Finder Joseph Zniknięcie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Powiedzmy, że gromadził informacje na swoimlaptopie i nie chciał, aby ci kolesie wiedzieli, że je ma. Ma pan ten laptop? Tak odpowiedziałem ogólnikowo.Miałem co do niego inneplany. Tak myślę.Rozejrzę się za nim. W porządku.Tak więc teraz sądzę, że wszystko rozumiem. Co pan rozumie?Zaczął porządkować rzeczy na swoim biurku, układając teczki nastosie. Poprosiłem Homeland Security, aby sprawdzili wszystkie wy-loty z kraju.Powiedziałem, aby wprowadzili do bazy paszport pań-skiego brata.Wtedy myślałem, że to ucieczka, a nie porwanie. I? Okazało się, że pański brat znajduje się na liście nielatających. Liście nielatających?138 Tak.Wie pan, to taka nowa lista TSDB. TSDB? zapytałem i przypomniałem sobie, co znaczy nowyakronim tuż przed tym, zanim Garvin mi go wyjaśnił. Terrorist Screening Database. Mój brat nie był terrorystą rzekłem. Podobnie jak większość ludzi na tej liście powiedział Garvin.Przytaknąłem.Jak większość ludzi, którzy mieli kontakt z orga-nami ścigania Stanów Zjednoczonych po jedenastym września 2001roku, widziałem wiele przypadków nadużycia władzy.Takie rzeczyjak ustawa PATRIOT Act wykorzystywano dla uzasadniania rozma-itych naruszeń swobód obywatelskich. Wie pan, co to takiego przypadkowy połów ? zapytałGarvin.Pokręciłem głową. To kiedy rybacy łowiący tuńczyka łapią w sieci coś innego, naprzykład żółwie morskie lub delfiny.Przypadkiem. Aowienie na chybił trafił powiedziałem. Czy nie tak to na-zywają? Racja. Jednak to sugeruje złapanie czegoś, czego nie chciało się złowić podkreśliłem. Nie umieszcza się przypadkowo czyjegoś nazwiskana liście nielatających. W porządku przyznał Garvin. Zatem może to nie jest przy-padek.Może ma pan rację.Może pański brat zrobił sobie jakichśwrogów.Może czymkolwiek się zajmował, natknął się na coś, czegonie powinien wiedzieć.Na przykład coś dotyczącego bezpieczeństwanarodowego. Prowadził finanse firmy budowlanej. Gifford Industries jest firmą budowlaną? A Home Depot tosklepik żelazny.Być może jest coś, czego mi pan nie mówi o bracie. Powiedziałem panu wszystko, co wiem. W takim razie może jest coś, czego pan o nim nie wie rzekłGarvin.27.W rzeczywistości było dużo rzeczy, których nie wiedziałem oswoim bracie.Na przykład nie znałem jego sposobu myślenia.To, że byliśmy braćmi, nie oznaczało, że łączyło nas coś więcej niżdziwne wychowanie i pięćdziesiąt procent naszego DNA.Nie mo-gliśmy bardziej różnić się od siebie.Jednak przez długi okres naszego dzieciństwa, do dnia, w którymodszedł tata, byliśmy najlepszymi przyjaciółmi.Tata był dla nas obu nieprzystępną, niezgłębioną, wielką postacią.Wydawało się, że śmieje się najgłośniej ze wszystkich ludzi.Naj-bardziej się złości.Jest najmądrzejszy, najmocniejszy, wszystko naj.Uwielbialiśmy chodzić do jego biura na Manhattanie.Jego firmazajmowała całe ostatnie piętro Graystone Building, smukłego wie-żowca w stylu art d�co w pobliżu Grand Central, który zaprojekto-wano tak, by przypominał świątynie Babilonu.W holu znajdował sięolbrzymi fresk jakiegoś znanego artysty przedstawiający Prometeuszakradnącego ogień.Drzwi windy były mosiężne i bogato zdobione.Gabinet ojca zawsze pachniał fajkowym dymem, starym drewnem,skórą oraz płynem do czyszczenia mosiądzu i był przesycony ozo-nowym zapachem władzy.Roztaczał się z niego zapierający dech wpiersi widok na miasto.Stojąc na tle majaczącego na horyzoncieManhattanu, Victor Heller zdawał się potężniejszy od żyletkowatych140wieżowców w oddali, niczym kolos siedzący okrakiem na kuliziemskiej.Baliśmy się go.Kiedy robił się zły, lepiej było omijać go na kilo-metr.Pewnego dnia szukał czegoś w naszej łazience, którą dzieliłem zRogerem, i znalazł napoczętą paczkę tytoniu do żucia.Na etykietcenapisane było RED MAN.Wpadł do naszego pokoju gier i zapytał, który z nas używał tytoniudo żucia.%7ładen się nie przyznał.Ja nawet nie wiedziałem, co to takiego.Wściekły tata sprał nas obu swoim paskiem z krokodylej skóry.Nie sądzę, żeby naprawdę przejmował się tym, czy używamy tytoniudo żucia.Po prostu nie lubił, kiedy podważano jego autorytet.Po wszystkim Roger i ja pocieszaliśmy się nawzajem.Obaj wie-dzieliśmy, że zostaliśmy niesłusznie ukarani, co bolało nas nawetbardziej niż nasze tyłki.Roger zsunął pasek swoich bokserek i pokazałmi obrażenia, jakich doznał.Jego pośladki były karmazynowe.Mojerównież. Hej, Red Man powiedział i obaj parsknęliśmy śmiechem.Okazało się, że tytoń do żucia zostawił pod umywalką Sal, jeden znaszych dozorców, który naprawiał przeciek.Jednak po tym incy-dencie pozostał nam pseudonim, którego używaliśmy, zwracając siędo siebie: Red Man.Nigdy przy innych.Tylko między sobą. Hej, Red Man mówiliśmy przez telefon i to było jak żarto-bliwy kuksaniec, mrugnięcie.Przywoływało to natychmiast innyświat, archeologiczne wykopy na krańcach posiadłości, które roz-wścieczały Yoshiego, starego japońskiego ogrodnika; psikusy płatanenaszej ulubionej kucharce, pani Thomasson, chichoty; wpadanie wkłopoty i pomaganie sobie w opałach.To sprawiało, że czuliśmy się jak spiskowcy.Co było miłe.Ijeszcze bardziej nas zbliżyło.Dopóki nie zwróciliśmy się przeciwkosobie.28.W wyniku jakiegoś dziwnego zawirowania koła genetycznej ru-letki wyrosłem na barczystego i muskularnego młodzieńca, natomiastRoger stał się żylasty i niezgrabny.Potrzebował okularów, ja nie.Onbył ostentacyjnym molem książkowym, a ja sportowcem udającym,że nie przejmuje się szkołą.On był tym mądrym, a ja tym silnym.Przyciągał prześladowców jak magnes i chociaż był starszy ode mnie,stałem się jego obrońcą.Nie podobało mu się to.Już kiedy byliśmy nastolatkami, stało się jasne, że Roger chce byćdokładnie taki jak tata.Opowiadał wszystkim, że będzie pracował wfinansach.Pewnego dnia, kiedy miałem trzynaście lat, a Roger prawie pięt-naście, wróciliśmy ze szkoły do domu i znalezliśmy mamę czekającąna nas w mrocznej bibliotece, siedzącą w dużym skórzanym fotelu wkręgu światła rzucanego przez lampkę do czytania.Powiedziała, żechce z nami porozmawiać.Wstała, uściskała nas obu i powiedziała, że tego ranka tata zostałaresztowany w pracy.Na oczach swoich pracowników.Założono mukajdanki i wyprowadzono go przez piętro handlowe. Dlaczego? zapytał Roger. Departament Sprawiedliwości chciał go zawstydzić. Nie, miałem na myśli, dlaczego go aresztowali?142Wytłumaczyła nam, ale nie wszystko do mnie dotarło.Coś o de-fraudowaniu papierów wartościowych i wykorzystywaniu informacjiniejawnych.Coś o śledztwie Komisji Papierów Wartościowych, którebyło prowadzone od miesięcy.Ponieważ ledwie rozumiałem, jak tatazarabiał na życie, nie miałem pojęcia, za co go aresztowano [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki