Briskin Jacqueline Tamta strona miłoci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.K�the pochyliła się w przód, jeszcze raz próbując go ukoić.- Nic ci tu nie grozi - zapewniała.Wykręcił szyję, chowając twarz.Drgał konwulsyjnie, usiłując opanować łkanie.Od chwili, gdy opuścili rezydencjęGroenera, Erich nie odezwał się słowem.Ale niby dlaczego inteligentny, niemal sześcioletni chłopiec, już razwyrwany ze swego domu i zabrany rodzicom, miałby teraz zaufać nieznajomej, która porwała go z łóżka iwyciągnęła na dwór, gdzie kule gwizdały w bladym świetle księżyca? Niby co miało go uspokoić w tej jezdzie nazłamanie karku? Z westchnieniem zjadł ostatnią kostkę batonika i ściskając w dłoni podkoszulek wetknął go sobie wusta.Po kilku minutach chłopięce paluszki odpadły od buzi.Erich ukołysał się płaczem do snu.K�the podeszła do dziecka na palcach, żeby delikatnie zetrzeć mu czekoladę z brody i poprawić koc.- Zpij dobrze - szepnęła, całując go w czoło.- Spij dobrze, mój synku.Kiedy trafiła z powrotem na fotel, na jej twarzy zastygł wyraz lęku.Nie miała zegarka, w pokoju też nie było.Ileczasu minęło, odkąd lekarze pędem wtoczyli Wyatta na przewoznym łóżku? Jechał ze skapującą kroplówką, wmasce tlenowej, która zakrywała mu nos i przerazliwie białe wargi.Przerażająca scena w szybkim ruchu.Może onjuż nie żyje, zastanawiała się K�the.Słysząc delikatne stuknięcie do drzwi, wydała z siebie zduszony okrzyk izerwała się na równe nogi.Zrobiło jej się straszliwie zimno, jakby nieduże, ciepłe piwniczne pomieszczenie nagleowionął mróz.To na pewno lekarz, tylko z czym przychodzi?Ale za drzwiami stał Aubrey.IIZbyt oszołomiona, by spytać, co Aubrey właściwie robi we Frankfurcie, albo jak znalazł ją w szpitalu wojskowym,rzuciła się w jego ramiona i rozszlochała równie rozpaczliwie, jak niedawno łkał Erich.- Cii, cii.- uspokajał Aubrey, gładząc ją po włosach.- K�the, już wszystko dobrze.Odsunęła się od niego i wycierając kostkami rąk oczy, przyjęła od niego chusteczkę.- A więc Wyatt wyciągnął cię z więzienia - powiedział, kiedy K�the wydmuchała nos.- O, Boże, przecież nawet nie powiedzieliśmy ci o tym! Tak, wyciągnął mnie i naprawdę świetnie się spisał.Aubrey zbliżył się o krok do kozetki.- A to jest Erich? Ale.- Groener odebrał go Dettenom.- Opowiadając mu o tym, co stało się w ciągu minionych dwóch dni, K�thepowtarzała się, albo też opuszczała całe fragmenty zdarzeń, a Aubrey potakiwał, jakby jej opowieść była w pełnizrozumiała.- Mam wyrzuty sumienia - zakończyła.- Wiedziałam, jaki jest Groener.Jak mogłam ciągnąć do niegoWyatta?- K�the, Erich jest jego synem!- On o tym nie wie.- Nawet teraz?Potrząsnęła głową i znów zaczęła płakać.- Nie płacz, K�the, nie płacz.- Przytulając do siebie wstrząsane łkaniem smukłe ciało, które tak kochał, zastanawiałsię nad paradoksami ludzkiej natury.Jak to możliwe, że K�the, ze wszech miar prawdziwa bohaterka, tak straszniebała się niedowierzania Wyatta? I jak to możliwie, że Wyatt, tak szalenie względem K�the podejrzliwy, ryzykowałwłasne życie, by pomóc jej odzyskać dziecko, które, jak był przekonany, spłodził mężczyzna winien zbrodni wobecludzkości? A on, Aubrey Kingsmith? Dlaczego tak się działo, że pragnąc wyłącznie szczęścia K�the, wciąż wikłałsię w tę ponurą sieć rywalizacji?- Gdybyś go widział, jak go zabierali.- Otarła oczy.- Opalenizna wyglądała na nim jak makijaż, krew była wszę-dzie, a oddech tak strasznie kołatał.- On jest silny, K�the.- Aubrey nie dodał, że zgodnie z tym, co usłyszał w recepcji, Wyatt musiałby mieć nadludzkiesiły, żeby przełamać kryzys.Nagle, bez pukania, drzwi otworzyły się z impetem.Oficer0 wąskiej klatce i ze śpiochami w kącikach oczu przedstawił się jako porucznik Rockwell.Mimo iż wysoki tenorRockwella brzmiał głośno i donośnie, Erich nawet nie drgnął.- Przyszedłem zbadać sprawę wypadku kapitana Kingsmitha [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki