Pedersen Bente Roza znad Fiordów 08 Dzieci wiatła

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Czy coś z tego rozumiesz? - zapytał Hans chrapliwie.Wszyscy siedzieli pogrążeni w kompletnej ciszy, rozmyślając zesmutkiem nad słowami Andersa.Roza umknęła spojrzeniem w mrok, opierając się mocno ościanę.- A jeśli to rzeczywiście moje życie? - zapytała.- Czy możesz jakoś pomóc Andersowi? - chciał wiedziećtrzynastoletni Nikolai.- Nie wiem - odparła.cokolwiek by uczyniła dla Andersa, nie zmieni to niczego dlaniej samej.Jest nierządnicą Babilonu, a nierządnica zostanieukarana.Rozdział 13Lea, już uspokojona, wróciła do jadalni, w której przyjmowałabogatych kupców i kapitanów statków z dalekich portów, a takżewielu bezradnych biedaków, których jedynym dobytkiem byłystare łachy na grzbiecie.Przychodzili tu ze Swoimi prośbami.Pochylali głowy, by ukryć strach malujący się na ich twarzach.Strach przed nią.Lea przywykła do różnych gości.Zerknęła na męża z wyrzutem, że tego nie dopilnował, ipoczęstowała Anglika koniakiem.Sama nie przepadała za takimtrunkiem.Jeśli już, to popijała słodkie, gęste likiery do ciasta iniedzielnej kawy.- Sądziłem, że mieszkańcy Północy chętniej raczą się rumem -rzekł Maxwell, obracając w dłoniach ciężki, kryształowykieliszek, odpowiedni do koniaku.U dołu pękaty, zwężał się kugórze, dzięki czemu dla koneserów aromat trunku był lepiejwyczuwalny.Zastanawiał się, jak takie piękne kieliszki trafiły nato odludne wybrzeże.- A któż panu naopowiadał takich rzeczy?- Słyszałem, że do sklepu w Kopalni sprowadza się najwięcejrumu - odpowiedział Maxwell.- Tu pod północnym biegunem nie wszyscy są jednakowi -odparła Roza.- Bez względu na to, co słyszałeś.Spotkać tumożna także ludzi wykształconych i obytych w świecie.- Chyba nie mówisz o sobie, Rozo - stwierdziła cierpko babcia ikarcącym wzrokiem nakazała jej się uciszyć.- Piękny kryształ - pochwalił Maxwell, zwracając się do Lei.Ta zaś uśmiechnęła się i wyjaśniła z dumą:- To nasza rodowa pamiątka, przechodzi z matki na córkę już odponad stu lat.Moja prababka otrzymała te kieliszki od swojegomęża, kiedy urodziła moją babkę.Maxwell uniósł brwi zdumiony.Wciąż coś go zaskakiwało w tymodległym zakątku świata.- Niezwykły prezent - orzekł.- Prawdziwa osobliwość: kryształbudziszyński na skalistych wybrzeżach Norwegii!Lea zaśmiała się kokieteryjnie, gawędząc z młodymdżentelmenem, tak bywałym w świecie, a mimo tosympatycznym.W jego towarzystwie czuła się swojsko.Wyjaśniła mu więc z uśmiechem:- Moja babka urodziła się w Rosji, w Archangiel-sku, znanymportowym, kupieckim mieście.Nie wiem, skąd trafiły tekryształowe kieliszki, ale tam właśnie mój pradziad je kupił ipodarował prababce Idzie.Było to w roku pańskim tysiącsiedemset pięćdziesiątym.- Jest pani Rosjanką? - Maxwell uniósł brwi ze zdumieniem,przyglądając się uważniej Lei i Rozie.To by wyjaśniało, skąd tanieco egzotyczna uroda Rozy.Ale Lea pokręciła głową przecząco, a Roza tylko westchnęłaciężko.- Babcia uwielbia opowiadać rodzinne historie -skwitowała.-Moja praprababka podróżowała razem ze swym mężem po Rosji,kiedy przyszło na świat jej dziecko.Przyrodni brat Idy byłRosjaninem, armatorem w Archangielsku.- Uśmiechając sięsłodko, dodała zgryzliwie: - Jak widzisz, Maxwellu Hart, wnaszej rodzinie też mieliśmy kapitana statku.Maxwell rozumiał, że zasłużył na ten ironiczny przytyk, izapragnął w duchu, by Margaret mogła zobaczyć ten dom,porozmawiać z babką Rozy i wysłuchać historii rodu, z któregowywodziła się- jej służąca.Być może i ona zawstydziłaby się takjak on teraz.-Jesteś nieuprzejma, Rozo!-Jestem nierządnicą Babilonu - odparła Roza.-Czego można siępo mnie spodziewać?Lea spoważniała gwałtownie i zapomniała o Angliku i swychobowiązkach gospodyni.Przysunęła się bliżej Rozy i chwyciła jąza ręce, na co ta bezwolnie przyzwoliła.Lea zawsze pocieszała wnuczkę w taki sposób.Złączona z niądłońmi, dzieliła się siłą, ciepłem, swoim światłem.- Myślę, Rozo, że powinnaś zabrać Andersa z powrotem doK�fjorden.- Ale on jest chory! Nie poradzę sobie z nim sama.Mam pracę.Lea, nie spuszczając wzroku z wnuczki, nieznacznie uniosłabrew.Roza oblała się rumieńcem.Uświadomiła sobie, że Leawie, wiedziała zawsze o wszystkim.Roza jednak mimo to niezamierzała z nią o tym rozmawiać.- Myślę, że taka jest wola - stwierdziła Lea prze-konana, choć z ciężkim sercem.- Anders powinien wrócić.Terazty przejmiesz nad nim opiekę, Rozo.Skuliła się na te słowa.Edvard nie wiedział, o czym rozmawiała zojcem przed wyjazdem, teraz zaś Lea powtórzyła niemal słowo wsłowo to samo co Samuel.- Co powiedzą o nim ludzie w Kopalni? - spytał Hans.- Nie wtrącaj się, chłopcze! - przerwała mu niespotykanie ostroLea.- Co powiedzą ludzie w Kopalni o Andersie? - powtórzyła Roza,wymieniając spojrzenie z bratem.-Co powiedzą, babciu, kiedyzacznie recytować Biblię* kiedy w jadłodajni wygłosi to, co innipowtarzają już od lat, że jego siostra jest dziwką?- On widzi - odparła Lea.- Najmłodsi zawsze mieli darjasnowidzenia.- Ja nie! - zapewnił Nikolai z Edwardem niemal chórem.Hanstylko patrzył i milczał.- Pomyślałaś o czymś, gdy on zaczął mówić o srebrze - odezwałasię Lea i spojrzała Rozie prosto w oczy.- Co się stało ze srebrną broszką Raiji? - zapytała Roza.- Co stałosię z tą srebrną broszką, którą dostała od Mikkala na pożegnanie,kiedy jego ojciec odesłał ją z ich lapońskiej wspólnoty?- Nie wiesz? - zdziwiła się Lea.- Przecież prześledziłaś jej losy,dziecko.Roza nic nie powiedziała.Czuła, jak ciepło bijące od Lei przenikają i grzeje.Czuła w sobie siłę babci i już wiedziała, że znowuzdoła wyprostować kark.Lea wiedziała o wszystkim i to było przerażające, ale zarazemdawało Rozie poczucie bezpieczeństwa.- Broszę wziął Ailo - rzekła Roza z przekonaniem.Lea miałarację.We śnie i w świetle prześledziła drogę, którą przebyła broszkaprzekazywana z rąk do rąk na przestrzeni lat.Widziała tych,którzy byli w posiadaniu srebrnej ozdoby, była świadkiemnajważniejszych momentów w życiu członków rodu związanychz tą broszką [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki