Vina Jackson Osiemdziesišt dni 02 Osiemdziesišt dni niebieskich

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Został we mnie, aż poczułam, że penis mięknie.Przy uchuczułam gorący oddech.Nadszedł ranek.Zaczęłam się wiercić, chcąc wstać i się umyć. Nie.Zostań poprosił. Chcę, żebyś mnie czuła wśrodku.Przytulił się do moich pleców, objął mnie ręką, a dłoń położyłna piersi.Po jakimś czasie zadzwonił budzik.Musiałam wstać.Zarezerwowana przez Susan limuzyna miała za chwilę zawiezćmnie na lotnisko.Stał w kuchni i robił mi kawę, gdy cała posiniaczonawygrzebałam się z pościeli.Na kołdrze, na prześcieradle byłopełno czerwonych plam przypominających krew.Pozostałości mojej szminki której używałam, żebyprzekształcić się w swoje nocne wcielenie wydawały sięjeszcze jaskrawsze w świetle dnia.Północ w Calgary, gdzie chyba wszyscy mężczyzni nosząkowbojskie kapelusze.Mój pokój wyglądał jak żywcem wyjęty zkatalogu hotelowego z lat pięćdziesiątych.Praktyczny, szary,przygnębiający.Miał podwójne okna, więc do środka niedocierały żadne dzwięki.Pusta przestrzeń, a w niej pustadziewczyna.Znów życie bez Dominika.Zlady jego dłoni na moim ciele były niczym mapa naszegozwiązku.Gdy wyjeżdżałam z Nowego Jorku, w przypływieniekontrolowanego impulsu spakowałam do walizki krótkąlinę.Zawiązałam ją sobie na szyi i przechadzałam się nago popokoju.Położyłam dłoń na brzuchu i głaskałam się; oczymawyobrazni widziałam Dominika, pragnęłam, żeby sięzmaterializował obok mnie, żeby chwycił linę i pociągnąłmocno, aż osiągnę orgazm.albo zemdleję.albo umrę.Nowa Zelandia, Australia, Londyn, Nowy Jork, a terazjeszcze Calgary.Znowu w drodze.8NiewiernośćTeoretycznie Dominikowi przyznano stypendium, żeby mógłprowadzić badania nad projektem i napisać pracę, a możenawet książkę na temat amerykańskich pisarzy i muzykówmieszkających w Paryżu tuż po zakończeniu II wojnyświatowej.Temat go interesował i dawał możliwość, żeby sięwykazać, bo rzadko był podejmowany przez innychnaukowców.Jednak im bardziej drążył to zagadnienie, tymbardziej tracił zapał.Podejrzewał, że więcej materiałów do badań znalazłby wstolicy Francji niż w Nowym Jorku.Kilka razy, gdy jego nastrójzmienił się z obojętnego w beznadziejny z powodu częstychnieobecności Summer, rozważał nawet tygodniowy wyjazd zManhattanu do Paryża, żeby tam kontynuować pracę.Przypominał sobie o jednej rzeczy i zaczął szukaćdokumentów, które dostał z fundacji.Chciał dokładniesprawdzić warunki stypendium.Pamiętał, że w ogłoszeniu w Book Forum zamieszczono informację, że stypendium niejest przeznaczone jedynie dla pracowników akademickich inaukowców, ale również dla pisarzy potrzebujących pomocyfinansowej do ukończenia książki.Był jednym z kilkunastustypendystów, ale spotkał pozostałe osoby podczas koktajluwydanego z okazji ich przyjazdu do Nowego Jorku.Dwoje znich szczupły blondyn z Portland w Oregonie i przysadzistakrótkowłosa Finka mówiąca z akcentem byłopowieściopisarzami.Może zdoła przekształcić swoje pomysły i fakty w powieść.Tobyłoby nie tylko duże wyzwanie, ale również bezcennedoświadczenie.Mógłby wymyślić nowych bohaterów, którzywmieszaliby się w tłum osób zamieszkujących Paryż w złotychlatach Saint-Germain-des-Pr�s i egzystencjalizmu: MilesaDavisa i jazzowych muzyków, Juliette Greco, Borisa Viana iJeana Paula Sartre a.Połączyłby fikcję z rzeczywistością i dodałodrobinę romansu.To może się udać, pomyślał.Od pewnego czasu nosił się zzamiarem napisania powieści i często fantazjował o jejwydaniu.To zawsze poprawiało mu humor.Miał nadzieję, że Summerzadzwoni do niego rano.Była w Maine, gdzie grałapoprzedniego wieczoru.Często dzwoniła do niego wczesnymrankiem następnego dnia po koncercie, gdy odpoczęła, żebydać znać, jak jej poszło.Czekał przy telefonie jak naiwnynastolatek, a ona nie dzwoniła.To już drugi raz w tymtygodniu.Po występie w New Hampshire nie oddzwaniałaprzez kilka dni.Dominik częściowo czuł się smutny izaniedbany, a częściowo marzył, żeby ją ukarać i upokorzyć co spodobałoby się im obojgu.Jednak miał dziwne wrażenie,że jego wyobraznia się wyczerpuje.Po powrocie do loftu z triumfalnego debiutu Summer wWebster Hall odwołał spotkanie z Mirandą pod pretekstemwymyślonych obowiązków poza miastem.Wyczuwał, że to niebyła właściwa chwila na niewierność.To twoja wina, Summer, pomyślał, gdy brał wizytówkę, naktórej odwrocie zapisał numer dziewczyny. Nieosiągalny podróżnik i znawca literatury powiedziałaAmerykanka na powitanie. We własnej osobie.Nadal masz ochotę się ze mnąspotkać? Z przyjemnością.Zaproponowała spotkanie przy drinku w Balthazar przySpring Street, kilka przecznic od loftu.W związku z wyjazdamiSummer zaczął chodzić tam na sute śniadania, dzięki czemunie musiał jeść niczego więcej do kolacji.Ledwie odłożył telefon na kamienny blat, usłyszałdzwonienie.Summer? Wreszcie.Może wyczuła jego niepokój idomyśliła się, że planuje być z kimś innym.Zastanawiał się, czyto dobrze, czy zle, że ona dzwoni. Słucham? Cześć, nieznajomy.To nie Summer, ale jakiś znajomy głos. Cześć, Lauralynn. Jestem w mieście. Naprawdę? Przejazdem czy na dłużej? To zależy od kilku rzeczy.W każdym razie nie chcę cięzanudzać.Chętnie się z tobą spotkam, poplotkuję, zobaczę,jak ci się wiedzie w Nowym Jorku.Czytałam o naszej pannie Summer.Zdaje się, że robi furorę.Celebrytka z niej.Tylko pozazdrościć.Zaczynam żałować, że wwieku ośmiu lat wybrałam wiolonczelę, a nie skrzypce.No alewtedy człowiek nie wie, co jest seksowne, a co nie, prawda?Dominik się uśmiechnął. Co ty na to? spytała. Jestem dzisiaj wolna. Ja nie. Summer trzyma cię na krótkiej smyczy? Oczywiście, że nie.Nie ma jej w mieście.Jezdzi zkoncertami po Kanadzie.Wczoraj była w Toronto, dzisiajchyba występuje w Quebecu, ale nie jestem pewien.Możejutro? Nie mogę.Mam przesłuchanie na trzymiesięcznezastępstwo w Connecticut.Orkiestra kameralnastowarzyszona z uniwersytetem Yale.W New Haven, ale totylko godzina pociągiem.Jedna z grających tam wkrótcespodziewa się dziecka.Dostałam namiary od Victora. Od Victora? Tak.Zdaje się, że wie o wszystkim, co się dzieje w światkumuzycznym.Miło z jego strony, że dał mi cynk.Niespotkaliście się w Nowym Jorku? Nie odparł Dominik.Nadal nie wiedział, jaką rolę odegrał Victor, gdy Summerbyła sama na Manhattanie.Gdy pytał ją, czy się kontaktowali,zawsze unikała odpowiedzi.Kręciła.Domyślał się, że cośmiędzy nimi zaszło, ale cząstka niego nie chciała znaćszczegółów.Wiedział, że przeszłości nie zmieni. W każdym razie jutro po południu jadę pociągiem zGrand Central do New Haven, a potem przez trzy dni czekająmnie przesłuchania i gra z innymi członkami orkiestry.Pózniej dadzą mi znać, czy jestem wystarczająco dobra, żebydo nich dołączyć.Dlatego właśnie pomyślałam o dzisiejszymwieczorze.Dominik naprawdę miał ochotę zobaczyć Lauralynn.Zawszego intrygowała i pociągała, nawet jeśli zdawał sobie sprawę, żenie jest w jej typie i że ona woli kobiety.Miała zarazliwepoczucie humoru. Słuchaj, umówiłem się z kimś innym powiedział pochwili namysłu. Ale jeśli chcesz, dołącz do nas.Zobaczymy,jak się sprawy ułożą.Jeśli się polubicie, możemy spędzićrazem wieczór.Jeśli nie, rozdzielimy się [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki