Goodwin Suzanne Dopóki wiat się kręci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.-Ja o tym jednak myślałam.Rzeczywiście myślałam o Kniei", kiedy byłam w Hiszpanii.Na pewno mama mówiłaksiędzu, co się tam ze mną działo.To znaczy o Carlosie i o mnie.Mamę bardzo gniewało to, że go rzuciłam, prawda?Wciąż powtarzała: To się naprawi, będę się modlić".Jak gdyby to.och, przepraszam.-Pominiemy na razie twój brak wiary w modlitwę - powiedział ksiądz ozięble.- I skąd mamy wiedzieć, że Grace niemiała racji? Co z przypowieścią Naszego Pana o tym, jak niesprawiedliwy sędzia ostatecznie ustąpił natrętnejkobiecie, ponieważ zadręczała go swoim gadaniem.Jeżeli niedobry sędzia tak się zachował, powiedział Nasz Pan, oileż przychylniejszy będzie Ojciec w Niebiesiech, kiedy go prosimy.Nie można mieć Grace za złe, że prosiła.-Wiem - przytaknęła Viv niewesoło.Już nie potrafiła się uśmiechnąć.Mają z nią zgryz jej żwawe siostry - pomyślał Freeman.Co stało się tej dziewczynie? Nie uwierzę, że Carlos jąmaltretował.W poczuciu bezradności patrzył na bałagan, w jaki ludzie zmieniają swoje życie seksualne.Był księdzem.Chociażkochał kobiety, dobrowolnie zrezygnował z tej części życia, wybrał stan duchowny po wielomiesięcznym pasowaniusię z przerażającym darem powołania.Nastąpiło to w roku 1915, gdy już dwanaście miesięcy spędził na froncie.Jakojeden z pierwszych ochotników zaciągnął się do wojska, w upale sierpnia, przy dzwiękach muzyki ostatniegoślepego patriotyzmu.Na pół Irlandczyk, mieszkał w Londynie.Bywalec, nierób, ulubieniec kobiet, kochanekniektórych, ważne nazwisko na listach gości - musimy zaprosić Francisa, jest taki zabawny".Brał udział w strasznej bitwie pod Ypres, gdy Niemcy po raz pierwszy użyli trującego gazu.Został zagazowany,chociaż nie tak fatalnie, jak wielu z jego pułku.Inwalida, odesłany do Anglii wstąpił do seminarium i zaczął siękształcić na księdza.Kto powiedział, że powołanie to mile widziany dar Niebios? Freeman odrzucał ten pomysł, dyskutował sam ze sobąaż domdłości, nie chciał, opierał się. Ty księdzem?" Jego szamotanina okazała się daremna.Wielka wojna już przeszła do historii i nastąpiły dobiegające teraz końca roztańczone lata dwudzieste.Zlutowanepołyskliwie, a cienko, postawy tych, którzy nie byli biedni, wydawały się księdzu antytezą słów wypisanych naGrobie Nieznanego %7łołnierza. Nie zapomnijmy" - głosił napis na białej kolumnie. Zapomnijmy!" - wykrzykiwalioni tańcząc.To się już kończyło.Nowe pokolenie, pokolenie Viv nie dzwigało doświadczeń przeszłości.Ani też nie miałonostalgicznych wspomnień o złocistych popołudniach edwardiańskich.Takie myśli nie pomagały w rozmowie z tą cichą kobietką siedzącą przy jego kominku.- Przerwałem ci, Viv?- Nie, FRF.Właśnie przestałam mówić.- Czym mam cię zachęcić, żebyś mówiła dalej?W tym momencie pani Duffy, talent do wkraczania nie w porę, wsunęła głowę zza uchylonych drzwi.- Obiad, proszę księdza.%7łegnam i wychodzę.Czy na pewno ksiądz sobie poradzi?To pytanie pani Duffy niezmiennie wymagało twierdzącej odpowiedzi.Ksiądz i Viv słuchali jej kroków na schodachi trzaśnięcia frontowych drzwi plebanii.-Lepiej zejdzmy już na dół.Ta kochasia zostawia wszystko na stole, żeby zamarzło.Viv, będziesz mogła trochęprzełknąć?Wyszeptała coś miłego.Nieraz zwracał uwagę na jej piękny sposób bycia.Bez cienia sztuczności, a to rzadkie.Zeszli po schodach do mrocznej, wysoko sklepionej jadalni.Wisiała tam reprodukcja obrazu Cudownerozmnożenie ryb", która kiedyś szalenie śmieszyła Julie.Na białym obrusie (jedno, co jaśniało czystością) stały dwanakrycia, ponadto dwa talerze, na których leżały na pół surowe kotlety, salaterka z rozgotowaną brukselką i druga zkremowym pur�e z kartofli.Freeman jadł sporo, Viv nie tknęła prawie nic.Ale przy tym obiedzie w przenikającym firanki świetle zimowegodnia, sam na sam ze starym przyjacielem, zaczęła mówić.Ksiądz słuchał usiłując słyszeć zarówno to, co mówiła, jak to, czego nie mówiła.Była skromna, oczywiście, nieporuszała tematu łóżka.O ile jednak się orientował, przynajmniej pod tym względem jej małżeństwo okazało sięzadowalające.Chyba nie sprawy rzezbionego wielkiego łoża w rzezbionym wielkim domu w Barceloniespowodowały, że stamtąd uciekła.Viv uciekła od Hiszpanii jako takiej, od skrajności hiszpańskich, od fanatycznejreligijności, z którą sam miał do czynienia; owa religijność jest równie zażarta jak jej przeciwieństwo - gwałtownyateizm.Carlos, zdawałoby się światowiec, wywożąc Viv jako swoją żonę nie uwzględnił- wstrząsu, jaki jego światwywoła w tej Angielce.Viv była zwykłą dziewczyną wciąż jeszcze pod wpływem matki, młodą domatorkąmiewającą co najwyżej takie przygody, jak oglądanie filmów hollywoodzkich, pół etatu w wypożyczalni książek iodpieranie zalotów pożądliwych kawalerów.Może to właśnie stanowiło jej urok dla Carlo-sa - ta stateczność.Viv opowiedziała o mieście, w którym mieszkała.Wspominała je na pół z odrazą, na pół z tęsknotą.- Ulice takie wąskie.Domy prawie się dotykają.- Ale są również bulwary, Viv.-Nie można po nich chodzić z mężem.%7ładna kobieta nie może.Zresztą jego nigdy nie było.- Chyba mogłaś z nim o tym porozmawiać.- Nie mogłam.On nie rozumiał, o czym mówię.Carlos tutaj w Anglii i Carlos tam w Hiszpanii to dwaj zupełnie inniludzie.Opowiedziała o seńorze Santander, chociaż pominęła comiesięczne wypytywanie o period.Ale Freeman, mającznajomych w Hiszpanii, domyślił się i tego.- Och, FRF.Czułam się jak w więzieniu.Dusiłam się.- Mówiłaś mu o tym?-Wielokrotnie.Tylko mnie całował i uspokajał: Jeszcze pokochasz mój kraj".Nie cierpiałam tego.- Mocne słowa.- Ale prawdziwe [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki