Woodiwiss Kathleen E. Popioły na wietrze

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Spojrzałauważniej i zaraz tego pożałowała, bo poznała lubieżny uśmieszek Jacques a DuBonn�go.Siedział oparty nakrześle, z krzywymi nogami szeroko rozstawionymi i połami surduta zarzuconymi na uda.- Ach, moja dhoga mademoiselle Hawthohne - chichotał z zadowoleniem.- Witam z powhotem.Już sięzaczynałem mahtwić, że Gunn obszedł się z panią zbyt bhutalnie.Nie zwracając nią niego uwagi, Alaina przez chwilę rozglądała się wokół.Leżała na beli bawełny, na którą bylejak rzucono zwój jedwabnego brokatu.Pomieszczenie było małe, ale głuche jak wnętrze jaskini.Nie dochodziłyżadne odgłosy z zewnątrz.Zastawione skrzynkami i beczkami ściany musiały być zbudowane z kamiennychbloków.Nie znała żadnej części miasta, gdzie stałby taki budynek.- Czy czuje się pani już na tyle dobrze, by omówić kilka sphaw, ma ch�rie? - Piskliwy głos Jacques a znówprzyciągnął jej uwagę ku jego osobie.Alaina chciała coś odpowiedzieć, lecz z jej zaschniętego gardła wydobył się tylko chrypliwy jęk.Zdołała usiąść,ale musiała się oprzeć, tak kręciło jej się w głowie.- No cóż, thudno.Jestem pewien, że głos pani za chwilę whóci.Nie znam ani jednej kobiety, któha byłaby cichoprzez dłuższy czas.Alaina opuściła nogi na podłogę, ale znów zrobiło jej się słabo.Musiała się oprzeć z powrotem i przytrzymać zabelę.- Phoszę zapamiętać, co pani tehaz czuje, panno Hawthohne - mówił Jacques beznamiętnym głosem.- To możepani w przyszłości oszczędzić bólu.A Gunn był wobec pani delikatny.Alaina patrzyła na niego zrozpaczona i wściekła.Znów zachrypiała i pytającym gestem wskazała na wiszące przydrzwiach wiadro i czerpak.- Phoszę się poczęstować, ma ch�rie - wyraził zgodę Jacques.- Co pani sobie życzy.tylko z umiahem,oczywiście.Alaina odzyskała już pełnię władzy w ciele, ale idąc po wodę, celowo potykała się i zataczała.Woda była ciepła istęchła, lecz piła ją z ochotą.Piła długo, potem odwiesiła czerpak i oparła się o ścianę.Jedną ręką pocierała czoło,a drugą zbliżała powoli w kierunku zasuwy przy drzwiach.Gwałtownym ruchem uniosła sztabę i otworzyłaszeroko drzwi, lecz zaraz jeszcze gwałtowniej zarzuciło ją w tył, aż spódnica pofrunęła wyżej kostek.Na zewnątrzstał Gunn, tarasując jej drogę rozpostartymi ramionami i szczerząc się od ucha do ucha.Gdy zobaczył, jak zdębiałaz przerażenia, roześmiał się w głos niskim, tubalnym głosem, który jak grzmot przetoczył się przez kamiennykorytarz.Zamknęła z powrotem drzwi i oparła się o nie.Tu z kolei usłyszała piskliwy gulgot rozbawionegoJacques a.Była w krańcowej rozpaczy.- No cóż, panno Hawthohne.Zmiem twiehdzić, że tak nagłe wyjście byłoby niehozsądne.Przecież nie doszliśmyjeszcze do nohozumienia.Alaina odzyskała głos i natychmiast się odcięła:- Myśli pan, że może mnie bezkarnie molestować? Tu, na Południu, każdy dżentelmen, południowiec czy Jankes,stanie w mojej obronie.Zastrzelą pana jak wściekłego psa.131- Dla Camilli Hawthohne? Być może - obdarzył ją szyderczym uśmiechem.- Ale dla mohdehczyni, złodziejki izdhajczyni Alainy MacGahen? Nie sądzę - mówił, oglądając wierzch swej dłoni.- A nawet mogą mi dać naghodę.lub medal.Alaina zacisnęła zęby i patrzyła z nienawiścią.Ogarniał ją paraliżujący strach.Zrozumiała, jakie głupstwopopełniła, wybiegając samotnie z domu Craighughów.Szybko zapłaciła za swą głupotę.Jacques wstał, poprawił surdut i zaczął się przechadzać po izbie, pusząc się jak paw przed samicą.- Spotkałem już w życiu dużo kobietek, ma ch�rie.Jedna kheolska dziwka uważała się za wahtąnajprzystojniejszego zabijaki w całej delcie.W ciągu kilku dni przyszła do mnie błagać na kolanach, żebym jąwziął do łóżka.Była też południowa pięknotka.Przyjechała z Memphis po oblężeniu.Och, ta dopieho byłakhnąbhna.Ale już po tygodniu moja gościnność sphawiła, że ją oświeciło i zhobiła się bahdzo chętna.- Ma pan zamiar mnie zastraszyć opisami swych żałosnych podbojów?- Zasthaszyć? - Jacques zatrzymał się i przejechał po niej śmiałym wzrokiem.- Oczywiście, że nie, ch�rie.Gdybym chciał panią zasthaszyć, zawołałbym Gunna lub tuzin mych ludzi.Oni by z wielką ochotą paniązasthaszyli.Zcigaliby się ze sobą o pani krzyki.Nie chcę pani sthaszyć, Alaino, tylko przekonać o zaletach mojejphopozycji.Alaina z trudem pohamowała mdłości.Mogła już tylko rzucać mu nienawistne spojrzenia.Znów zaczął chodzić i dalej mówił bez owijania w bawełnę:- Znam hoteliki, na przykład kilka na wybrzeżu albo w głębi, na bagnach.Mieszkają w nich mężczyzni z obuwalczących sthon, któhym nie podobały się thudy wojny i znalezli tam spokojną przystań.- Dezerterzy! - rzuciła gniewnie Alaina.- Hm, możliwe.Dalej, ci, co nie zawsze sphawdzali, skąd pochodzą sprzedawane przez nich towahy.I tych nazwała po imieniu:- Piraci i inni szubrawcy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki