Kodeks 632 Dos Santos Jose R

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Widzi pan, moje doświad-czenie w kryptoanalizie mówi mi, że kiedy stajemy przed wyboremskomplikowanego bądz prostego wyjaśnienia określonej zagadki,prawdziwe zwykle bywa to drugie.Dlaczego po prostu nie dojść downiosku, że Kolumb nie pisał w żadnym z włoskich języków, w tym igenueńskim, który w owym czasie występował już w piśmie, z logicz-nego powodu, ponieważ tak naprawdę nimi nie mówił? A skoro nieznał dialektów włoskich, łatwo o konkluzję, iż prawdopodobnie niebył Włochem. Był Włochem, co do tego nie ma wątpliwości.Był Genueńczy-kiem.Musi istnieć jakieś wytłumaczenie faktu, że nigdy nie pisał wżadnym z włoskich dialektów.Być może nie znał toskańskiego. Uparty pan jest, co? Teoria o braku znajomości toskańskiego,powszechnie używanego jako język komunikacji Włochów na ob-czyznie, wydaje mi się szyta grubymi nićmi.327 Okay, przyznaję, że tak.Niech będzie, że prawdopodobnie znałtoskański.Ale skoro we wczesnej młodości opuścił Genuę, kto wie,może zapomniał. Zapomniał toskańskiego? Portugalczyk wybuchnął śmie-chem. Och, Nelson, no wiesz co? Do czego to podobne? Potrzą-snął głową z rozbawieniem. Przypomina sobie pan, co przed chwi-lą mówiłem? Historyk i filolog hiszpański Men�ndez Pidal zaobser-wował, iż ta początkowa wymowa portugalska towarzyszy Admira-łowi do końca życia. Tak. Mamy więc do czynienia z niespotykaną sytuacją.Kolumb żyjewe Włoszech przez dwadzieścia cztery lata i ni z tego, ni z owego za-pomina toskańskiego i ojczystego genueńskiego dialektu.Ten samKolumb mieszka zaledwie dziesięć lat w Portugalii i nigdy portugal-skiego nie zapomina, posługuje się nim do końca życia.Fantastycz-ne, prawda? Wskazał na Amerykanina. Doprawdy, chce panmnie przekonać, że miał słabą pamięć do wszystkich dialektów wło-skich, które w założeniu były jego ojczystymi językami, natomiastdoskonałą pamięć do języka portugalskiego, który miał być dla niegoobcy? Tak? Ee.hmm.tak. Och, Nelsonie, doprawdy, to, co pan mówi, nie ma żadnegosensu! wykrzyknął Tom�s, ponownie kręcąc głową, teraz już zodrobiną niecierpliwości. Cała ta gadka nie ma żadnego logicznegowytłumaczenia, to rozpaczliwa fantazja bez punktu oparcia.Niechpan dobrze uważa, może się zrozumiemy.Nasz Kolumb, według ge-nueńskich aktów notarialnych, opuścił Genuę dopiero w wieku latdwudziestu czterech.Dwudziestu czterech.W owym czasie, dla pań-skiej informacji, mężczyzna w tym wieku nie był już młodzieńcem.Gdyby to było dzisiaj, odpowiadałoby to wiekowi trzydziestu pięciulat albo i więcej.O ile mi wiadomo, nikt nie zapomina swojego języ-ka, mając lat dwadzieścia cztery.Nikt.Tym bardziej że mieszkał zeswoim bratem Bartolomeu, który w założeniu również był Genueń-czykiem.Kolumb miał więc szerokie możliwości konwersowania znim w ojczystym języku.Jednakże jak sam pan przyznał, istniejewysokie prawdopodobieństwo, że mówił po toskańsku, gdyż był to328język, w którym porozumiewali się Włosi przebywający poza krajem.Tyle że jedyna próba pisania po włosku, której podjął się Kolumb i codo której mamy pewność, wykazuje poważne braki w tej umiejętno-ści.Faktem jest, że kiedy wyrażał się po hiszpańsku i brakowało musłów, uciekał się do ich zastępowania nie wyrazami włoskimi, czegomożna było oczekiwać i byłoby naturalne dla Włocha, lecz słowamiportugalskimi.Co więcej, jedyne teksty Kolumba pozbawione portu-galizmów to te, które zostały skopiowane.Kopiści bowiem zastępo-wali je wyrażeniami hiszpańskimi. Tom, ale czy w tekstach hiszpańskich Kolumba nie było italia-nizmów? Nie, nie było.Kiedy nie znajdował odpowiedniego hiszpańskie-go słowa, najwyrazniej przychodziły mu do głowy tylko portugalskieodpowiedniki. Hmm. To nie wszystko.To jeszcze nie wszystko. Co? Nie miałem możliwości przeczytania wszystkiego, co powie-dzieli o admirale ci, którzy go znali, przede wszystkim w procesachsądowych Pleyto con la Corona i Pleyto de la Prioridad, w którychzdecydowano, że był on obcokrajowcem.Ale dwóch badaczy, którychstudiowałem, %7łyd Simon Wiesenthal i Hiszpan Salvador de Mada-riaga, znalazło zdumiewające przekazy. Ponownie zajrzał do nota-tek. Wiesenthal pisze: Zwiadkowie twierdzą, że Krzysztof Kolumbmówił po hiszpańsku z portugalskim akcentem.Z kolei Madariagarównież zauważa, że Kolumb mówił zawsze po hiszpańsku z portu-galskim akcentem. Spojrzał na Moliartiego i uśmiechnął siętriumfalnie z błyskiem w zielonych oczach.Przypominał gracza wszachy, który właśnie wykonał szach-mat i przyglądał się wyrazowitwarzy zdezorientowanego przeciwnika. Zrozumiał pan?Amerykaninowi odebrało na dłuższą chwilę głos, wyglądał na za-gubionego i nieobecnego. Holy shit! wykrzyknął w końcu cicho, jak gdyby mówił samdo siebie. Jest pan tego pewien? To właśnie napisali. Noronha wstał z ławki i przeciągnął się,prostując zdrętwiałe mięśnie. Jeżeli chodzi o Kolumba, wiele rzeczy329się nie zgadza.Wie pan, kto był pierwszą osobą, z którą admirał na-wiązał kontakt, kiedy przybył do Hiszpanii, w założeniu w tysiąc czte-rysta osiemdziesiątym czwartym roku?Moliarti również się podniósł i pochylił, próbując odprężyć ciałoobolałe po długim bezruchu na kamiennym siedzisku.Aawka 515była ładna, ale niewygodna. Nie mam pojęcia, Tom. Mnich, zwany Marcheną.Wie pan, jakiej był narodowości? Portugalskiej? Oczywiście potwierdził profesor. Zauważył pan, że kiedyudajemy się za granicę, zwykle poszukujemy osób naszej narodowo-ści? Mógł przecież skontaktować się z genueńczykami lub innymiWłochami.W Sewilli ich nie brakowało, a nawet i w samym klaszto-rze, gdzie przebywał Marcheną.Jednak nie, spotkał się z Portugal-czykiem. Ale! Przecież to niczego nie dowodzi. Naturalnie, że nie.Wciąż jednak jest ciekawe, prawda? Tom�s ruszył ubitą ścieżką, krążąc pomiędzy drzewami z Ameryka-ninem u boku. Istnieje wiele pytań wymagających odpowiedzi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki