Benzoni Juliette Błękitna gwiazda Kolekcjoner z Warszawy t.1

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie, to było nie do pomyślenia.Zresztą tajemnicza dziewczyna zniknęław tym miejscu w parku, gdzie znajdował się dom Ferralsa.I do tego ten zapachbzu, który tak utkwił mu w pamięci.Zajęty domysłami, Morosini może by się zdecydował śledzić tajemnicządziewczynę, gdyby nie usłyszał tuż obok kpiącego głosu:-Piękna kobieta, nieprawdaż? Ale nie można wygrywać za każdym razem.Książę drgnął i spojrzał rozezlony na mężczyznę, który się do niego zbliżał.Intruz był niskiego wzrostu, ale mocno zbudowany, miał wydatny nos i czarne,głęboko osadzone oczy ocienione ciemnymi brwiami, które kontrastowały z po-tężną szopą siwych włosów wystających spod pilśniowego, czarnego kapelusza zodwiniętym rondem.Odziany w nienagannie skrojony antracytowy surdut uwy-RLTdatniający szerokie ramiona, opierał się na masywnej lasce z bursztynową rącz-ką.-Nie przypominam sobie, żebym pytał pana o zdanie! - odparł ze złością Al-do.Po czym, odwracając się od intruza, oddalił się wielkimi krokami.Postanowiłudać się śladami dziewczyny, by sprawdzić pewien pomysł: jeśli to nie byłaAnielka, to prędzej czy pózniej musi skręcić.Ale nic z tego.Aldo jak przycią-gany magnesem skierował się prosto do domu Ferralsa, gdzie weszła dziewczy-na.Kiedy zniknęła za ogrodzeniem, mężczyzna odwrócił się, by sprawdzić, czyczłowiek z laską idzie tą samą drogą, ale ten zniknął bez śladu.Aldo przyglądał się okolicom pałacu, jakby miał nadzieję jakoś dostać się dośrodka.Zwiedzić taki zabytek, zwłaszcza bez zgody właściciela, to by była grat-ka! Niestety, wiedza księcia o sztuce włamywania się była mizerna: w jegoszwajcarskim liceum nie uczono, jak podrabiać klucze i posługiwać się wytry-chem.Braki te zamierzał uzupełnić, udając się na staż do ślusarza.Ale jak tu za-proponować coś takiego Fabrizziemu, który od lat był panem wszystkich drzwi izamków w jego pałacu.W ten sposób jego myśli dotarły do Wenecji.Pomyślał, że trzeba dać znakżycia Minie; popatrzył na zegarek i stwierdzając, że ma jeszcze trochę czasu dokolacji, udał się szybkim krokiem na pocztę przy bulwarze Malesherbes, żebywysłać telegram, który powinien uspokoić domowników.Wiadomość zawierałaaktualny adres i informację, że zamierza spędzić kilka dni w Paryżu w związku zinteresami.Potem wróci! do pani de Sommieres, która miała dla niego wiadomość przy-niesioną przez Marię Andżelinę: dziś wieczorem Ferr�is wydawał przyjęcie, abyogłosić swój ślub zaplanowany na szesnastego maja, i przedstawić narzeczoną.RLT- Tak szybko? Przecież jeszcze przedwczoraj Ferr�is nie widział na oczy hra-bianki Solmańskiej!- Zdaje się, że naszemu handlarzowi bronią bardzo pilno do ożenku.Podobnozakochał się jak sztubak, wzbudzając tym ogólne zdziwienie.- Nie ma w tym nic dziwnego - westchnął Morosini, przywołując w pamięcizjawiskową twarz i nieziemską sylwetkę Anielki.- Który mężczyzna nie dałbysię uwieść tak urzekającej istocie.nawet taki zatwardziały kawaler jak baron.Markiza, udając, że nie zauważa tonu melancholii w głosie Alda, dodała:- Przyjęcie odbędzie się w zamku Ferralsa w dolinie Loary.Precyzja infor-macji zdziwiła Morosiniego, który nie potrafił powstrzymać się od zadania pyta-nia:- Skąd Maria Andżelina czerpie takie wiadomości? Można by pomyśleć, żema zdolność podnoszenia dachów, jak demon Asmodeusz?Markiza stłumiła chichot, chowając twarz za binoklami.- No, gdyby moja szalona dziewica słyszała, jak porównujesz ją do demona,dostałyby ci się jeden lub dwa egzorcyzmy! Tym bardziej że, używając twojegowyrażenia, ona czerpie" je z kościoła Zwiętego Augustyna.A konkretnie z rorat.- Kto jest jej informatorem?- Pani Qu�meneur, rosła kucharka sir Eryka.- Myślałem, że panna du Plan-Cr�pin jest zbyt dumna, by zadawać się z gar-kotłukami!- Och! - przerwała stara dama z niesmakiem.- Co to za język! Czy przyszłobyci do głowy nazwać swoją Cecinę garkotłukiem?- Cecina to co innego! To specjalny przypadek.- Podobnie jak pani Qu�meneur, która też jest doskonałą kucharką! Co doMarii Andżeliny, nawet nie wiesz, jaka z niej demokratka, kiedy w grę wchodzizaspokojenie ciekawości.A teraz powiedz, co zamierzasz?RLT- Na razie nic.Lub raczej.zastanowić się.Rzeczywiście, pierwsza myśl na-suwała się sama: musiza wszelką cenę choćby rzucić okiem na przyjęcie u barona.Przejście z ogro-du ciotki do sąsiada nie powinno nastręczać trudności, a kiedy przyjęcie osiągnieapogeum, przez wysokie okna w salonach będzie można obserwować, co siędzieje w środku.Nie wiedząc, jak wypełnić sobie popołudnie, wsiadł w taksówkę przy bulwa-rze Malesherbes i udał się na plac Vend�me w nadziei, że spotka tam swegoprzyjaciela Gil-les'a Vauxbruna i spróbuje wysondować, co wie na temat Ferral-sa.Jeśli handlarz armat był tym kolekcjonerem, o którym wspomniała Anielka, wco wątpił, gdyż nigdy o nim nie słyszał, największy paryski antykwariusz musiał-by o nim coś wiedzieć.Ale tego dnia Morosini nie miał szczęścia: we wspania-łym sklepie-muzeum nie zastał nikogo oprócz małego, szczupłego i eleganckiegostaruszka mówiącego z lekkim angielskim akcentem, pana Baileya, asystenta pa-na de Vauxbruna.Ten dżentelmen przyjął księcia z nikłym uśmiechem, którystanowił u niego oznakę niezwykłej radości, i poinformował, że antykwariuszudał się rano do Turenii, gdzie był proszony o dokonanie pewnej ekspertyzy, i żenie wróci wcześniej niż za dwa dni.Książę przechadzał się jakiś czas wśród pięknych, rzadkich mebli sygnowa-nych przez Henri-Charles'a Boulle'a, pochodzących z pałacu w Burgundii, do-skonale odrestaurowanych przez warsztat flamandzki.Oglądanie pięknychprzedmiotów było najlepszym sposobem, aby zapomnieć o zmartwieniach iwzmocnić skołataną psychikę.Kiedy skończył przechadzkę, postanowił zadaćpanu Baileyowi pytanie:- Słyszałem, że niedawno sprzedaliście panu Erykowi Ferralsowi jeden z wa-szych srebrnych foteli w stylu Ludwika XIV.Zaskoczyło mnie to, gdyż wiem, żeVauxbrun nigdy się nie rozstaje z wyjątkowymi okazami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki