartystów, budowniczych.ogrodników, pozwolił im sobie puścić cugle,pieniądzmi sypnął, i książęcą rezydencję stworzył. Sale najrozmaitsze, pełnerzezbionych sprzętów i dębowych okładzin, malowane sufity w kassetonachdrewnianych, szafy, siedzenia nie wiem zkąd pobrane, ale przepyszne.Tenna pół dziki człek, który się na niczem nie zna, wszystko lubi ma pełno szkłastarego, porcelany, puharów, sreber, szkatułek, cacek, broni.Pokazał nam nawetjeden z pokojów córki, prawdziwe pieścidełko w średniowiecznym smaku.Całąjedną ścianę zajmuje szafa hebanowa, wykładana kością słoniową z fiugurkamipodobnemi na górze, arcydzieło kunsztu stolarskiego.Z pokoju tego starałem sięcharakter panny odgadnąć, ale oprócz nadzwyczajnego porządku i zamiłowaniaw kwiatkach, nic nie znalazłem coby mnie objaśnić mogło.Istota dumna ibezduszna.Wlasch poprowadził nas do ogrodu, utrzymanego jak tylko wstolicach zdarza się widzieć podobne.Stefan, który za mną szedł, wziął mnie pod rękę i szepnął. A co, kuzynku,niemiło by to było być tu panem, i z taką śliczną żonką opływać w roskoszachtego ziemskiego raju?Uśmiechnąłem się tylko [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki