Amoruso Elisa Dzien dobry, kochanie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Zro bisz, jak chcesz, ale& coś mi mówi, że dziśw nocy spad nie śnieg.Agne se pod niosła wzrok po nad głowę Lo ren za i przyjrzała się nie bu pogrążone mu w gęstej ciem ności.Wiał silny wiatr, który roz wie wał włosy, po ry wał leżące na zie mi przed mio ty.Nie bo wnet się za chmu rzyło.Może rze czy wiście to mogło się stać.Znieg w kwiet niu.Czy tała o tym przed wy jaz dem.Tak, to byłoby wy da rze nie, ja kie go na pew no nie mogła prze ga pić." " "Uliczki warszawskiego starego miasta wciągały ichw wir wiatru, zimna i muzyki.Szerokie ulice, kwadratowe place,długie zadrzewione aleje, przypominające te w Berlinie, zniknęły i ustąpiły miejsca wąskim i krętym uliczkom orazsta rym, może na wet przed wo jen nym, ka mie nicom.Chociaż wiedziała, że budynki, które miała przed oczami, były jedynie powojenną rekonstrukcją, nie mogła nieprzyglądać się im z za chwy tem i po dziwem.Ka mie nice wschod niej Eu ro py, ja kie widziała je dy nie na zdjęciach starówki w Pra dze albo w Bu da pesz cie.Zawsze lubiła obserwować domy innych ludzi i wyobrażać sobie życie, jakie toczyło się w ich wnętrzu, za wysokimi,ele ganc kimi okna mi.Gdy za my kała oczy, mogła po czućciepło ko min ka, za pach dy wanów i ku chen nych przy praw. Na co tak pa trzysz? Na tam to pod da sze, to z ma lut kim oknem. W stylu bohemy.Na pewno mieszka tam jakiśstudent, który każdej nocy przyprowadza do domu innądziew czynę. Prze stań! Też będę miał kie dyś ta kie miesz kan ko.Ale w Paryżu, może w Lon dy nie. Ale to już zupełnie co in ne go! No właśnie.Tutaj jest zdecydowanie za zimno,nie uważasz? Poza tym ten język: Nie mówię po polsku, proszępani! Kto cię tego na uczył? Mam do bry słuch i świetną pamięć.W prze ciwieństwie do cie bie. Nie praw da. Nie pamiętasz nic z dzie ciństwa.Gdy by nie ja, nie miałabyś w ogóle pojęcia, kim je steś.Agne se zdzie liła go sza likiem i w tej sa mej chwili ogarnęło ją uczu cie d�j� vu.Potem ich uwagę zwrócił żółty szyld pubu.Skierowali się w jego stronę.Była to jedyna oznaka życia na tym starympla cu, na środ ku którego stał posąg, przy wodzący Agne se na myśl rzym ski plac Cam po de Fio ri.Wewnątrz ścia ny po kry te były szarą chmurą dymu, jego ostry za pach czuć było wszędzie.Mimo to, po torturach lodowatego wiatru smagającego twarze i ręce, przyjemnie było dać się wchłonąć przeztociepłe miejsce, w którym zasiadali amatorzy polskiej wódki.Wszyscy usiedli przy barze i Agnese z Lorenzem zostalize pchnięci pod samą ścianę, ściśnięci jak sar dyn kiw pusz ce.Z cie ka wością przyglądała się sinym twa rzom mężczyzn, którzy wypełnia li lo kal.Kobiet było tam niewiele: jedna siedziała przy stoliku z jakimś facetem z cygarem w ustach i dawała o sobie znaćgłośnym i tak piskliwym śmiechem, że aż pękały bębenki w uszach.Miała blond włosy zebrane do tyłu w wysokikoński ogon, niezwykle jasne, podłużne oczy,i dekolt, który Agnese oceniła jako zbyt głęboki, biorąc pod uwagęzimno, jakie panowało na dworze.Drugą kobietąbyła kelnerka stojąca za barem, wyglądająca zza kufliz piwem, któremiała napełnić, i kie liszków po wódce, które miała umyć.Jej skóra była delikatna, prawie przezroczysta, tak jasna, że nawet bladoróżowe usta odznaczały się niczym ciemnykamień na podłużnej i kościstej twarzy.Włosy, w odróżnieniu od włosów większości Polek, były czarne i proste,a oczymiały barwę, jakiej nigdy wcześniej nie widziała.Coś pomiędzy szarością i zielenią.Dziewczyna była mniej więcejw ich wieku, ale jej sposób bycia odznaczał się taką surowością i stanowczością, że Agnese była nim oczarowana.Biłaz niej nie zwykła pew ność sie bie.Lo ren zo za uważył, że nie może ode rwać od niej oczu. Co jest? Za ko chałaś się? Uważam, że jest piękna, a ty nie? Za wsze miałaś dziw ne wy obrażenie piękna.Po chwili podał jej kie liszek z wódką.Agne se spojrzała na nie go nie pew nie. Nie cho dzi o to, żeby się mu przyglądać.Masz za mknąć oczy i przełknąć wszyst ko od razu.Agne se zro biła, co mówił, i po czuła, jak palący płyn przepływa przez jej gardło.Rozpoczęli coś w rodzaju zawodów na ilość wypitych kieliszków.Lorenzo namówił ją na kolejne dwa, zanim zdołaław ja kikolwiek sposób się sprze ciwić.Nie minęła nawet godzina, a była już kompletnie pijana.Drewniane pomieszczenie pubu chwiało jej się przedoczami, a śmiech blondynki docierał do jej uszu jak dalekie echo, w zwolnionym tempie.Ostatnią rzeczą, jakązobaczyła w małym i zadymionym wnętrzu, były oczy dziewczyny stojącej za barem, które spoglądały na nią,podczasgdy jej różowe usta za my kały się w iro nicz nym uśmie chu.Ktoś chwy cił ją za rękę i wy pro wa dziłna zewnątrz.Wiatr nie uspo koił się, wręcz prze ciw nie, wiał z jesz cze większą siłą.Uliczki, którymi wcześniej przeszli bez problemów, teraz zdawały się falować pod uginającymi się nogami Agnese.Prze chy lała się raz w lewo, raz w pra wo.Kiedy w pewnym momencie miała wrażenie, że upada, poczuła, jak czyjeś ramię ją chwyta, i w tym samymmo men cie roz po znała ten za pach.Przy jem ny za pach wa nilii, prze pla tający się z ko rzen nym za pachem ty po wym dla mężczy zny.Lo ren zo objął ją w ta lii i pod pie rał, pra wie unoszącją nad ulica mi mia sta, które na gle ucichło [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki