Webber Medredith Gwiazdki dzwoneczki ,niespodzianki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pochylił się i delikatnie pocałował Fran w policzek.Na-stępnie ujął ją pod brodę, odgarnął z czoła kosmyk złocistychwłosów i wsunął- go za małe, kształtne ucho żony.- Wszyscy pragniemy mieć kogoś, komu nasze dobroleży na sercu - powiedział głosem wibrującym emocjami,których nie umiała zidentyfikować.- Ja jestem tym kimś dlaciebie, Fran.Pamiętaj o tym.Ze wzruszenia zaczęło dławić ją w gardle, więc z trudemprzełknęła ślinę.Miała nadzieję, że Griff nie dostrzeże zdra-dzieckich łez.Z całej siły zacisnęła palce na przedramionach,usiłując zapanować nad przemożną potrzebą płaczu.Nie zdo-łała tego dokonać, więc się odwróciła się, aby ukryć przedGriffem wilgoć na swych policzkach.Usłyszała, że otworzył drzwi, i zamarła, spodziewając się,że okrąży samochód i stanie się świadkiem jej niemej rozpa-czy.Lecz zaraz rozległ się chrzęst żwiru pod stopami i szmerrozsuwających się drzwi. Ja jestem tym kimś dla ciebie".Te słowa brzmiały takkrzepiąco, że powinna się cieszyć.Dlaczego więc jeszczebardziej cierpi? Dlaczego jak głupia żałuje, że Griff nie po-wiedział czegoś innego?%7łe nie wyznał jej miłości!SRROZDZIAA �SMYTo była ostatnia chwila słabości.Fran nie zamierzała wię-cej się mazgaić.Jej plan mógł się powieść właśnie dlatego,że Griff jej nie kocha, więc powinna się z tego cieszyć, a nieroztkliwiac nad sobą.Zwłaszcza że w najbliższym czasieczeka ją sporo obowiązków!W poniedziałek, zaledwie dwa dni po przyjęciu, rozpo-czyna się seminarium w Toowoombie, a wkrótce po nim jestBoże Narodzenie.Oznacza to, że powinna jeszcze przed wy-jazdem zająć się przygotowywaniem świąt.Oraz włączyć siędo akcji szczepień.Nie mówiąc już o niańczeniu blizniaków.- Wrócę w porze lunchu i pomogę ci przy tych urwisach- obiecał Griff, gdy oboje leniwie jedli śniadanie.Sobotnidyżur rozpoczynał się dopiero o dziewiątej, a telefon naszczęście milczał.- Nie poganiaj pacjentów.Na pewno dam sobie radę.Griff uniósł brwi, a Fran domyśliła się, dlaczego sięuśmiechnął.Dziś rano ledwie zwlokła się z łóżka.Jej ciałoz całej siły broniło się przed zmianą rutyny, jakby wiedziało,że co dwa tygodnie może w sobotę wylegiwać się do pózna.Nawet teraz, po wypiciu kawy zamiast zwyczajowego sokupomarańczowego, Fran była strasznie senna.- Co planujesz?- Najpierw chyba wybierzemy się do parku - zaszczebio-tała radośnie, by ukryć przed mężem beznadziejne samopo-czucie.- Wezmę coś do picia oraz kanapki i urządzimy sobieSRmały piknik, a pózniej pójdziemy do szkółki.Mam ich wó-zek, więc po drodze dzieciaki może się zdrzemną.Potemtrochę odsapniemy w domu i wpadniemy do twojej mamy.- Wziąwszy pod uwagę opinię o tych bachorkach, bę-dziesz wykończona już po pierwszym etapie.Spotkamy sięw szkółce.Zainstaluję dwa dziecięce foteliki, które mamyw poradni, i wrócimy samochodem.- Zwietnie.- Była taka ospała, że naprawdę ucieszyła sięz sugestii Griffa, choć powinna ograniczać chwile bliskości.Jak zwykle zadrżała z rozkoszy, nadstawiając policzek docmoknięcia na do widzenia, posmarowała się kremem z prze-ciwsłonecznym filtrem i wrzuciła tubkę do małego plecaka.Ranek minął spokojniej, niż się spodziewała.Blizniakimiały tyle ciekawych rzeczy wokół siebie i tyle miejsca dobiegania, że nie sprawiały szczególnych kłopotów.Fran tylkoraz musiała zdjąć je z niskiej gałęzi oraz nie pozwoliła imzjeżdżać po śliskiej trawie do sadzawki i bić innych dzieci,które ośmieliły się też wsiąść na karuzelę.- Teraz, skoro już zjedliśmy lunch, pójdziemy do szkółki.To takie miejsce, gdzie można kupić różne kwiaty i drzewka- wyjaśniła, a dwie małe główki przyjęły jej oświadczeniezgodnym kiwaniem.Fran nie była pewna, ile oba maluchyzrozumiały, lecz lepiej się czuła, wyjaśniając im kolejne etapywycieczki.Nie mogła jednak nic poradzić na to, że jest jejprzykro, bo sama miała pozostać bezdzietna.Wszystko szło dobrze, dopóki nie wprowadziła wózkaz blizniakami do szkółki, gdzie cztery małe łapki natychmiastsięgnęły po kolorowe roślinki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki