§ Duenas Maria Olvido znaczy zapomnienie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zaciepłymi uczuciami, które emanowały z nas w tej surowej scenerii pustych ścian i gołych podłóg.Strumieniem dobrej energii, który przekazywaliśmy sobie prostymi gestami: moja dłoń na jegoramieniu, by powiadomić go o jakimś małym odkryciu, jego palce dotykające moich, kiedy pytał: Jak ci idzie?.Spontaniczny śmiech, którym wybuchaliśmy z powodu byle głupstwa, i to, żepracowaliśmy jak szaleni, ramię w ramię, pochyleni nad zwykłym blatem, zapominając, że wsłowniku istnieją takie słowa jak zmęczenie, zniechęcenie, wyczerpanie.Ale nie było czasu na nostalgię.Ani nawet na zastanowienie się nad tym, czy kiedyśjeszcze będzie tak, jak dawniej.Niespodziewana wizyta Luisa Z�rate sprawiła, że uczuciebliskości między nami zniknęło jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki i powrót dowcześniejszej sytuacji wydawał się zupełnie niemożliwy.Musieliśmy patrzeć przed siebie, nieoglądać się w przeszłość.I, co prawda, zrobiliśmy dużo, odkąd wynieśliśmy pudła z garażu DarliStern, ale mieliśmy przed sobą jeszcze mnóstwo roboty.Czas naglił, a my nie byliśmy pewni, czyuda się nam znalezć to, czego szukamy.Około południa, kiedy udało się nam w końcu odzyskać dawny rytm, wstałam, żebyzadzwonić. Wszystko w porządku powiedziałam.Potem wysłuchałam odpowiedzi.I odłożyłamsłuchawkę.Daniel nie odrywał wzroku od dokumentu, który miał przed sobą.Jakby nie wiedział, żerozmawiam z Luisem Z�rate, jakby nie słyszał moich słów.Ale wiedziałam, że je słyszał.I nieodezwał się do mnie przez najbliższe dwie godziny. Jesteś głodna? zapytał. Jeszcze nie.Pomyślałam, że poczeka na mnie, aż zgłodnieję, by zjeść razem ze mną.Ale siępomyliłam.Poszedł sam do kuchni i ze swobodą kogoś, kto porusza się po przyjacielskimterytorium, zaczął się krzątać.Słyszałam, jak otwiera lodówkę, rozdziera plastikową torbę, tnie,kroi, pewnie coś smaruje masłem.Potem uderzenie noża o zlew, kran odkręcony do końca, bezumiaru, jak robią to zwykle mężczyzni.I w końcu, prosto z kuchni wyszedł do ogrodu przez tesame drzwi, przez które poprowadził mnie kiedyś na spotkanie ze swoim przyjacielem PaulemCullenem.Przez wielkie okno w kuchni mogłam obserwować go, sama nie będąc widziana.Siedziałdo mnie tyłem znów w przetartych dżinsach i błękitnym wełnianym swetrze na zimnymkamieniu schodów.Z oddali towarzyszył mu, na pół drzemiąc, wielki, kudłaty Macan.Danieljadł kanapkę, zapatrzony w smutny widok, jaki przedstawiał sobą basen pózną jesienią.Myślał.Może wspominał swoje wizyty w tym samym domu, kiedy był jeszcze młodym nauczycielemakademickim, pełnym ambicji i projektów, i nie miał jeszcze powodów, by przypuszczać, jakiejgorzkiej lekcji udzieli mu los.A może myślał o tych, którzy mu wtedy towarzyszyli: o Aurorze ijej promiennym uśmiechu, wykładowcy filozofii, inteligentnym i zabawnym, który tarzał się zdziećmi po trawniku, Andresie Fontanie, kochającym się skrycie w pięknej Hiszpance jegożonie.Niewykluczone też, że między kolejnymi kęsami przygotowanej naprędce kanapki zczymkolwiek jego myśli krążyły wokół wydarzeń znacznie świeższych.Wokół naszegowspólnego zaangażowania w porządkowanie papierów Fontany, niefortunnego wkroczenia LuisaZ�rate, które sprawiło, że nasza bliskość pękła jak bańka mydlana.Albo zastanawiał się nad tym,co uznał za moją zdradę. Zrobiłem ci kanapkę powiedział, wracając na swoje miejsce. Dziękuję wymamrotałam.Ale jej nie zjadłam.Po kilku kolejnych godzinach chaotycznego przeglądania niepowiązanych ze sobądokumentów dogrzebaliśmy się do kartonowej teczki związanej tasiemką.W środku znalezliśmykilka luznych kartek.Pewnie kiedyś były białe, ale teraz powtarzały się na nich rozmaite odcienieżółci, od najżywszej do najbledszej.Pomiędzy linijkami i starymi plamami znalezliśmy notkinapisane odręcznie przez Fontanę, dowodzące jego zainteresowania tym samym franciszkańskimmnichem.Rok 1823.Altimira występuje do Arg�ella o dokumenty, dzięki którym będzie mógł lepiejzarządzać swoją nową misją.10 lipca: Altimira informuje ojca Se�ana o budowie nowej misji wSonomie.22 lipca: Altimira pospiesza Arg�ella w sprawie wzniesienia nowego budynku.23sierpnia: ojciec Sarr�a pisze do Altimiry: brak zgody na utworzenie ostatniej misji w Sonomie, zewzględu na to, iż nie wystąpił o pozwolenie do swoich przełożonych.Niepokorny ojciec Altimira zmienił się w głównego bohatera śledztwa prowadzonegokiedyś przez Fontanę, które odżywało teraz w naszych głowach.Wiedzieliśmy, że Altimirapostawił na swoim i zbudował misję w Sonomie.Mimo początkowej niechęci własnej hierarchiikościelnej która nie chciała zaakceptować samowolnego utworzenia fundacji udało mu się wkońcu przeforsować swój pomysł [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki