Kraszewski Józef Ignacy Barani Kożuszek; Ostap

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Starosta zapomniał o przyszłości, o obowiązkach położenia, onieuchronnym, smutnym końcu tego snu uroczego oddał mu sięcały.Znajdował w tej kobiecie wszystko, o czym mógł marzyć tylko.Pod wpływem jego szlachetnego charakteru i młodzieńczego zapałuLoiska nawet zmieniła przekonania, opinią o ludziach.Dawniprzyjaciele z tego obozu, który jej za narzędzie używał, stali się dlaniej nienawistnymi.Chciała się ich pozbyć, zerwać z nimi.Gotowąbyła służyć ideom starosty.Lecz z przeszłością tak zerwać trudno!Każda teraz narada potajemna u niej niecierpliwiła ją, oburzałaniemal.Hetman poznać jej nie mógł i podejrzywać ją zaczynał, aleschadzki w gabinecie trwały jeszcze.Loiska, podsłuchując ichciekawie, wiedziała, że plan porwania króla dojrzewał, że dzień,chociaż jeszcze oznaczonym nie był, zbliżał się.Walczyła z sobą, niechcąc podchwyconej zdradzić tajemnicy, ale zarazem nieprzypuszczając, aby się godziło dozwolić spełnienia zamachu, któryteraz wydawał się jej groznym.Hrabia coraz się więcej zapalał do swojego projektu, opartego nadoskonałej znajomości charakteru króla Stanisława Augusta.Hulewicz, wysłany do Wiednia z zapytaniem o konsens na porwaniekróla, przywiózł od tamtejszych przyjaciół zgodę i pochwały.Niktjednak do tego spisku należeć nie chciał i hetman ograniczyć sięmusiał swoimi najbliższymi sługami i powiernikami.Loiska dotąd nie powiedziała staroście o swym odkryciu, nie żebyukrywać je przed nim chciała, lecz wstyd jej było wyznać przed nimswe stosunki z tymi, dla których on okazywał jawnie wstręt i wzgardę.Był to jeden z najcięższych spadków jej przeszłości.Każda prawdziwa miłość uszlachetnia, podnosi, bo obok niej w sercunic plugawego i nikczemnego wyżyć nie może.Jest to płomieńoczyszczający.Matka też znajdowała teraz Loiskę tak nie do poznaniazmienioną, według jej wyrażenia zgłupiałą, iż się z nią pogodzić niemogła.Wyrzucała jej najmocniej, że nie mając najmniejszej nadzieiwyjścia za mąż, bo o tym myśleć nawet nie było podobna, niekorzystała z namiętności wojewodzica, zawczasu sobie zapewniającdonacje i zapisy.Loiska na myśl tę się teraz oburzyła.W istocie zmieniona była bardzo.Płakała po nocach.Gdy została sama, czuła się nieszczęśliwą, a gdystarosta nadchodził, szalała jak dziecię, zapominała o wszystkim.Taroztrzepana kobiecina, co niedawno w pożyczonych klejnotachpyszniła się jako królowa Golkondy na reducie, teraz zasłaniała twarz,wykradając się na miasto, i unikała wejrzenia ludzkiego.Za to matka, która w atmosferze miejskiej odżyła, za dwiedokazywała.Wrócili jej starzy znajomi, znajdując ją jeszcze, dosyćpowabną, a nadzwyczaj miłą, bo w jej saloniku przy Długiej ulicynieograniczona panowała swoboda.Od Domagalskiego z NowegoMiasta banczek faraona przeniósł się do Zelskiej.Póznym wieczoremroznoszono sławny poncz na burgundzie, któremu nigdzie równegonie było.Chwalili ją starzy, powtarzając sobie: Elle n'est pas du toutbegueule.Stara odmłodniała i czuła się najszczęśliwszą.O córce nielubiła mówić, a zmuszona, poruszała ramionami, narzekała na jejgłupotę i dąsała się.Dawne znajomości Zelskiej wprawdzie niedawały jej wstępu do tych domów, do których się wcisnąć pragnęła,ale mężczyzni bywali u niej wszyscy.Pokazywała się na balach, a żekibić zachowała dość piękną i pod maseczką mogła się wydawaćmłodą, nie opuszczała żadnej maskarady.�w krajczy, którego Loiskapozbyła się niegrzecznie, nie przyjmowany prawie nigdzie, siadywałtu po całych dniach i cynizmem swym zabawiał towarzystwo.Tytus zaglądał czasem, aby mógł gdzie indziej zdać raport z tego, cosię tu działo.Bolała go niezmiernie odprawa przez starostę, którą onniewdzięcznością nazwał.Nie uważał on jej jeszcze za ostateczną,strzegł się zrywać, bo stosunku tego potrzebował na przyszłość.Kiedyniekiedy zjawiał się z rana u starosty, ale zaufania jego nie miał.Unikano go.Powoli zaczęła się w nim rodzić chęć pomszczenia się, nie na tym,którego życzliwość zachować sobie pragnął, lecz na Loisce, która muokazywała nie tajoną wzgardę.Przestrogi już były wyczerpane.Tytuspotrzebował jakiegoś faktu, którym by oczy otworzył panu staroście ioderwał go od tej kobiety.Z myślą tą nosił się długo.Traf mu nastręczył wiadomość oschadzkach hetmana, generała Kurdwanowskiego, strażnika,Hulewicza i innych, potajemnie się odbywających u Loiski.Wiedział,że starosta teraz całym sercem do przeciwnego obozu należał.Zdałomu się, że oznajmując o tym zakochanemu, obrzydzi mu kobietę,która była przyjaciółką nieprzyjaciół jego.Był pewnym, żekasztelanicowa musiała to przed nim ukrywać.Wahał się czas jakiś,aż na ostatek, trafiwszy na usposobienie, które mu się zdawałonajprzyjazniejszym do wywarcia żądanego skutku, jednego rankazjawił się ze swą szyderczą miną u pana starosty. Przepraszam rzekł że trudzę pana moją smutną figurą, alejakże tu nie gryzć się, gdy się widzi tak zacnego i godnego szczęściaczłowieka w rękach takiej istoty, jak Loiska.Bystro spojrzał nańzagniewany starosta. Panu przecież winienem jej znajomość rzekł i jest to,przyznam się, jedyna przysługa, za którą wdzięczność mu winienem. A ja mam to sobie do wyrzucenia, bo widzę, że starosta nadtobierze to na serio [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki