Delalande Arnaud Bajki pisane krwiš

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tu Wenecjanin mijał ptaki, tam małpy i koguty, tu znowu koguta, kurę i smoka, szczura ilisa, żurawia i słowika.Zwierzęta naśladowały ludzi, żeby lepiej obnażyć ich cechy, ich wady isłabostki.Były tylko martwym kamieniem, a jednak, mimo upływu czasu, mimo mchu, który jeporastał, i jaszczurek, które po nich biegały, były tak wspaniale wyrzezbione, że wyglądały jak żywe.Ich słowa wyrażały się poprzez strumienie wody wytryskującej o pewnych porach i na pozórwprawiającej cały ten zwierzęcy świat w ruch.Zciany zieleni nigdy nie otwierały się na pustą przestrzeń.XXI.WILK I %7łURAWXXII.KR�L, STRZELEC I KANIAXXIII.MAAPA KR�LEMXXIV.LIS I KOZIEAXXV.RADA SZCZUR�WXXVI.MAAPA I KOTXXVII.LIS I WINOGRONAPietro zbliżał się do środka lasu, myślał o słowach Bajkarza i wszystko nagle stawało sięciemniejsze, bardziej tajemnicze.Miał przerażające wrażenie, że jest obserwowany i że Bajkarzzakłóca koleje jego losu.Widział siebie jako kukiełkę zagubioną w chorym umyśle, w nieokiełznanejwyobrazni wroga.I pośród tych zwierząt kim miał być? Pietrem Viravoltą, Czarną Orchideą,postacią z bajki, z opowieści? Gdzie była jego nić Ariadny? Jaką tragedię, jaką tajemnicęzapowiadał ten spacer? Bajki, stworzenia - co miały oznaczać? Poszukiwanie prawdziwych,ostatecznych znaczeń? Zepsucie? Przemijanie czasu? Pęd ku nicości? Bajkarz patrzył na swegouwięzionego szczura i mówił: Ze mną się zgubisz.Pietro zapuszczał się w Labirynt, szedł wąskimi,pełnymi uroku alejkami.Ale to były alejki podstępu i czarów.Tak, był już bardzo blisko, był.Zamarł.XXXIV.LIS I KRUKXXXV.AABDy I KANIAXXXVI.WILK I GAOWAXXXVII.W%7ł I JE%7łXXXVIII.KACZKI I MAAY SPANIELXXXIX.WYJZCIE Z LABIRYNTUDotarł do serca Labiryntu, do Bezimiennego Lasku.Tu krzyżowało się pięć alei, zachęcając, by gość odnalazł w sobie spójność i jedność.Ten zakątek był niczym złota liczba tej zdumiewającej geometrii, klucz sklepienia, środek ciężkości,bez którego runęłaby cała konstrukcja.Pośrodku pięciokątnego zagajnika, na ziemi, leżał kolejny liścik, przewiązany czerwoną wstążką.Pietro podniósł go drżącą ręką. To moja gra, już zrozumiałeś,Tyle fontannW Labiryncie tryska,Utkanych bajkamiW każdej roślin kępie!Tyle fontannBajkami zdobionych,Które dały mi natchnienie.Gdy na zgubę wiodłem Agentów Sekretu.Tyle fontannI jedna tylko RóżaPrzeciw jednej OrchideiW Labiryncie myśli.Stoisz u zbiegu dróg,Gdzie krzyżują się intrygi i losy.Viravolta! Chodz!Znajdz śmierć w tym ogrodzie!BajkarzWenecjanin cofnął się kilka kroków.I nagle wszystko zrozumiał.Trzydzieści dziewięć skrzyżowań i trzydzieści dziewięć fontann zdobionych ołowianymi rzezbami,rozrzuconymi po Labiryncie - to tworzyło intrygę i machinerię Bajkarza.Lasek Ezopa zostałzaprojektowany tak, by oglądać go w ściśle ustalonym porządku.Trzeba było poświęcić na to dośćczasu i iść od punktu do punktu, odczytując kolejne maksymy, a wreszcie wyciągnąć z nich morał.Wilk i baranek leżący przy zwłokach Rosette, Lis i konik polny przy Lansquenecie czy też %7łaba i wół,nie wspominając, Boże drogi, o pozostałych - Kruku i lisie, Lwie i szczurze - Bajkarz bawił się jakogrodnik albo projektant ogrodów, tkając sieć i snując wątek, w którym osadzał postacie, bydowolnie żonglować ich życiem.Nie czerpał inspiracji wyłącznie z bajek La Fontaine a i staregoEzopa, ale także z kompozycji ogrodu! Mówiąc o zwierzętach, Ezop i La Fontaine kpili z ludzkichułomności, a tajemniczy Bajkarz uznawał się za ich spadkobiercę! Snując się po krainie bajek ilegend, wybierał, co chciał, by tworzyć własne dzieło, i wciągał Pietra do labiryntu owychszyderstw i myśli!Pietro czuł się przytłoczony.Spojrzał w górę.Droga Mądrości.On jest naprawdę bardzo silny.A gdy zobaczył, dokąd dotarł, i ujrzał to, co teraz ukazywało mu się w całej przerażającej,makabrycznej pełni, w środku Bezimiennego Lasku, zamarło mu serce.Jaką trzeba mieć wiedzę, by posiąść mądrość?To był widok jak z koszmarnego snu.Pietro osłonił ręką usta.Czuł, jak coś w nim pęka.- O! Nie.- szepnął zdławionym głosem.W tej zielonej komnacie wisiał Landretto.Bezwładny, na wierzchołku grabu, w środku BezimiennegoLasku.Jego sztywne ciało kołysało się w prawo i w lewo.Landretto, który wyciągnął go zweneckich lochów, z którym przemierzył każdą ścieżkę Serenissimy, ścigając strzygi, Landretto,który nad nim czuwał i który tak bardzo pomógł mu odzyskać Annę.Landretto, na którego zapał iwierność zawsze mógł liczyć.A teraz był tu, ubrany w kolorowe szaty królewskiego pazia.Jegoperuka poniewierała się po ziemi.Pietro miał przed sobą martwą siną twarz.Podszedł chwiejnymkrokiem i wtedy zauważył, że Landretto nie patrzy na niego swoimi oczyma, bo zastąpiono je dwiemaszklanymi kuleczkami o pustym, przerażającym wyrazie.Twarz zmarłego była wykrzywiona wgroteskowym uśmiechu, jakby Bajkarz pragnął utrwalić na niej drwinę zza grobu.Nie byłowątpliwości, że to zwłoki Landretta, ale w jego usta wepchnięto wiązki trawy, podobnie jak do uszui brzucha.Sterczały z nich czarne, nasmarowane tłuszczem pióra.Potraktował Landretta jak zwierzę!On go.on go wypchał! Viravolta! Chodz!Znajdz śmierć w tym ogrodzie!Do kubraka ofiary przypięta była kartka.Pietrowi wystarczyła krótka chwila, żeby zrozumiećprzesłanie.Wielki kawałek sera, pokruszony, żałosny, leżał pod nogami przyjaciela.Tytuł wierszabył jasny - Kruk i lis.Potem następowało parę słów rodem ze słownika taksydermii.Wykonanie egzemplarza podzielić można na pięć podstawowych etapów -odarcie zwierzęcia ze skóry, wyprawienie skóry, przygotowanie formy lub manekina, naciągnięcieskóry i prace wykończeniowe.1.omasztowanie i sylwetka,2.nałożenie płótna,3.wstępne modelowanie,4.naciągnięcie skóry,5.zakończenie montażu.Nieopodal leżało to, co zwykle: czerwona róża, a obok wyperfumowana Biblia i graca, jakiejużywają ogrodnicy.Tak.do wycinania chwastów!Pietro znowu się cofnął.Myśli kłębiły mu się w głowie.Dotąd nie zdołał uwierzyć w to, co widział.W tym labiryncie miłości, w ogrodzie śmierci, jego wróg zabijał, zabijał in Fabula!Nagle usłyszał głos:- Orchideo, witaj w moim teatrze cieni.I poczuł potężne uderzenie w głowę.Zwiat zawirował.Viravolta zachwiał się, na próżno usiłując odwrócić głowę i spojrzeć nanapastnika, ale nogi odmówiły mu posłuszeństwa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki