Völler, Eva [Poza Czasem 02] Złoty Most

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Na pewno raz lub dwa razy w miesiącu ciągnęłam. Kocham to! Och, doprawdy? To zdumiewające! Oczy C�cile zalśniły.Najwyrazniej tymwyznaniem zyskałam jej przychylność. Ja też to kocham! Teatr jest moją namiętnością i całątreścią mojego życia.Bo ja pracuję w teatrze.Zadałam pytanie, na które czekała. Jesteś aktorką? Tak potwierdziła z dumą. A poza tym dramatopisarką.Sama piszę sztuki i jewystawiam.To by tłumaczyło te książki i masę papieru. Super! powiedziałam z uznaniem (ściśle biorąc, powiedziałam godne podziwu , coprawdopodobnie znaczyło to samo). Jakie sztuki teatralne ogląda się w Niemczech? spytała C�cile. Jej zmęczenie ulotniło się sprawiała teraz wrażenie nakręconej jak na niezłej imprezie. No cóż, w zeszłym miesiącu widziałam Moją urojoną żonę, przedtem Przyjazń plus,a jeszcze wcześniej& poczekaj& Kokowę. Och, aż trzy różne przedstawienia! C�cile była bardzo podekscytowana.Najwyrazniej w Niemczech przywiązuje się dużą wagę do kultury! Niestety nie słyszałamo żadnej z tych sztuk.Ale tytuły brzmią interesująco.Przede wszystkim ten ostatni Coq au vin.Bardzo pomysłowy! O czym to jest? Tragiczne czy komiczne? Raczej komiczne, choć zdarzało mi się już widzieć zabawniejsze rzeczy.Chodzi tamo autora, który ma napisać sztukę teatralną i nagle musi się zaopiekować małą dziewczynką,której w ogóle nie zna.I oboje muszą się jakoś dogadać.Właściwie powiedziałam scenarzysta i film , ale w sumie na jedno wyszło.C�cile zmarszczyła czoło, przyglądając mi się w zamyśleniu. Bardzo dobry pomysł na sztukę.Mogłabym się tym zainteresować i sama napisać cośtakiego.Zwłaszcza że najwyrazniej jestem w tej samej sytuacji co ten autor. Zciągnęła brwi.Mam nadzieję, że sobie tego teraz nie wymyśliłaś, żeby ze mnie zadrwić, co? Nie, naprawdę nie zapewniłam ją. Poza tym ta dziewczynka jest jego córką i nakoniec całkiem się lubią.To chyba zdecydowana różnica. Hm, nie jesteś moją córką, ale wydaje mi się, że właśnie też zaczynam trochę cię lubić.C�cile wstała i wzięła z łóżka jeszcze kilka poduszek.Dorzuciła je do tamtych napodłodze, a potem podeszła do półki na ścianie i wróciła z kawałkiem chleba, który wcisnęła mido ręki. Masz, wyglądasz na głodną.Podziękowałam uprzejmie i odgryzłam kawałek, chociaż po emocjach minionegowieczoru prawie wcale nie miałam apetytu.Choć chleb był suchy i mdły, przeżuwając go, naglepoczułam się głodna i jadłam dalej, aż nie została ani okruszyna. Pewnie chce ci się pić.C�cile nalała z dzbanka czerwonego wina do dwóch kubków, z których jeden mi podała,upierając się, żeby się ze mną stuknąć.Potem ciągle mi dolewała, dopóki nie opróżniłyśmycałego dzbanka.Wprawdzie piła znacznie więcej niż ja, ale wino było dość mocne i kompletniezwaliłoby mnie z nóg, gdybym już wcześniej nie usiadła na podłodze.Głowa bez przerwyopadała mi na piersi i przez cały czas przysypiałam.Popijałyśmy wino, świece się dopalały,a C�cile wypytywała mnie o wszystko.Na wszelki wypadek formułowałam zdania jak najbardziej ogólnie i udzielałamprzeważnie wymijających lub ogólnikowych odpowiedzi.Kiedy mnie zapytała, co najchętniejrobię w wolnym czasie, ograniczyłam się do wzmianki o czytaniu i grze na fortepianie (translatorzrobił z fortepianu klawikord).Jazdę na rowerze i judo wolałam sobie odpuścić.Na pytanieo wielbiciela zaprzeczyłam krótko.Aby odwrócić jej uwagę, w końcu sama zaczęłam pytać.Wtedy C�cile opowiedziała mi swoje życie, które przebiegało w sposób dość niezwykły choćpatrząc na to z dystansu, sądzę, że część mogła być zmyślona.Była córką dworskiego guwernera w Paryżu (co tłumaczyłoby jej wykształcenie)i duńskiej handlarki winem (co wyjaśniałoby jej nordycki wygląd i słabość do czerwonego wina).Poza tym była wdową po żonglerze i linoskoczku co z kolei tłumaczyło, skąd u niej ciągoty dosceny.Jej mąż zginął trzy lata wcześniej, spadając z liny, i niestety nie pozostawił jej niczegopoza piłkami do żonglowania.C�cile poderwała się i zaczęła szperać w skrzyni, aż je znalazła,lecz próba zaprezentowania żonglerskich umiejętności nie powiodła się ze względu na niskistrop.Piłki poleciały na wszystkie strony, oberwałam kilkoma i zasłoniłam sobie twarz poduszką.Obie zaczęłyśmy chichotać i uznałyśmy zgodnie, że pora spać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki