Andrew Wilson Kłamliwy język

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Obaj mężczyzni mieszkali razemprzy 7 Thanet Mews w Bloomsbury, gdzie, jak sięuważa, Davidson wynajmował pokój.Dwudziestolatekprzedawkował środki nasenne, które popił alkoholemrankiem 7 sierpnia.Trzydziestosześcioletni Craceznalazł jego ciało i zawiadomił policję.Koroner dowiedział się, że na miejscu policjaznalazła napisany na maszynie list pożegnalnynieżyjącego od kilku godzin Davidsona, w którymtwierdził, że nie może żyć dłużej, bo jego karierapisarska nie rozwijała się, jak planował.Psychiatra Herbert Jennings objaśnił koronerowispustoszenia, jakich może dokonać blokada twórcza,i w jaki sposób może, w określonych okolicznościach,prowadzić do samobójstwa.Przesłuchano również samego Gordona Crace a,którego zeznania rzuciły światło na stan umysłowyjego lokatora.Choć pisarz wiedział, że Davidsoncierpi na depresję, tamtego dnia jego nastrójwydawał się całkiem dobry.�Zostawiłem go w kuchni przy stole przed maszynądo pisania zeznał Crace. Powiedział mi, żema zamiar wystukać jakieś opowiadanie.Wiązał znim ogromne nadzieje.Oczywiście zawsze zachęcałemgo do pisania i głęboko wierzyłem, że uda mu sięnapisać naprawdę dobrą powieść.Nigdy bym się niespodziewał, że zrobi coś takiego�.Ci dwaj mężczyzni poznali się, kiedy Crace byłnauczycielem w Winterborne Abbey w Dorset.WBloomsbury mieszkali od dwóch lat.Wynik dochodzenia: samobójstwo.Skserowałem wycinki i wrzuciłem kopertę do pudła ze zwrotami.Fragmentaryczne informacje o życiu Crace a zaczynały układać się wtrochę bardziej zrozumiały obraz.Miałem przynajmniej coś konkretnego, za czym mogłempodążać, coś istotnego.Szedłem uliczką wybrukowaną kocimi łbami iwyobrażałem sobie, że jestem Crace em.Wprowadził się do mieszkaniaprzy tej ulicy, mając trzydzieści cztery lata, jedynie trzynaście lat starszyode mnie, a mimo to trudno było myśleć o nim jak o młodym człowieku.Zdjęcie, które towarzyszyło notatce o dochodzeniu, ukazywało całkiemprzystojnego mężczyznę: wyraziste rysy, kształtna głowa z ciemnymiwłosami, twarz niemal romantyka.Wyjąłem kserokopię i jeszcze razprzyjrzałem się fotografii, przesuwając palcem wokół jego postaci jakzaciekawione dziecko bawiące się martwym robakiem.Wpatrywałem sięw zdjęcie przez chwilę, a potem popatrzyłem na ulicę, usiłując wyobrazićsobie jego życie tutaj.Ulica okazała się bardzo ładna, z kępami kwiatów i wielkimidonicami, w których przy każdych drzwiach rosły dorodne rośliny.%7łycieCrace a tutaj na pewno było spokojne i kulturalne.Po ranku spędzonymprzy biurku prawdopodobnie wychodził z domu i szedł do pubu nakońcu uliczki, gdzie mógł przeczytać gazetę i rozkoszować się piwemi kanapką.Czasami wdawał się w pogawędkę z sąsiadami, rozmawiającnie o literaturze ani niczym takim, ale po prostu wymieniając z nimiplotki.Niekiedy zdarzało się, że Chris przyłączał się do niego i razemjedli lunch, ale najczęściej chłopak mówił Crace owi, że ma jeszcze dużodo zrobienia, bo przelewanie słów na papier przychodziło mu z trudem.Crace radził przyjacielowi, by się odprężył, nie myślał tak intensywnie otym, co chce osiągnąć, i pisał byle jak i byle co.O styl mógł się w końcumartwić pózniej.Popołudniami Crace zapewne przeglądał strony, które zapisał tegodnia, robił korektę, wprowadzał poprawki.Rzadko jednak zdarzało się,by napisał więcej niż stronę maszynopisu dziennie.Zanim szedł do łóżka,zawsze obmyślał kolejną scenę i zapamiętywał ją.A mimo to uwielbiałnieprzewidywalność swoich bohaterów, poczucie, że są żywi, żenieważne, jak bardzo będzie się starał upleść ich losy, oni zawsze trochęje zmieniają, ostrzegając go, by nie traktował ich jak marionetki, dając mudo zrozumienia, że są niezależni.Było to dziwne wrażenie, jak rozmowaz umarłymi.Chris często pytał go, jak mu się to udawało, a on nie potrafiłtego wyjaśnić.Młodszy miewał czasami napady złości, naskakiwał naniego głupio i oskarżał, że nie mówi mu wszystkiego, bo chce, żebyponiósł porażkę.Wcale tak nie jest, zapewniał go Crace.Do tego czasuChris jak nic zdążył wypić pół butelki whisky albo wódki.I właśnie wtedyzaczynała się kłótnia, wulgarna, pijacka burda, po której Chris wypadałz mieszkania jak burza i straszył, że znajdzie sobie kogoś młodszego, niejakiegoś zboczeńca interesującego się młodymi chłopaczkami.Czy tak właśnie wyglądało wspólne życie Gordona i Chrisa? Możetak, może nie, ale miałem przynajmniej wrażenie, że zacząłem podpewnym względem poznawać ich trochę lepiej.Choć oczywiście takirodzaj dociekań rodzaj biograficznej empatii był ważny, musiałempoprzeć własne domysły faktami, potrzebowałem dowodów.Bo czegośtakiego właśnie mi brakowało.Stałem przed ich domem, oznaczonym numerem siedem, i notowałemw zeszycie jego opis.Był to jednopiętrowy budynek z frontową fasadąpomalowaną na gładki szary kolor, po prawej stronie drzwi pięła sięglicynia.Cofnąłem się kilka kroków, żeby mieć lepszy widok i zobaczyćcoś przez okno, ale niczego w środku nie dostrzegłem.Wykonałemkilka zdjęć tego domu kupiłem wcześniej film do robienia slajdów, bochciałem mieć zdjęcia na tyle dobrej jakości, by dało się je wykorzystać wksiążce.W chwili gdy naciskałem migawkę drugi raz, stojąc nieruchomoz okiem przytkniętym do wizjera, zauważyłem, że drzwi frontowe sięuchylają.Schowałem aparat, rozejrzałem się, czy mogę gdzieś pobiec isię ukryć, ale w tym samym momencie uświadomiłem sobie, że byłoby tozarówno głupie, jak i niemożliwe. Przepraszam, młody człowieku.Czy może mi pan powiedzieć, cowłaściwie pan robi?%7łeński głos idealnie pasował do kobiety, która przede mną stanęła.Była dobrze po pięćdziesiątce, może nawet po sześćdziesiątce.Pełnąjak księżyc twarz pokrywał prawie biały puder, a zmęczone oczyotaczały grube kreski zrobione ołówkiem do powiek.Jaskrawe piórka pomarańczowe i purpurowe, pobłyskujące w jesiennym słońcu sterczałyz jej przesadnie starannie zaczesanych do tyłu włosów, nadając jej wyglądstosunkowo dużego i głupiutkiego egzotycznego ptaka [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki