Anders Roslund Trzy sekundy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Teraz wykorzysta to, co ukrył w pąkach pięćdziesięciu żółtych tulipanów.Będzie to nowa dostawa dla więzniów od nowych dostawców.Za kilka godzin więzniowie nawszystkich oddziałach dowiedzą się, że jakiś osadzony, Piet Hoffmann, rozprowadza prochy iże robi to gdzieś w Bloku G.Za pierwszym razem sprzeda nie więcej niż dwa gramy, bezwzględu na to, jak bardzo będą mu grozić albo żebrać.Tych pierwszych dawek od firmySecuritus International wystarczy dla siedemdziesięciu pięciu narkomanów.Od razu teżpojawi się pierwszy dłużnik, a on zażąda od niego spłacenia długu.Więcej sprzeda za dwiedoby, kiedy przejmie obu strażników z Bloku F, którzy w zamian za to, że regularniewprowadzali towar do obrotu, znajdowali się na liście płac Greka.Szczęk zamka oznaczał, że strażnik dokładnie mu się przypatrzył i na kilka sekundotworzy mu drzwi.Hoffmann poszedł dalej, na pierwszym skrzyżowaniu tunelu skręcił wprawo i zatrzymał się po dwóch krokach, dwa i pół metra od krawędzi tunelu.Stefan i Karolpotwierdzili, że to właśnie to miejsce: pięciometrowej długości odcinek korytarza, gdzieznajduje się martwy punkt.Hoffmann się rozejrzał: od strony Bloku H nikt nie nadchodził.Nikt też nie wyszedł z budynku administracji.Pochylił się nad wózkiem.Znalazł na dnie kubła pięćdziesiąt prezerwatyw i opróżnił jez zawartości.Twarde, czarne, plastikowe woreczki leżały na twardej podłodze.Ayżkę zabrał zgabinetu naczelnika, z kubka.Każda z takich łyżeczek mieści dokładnie dwa gramy proszkuleżącego płasko na jej powierzchni.Cały proszek podzielił na siedemdziesiąt pięć kupek.Pracował szybko, ale był ostrożny.Rozrywał białe, niewielkie torby na śmieci i robił znich dwugramowe porcje.Siedemdziesiąt pięć działek na dnie wózka plus zawartość kosza naśmieci z budynku administracji dla ochrony. Ustaliliśmy osiem g, nie?Hoffmann słyszał, jak tamten się zbliża.Typowy krok ćpuna, który idzie, szurającstopami po posadzce.Wiedział, że tamten się zjawi i będzie natrętny. Osiem, nie? Ustaliliśmy, że osiem, nie?Hoffmann potrząsnął poirytowany głową. Tak trudno ci, kurwa, zapamiętać? Dostaniesz dwa.Nowy klient musi dokonać przynajmniej jednego zakupu.Tego dnia każdy z nichodbędzie podróż do niezwykłego świata, w którym o wiele łatwiej się żyje.%7ładen niepowinien za pierwszym razem kręcić się po oddziale z taką ilością prochów, żeby mógłodsprzedać swoją działkę komuś innemu.Nie może być mowy o poddostawcach,konkurentach.Sprzedaż ma kontrolować tylko jedna osoba: z celi w korytarzu Bloku G2 polewej stronie. Co ty pierdolisz? Ja. Zamknij ryj, jeśli w ogóle chcesz coś dostać.Chudy ćpun trząsł się jeszcze bardziej niż przed południem, stopy przez cały czas wruchu, rozbiegane oczy, które ani razu nie spoglądały w oczy jego rozmówcy.pun ucichł,wyciągnął rękę i poczuł w końcu niewielką plastikową kulkę.Odwrócił się i idąc, schował jądo kieszeni. Chyba o czymś zapomniałeś.Hoffmann przyglądał się, jak ćpunowi drgają mięśnie wokół oczu.Oczy robiły sięcoraz większe, na dodatek zaczęły mu też drgać policzki. Załatwię kasę. Pięćdziesiąt koron za gram.Na kilka sekund drżenie ustało. Pięćdziesiąt?Hoffmann uśmiechnął się, widząc jego zdziwienie.Powinien skasować go na trzysta,trzysta pięćdziesiąt za gram.A właściwie nawet na sześćset, bo przecież innych dostawcówjuż nie ma.Ale zależało mu, żeby wiadomość o nowym dostawcy rozeszła się po całymwięzieniu.Dopiero pózniej podwyższą stawkę, gdy wszyscy klienci znajdą się na liście, którąbędzie prowadził jedyny dostawca w więzieniu. Tak, pięćdziesiąt. O kurwa.To ja chcę dwadzieścia g. Dwa. Albo trzydzieści.pierdolę, nawet. Od tej pory wisisz mi kasę. Załatwię to. My pilnujemy, żeby nikt nie miał wobec nas długów. Spokojnie, ja zawsze. To dobrze.Znajdziemy jakieś rozwiązanie.Nagle od strony wejścia do Bloku H rozległ się odgłos kroków.Słychać je było corazwyrazniej.Obaj je usłyszeli, więc ćpun ruszył w swoją stronę. Gdzie robisz? W szkole. Gdzie?pun pocił się, policzki drżały mu coraz bardziej. Kurwa, przecież. Gdzie? Sala szkolna, Blok F3. W takim razie w przyszłości będziesz zamawiał u Stefana.I od niego będzieszodbierał.Dwoje zamkniętych drzwi, potem windą do góry w Bloku G.Hoffmann wepchnąłwózek do składziku, w którym śmierdziało mokrymi szmatami do mycia podłogi, włożyłjedenaście plastikowych kulek do kieszeni, a resztę zostawił pod zmiętymi papierami.Zagodzinę inne ręce rozniosą je do innych budynków więzienia.W każdym oddziale znajdą sięchętni do ich kupna, którzy potwierdzą istnienie nowego dostawcy i wysoką jakość towaru,jak również cenę.Będzie to oznaczać, że on i firma Securitus International całkowicie przejęliinteres.Już na niego czekali.Jeden stał na korytarzu, dwóch w kąciku telewizyjnym.Rozbiegane, niespokojnespojrzenia.W kieszeni miał jedenaście działek na oddział, który niczym nie różnił się od innych.Pięciu zapłaci gotówką.W sumie zarobi tutaj miliony koron.To pieniądze z cichejdziałalności, jaką na terenie więzienia prowadzą osadzeni.Społeczeństwo rzadko się o tymdowiaduje.Sześciu nie ma pieniędzy i dlatego będą dłużnikami firmy Securitus International.Zaczną dla niej pracować po wyjściu na wolność, aż spłacą dług.Hoffmann dysponowałkapitałem finansowym i ludzmi.Można powiedzieć, że byli jego własnością.* * *G�ransson siedział na kanapie w gabinecie komendanta i w słuchawce telefonu słyszałgłos, który rozbrzmiewał na tyle głośno, że mógł wyłapać pojedyncze zdania i słowa. Wspólny problem? Tak. Tak wcześnie rano?Głos westchnął, a komendant kontynuował. Chodzi o Hoffmanna. Aha. Jutro przed południem zostanie wezwany na przesłuchanie w więzieniu w Asps�s.Pewien komisarz z komendy miejskiej w Sztokholmie, który prowadzi śledztwo w sprawiezabójstwa przy V�stmannagatan siedemdziesiąt dziewięć, chce z nim porozmawiać.Komendant czekał na odpowiedz, jakąś reakcję, cokolwiek.Nie doczekał się. To przesłuchanie nie może się odbyć.Hoffmann pod żadnym pozorem nie może sięspotkać z tym policjantem, zwłaszcza w sprawie śledztwa dotyczącego tego adresu.Zapadła cisza, a gdy głos w słuchawce znowu się odezwał, brzmiał jak cichy szum,którego nie można było zrozumieć nawet z odległości dwóch metrów. Nie mogę ci więcej wyjaśnić.Nie tutaj i nie teraz.Ale musisz to jakoś rozwiązać.Komendant siedział na brzegu biurka w niewygodnej pozycji.Wyprostował plecy i cośstrzyknęło mu w biodrach. P�l, potrzebuję tylko dwóch dni.Może tygodnia.Musisz mi je dać.Komendant odłożył słuchawkę i stał pochylony.Znowu poczuł, jak coś mu strzyknęło,dwa razy, chyba gdzieś w plecach. Dostaniemy trochę więcej czasu, którego tak bardzo potrzebujemy.Teraz mymusimy działać, żeby za trzy albo cztery doby podobna sytuacja się nie powtórzyła.Rozlali do filiżanek resztę kawy, G�ransson zapalił kolejnego papierosa.Spotkanie, do którego doszło przed dwoma tygodniami w pokoju z widokiem naSztokholm, ma nieoczekiwane konsekwencje [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki