Miller Linda Lael Jak sie pozbierac

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I od czasu doczasu, jakby mimochodem, rzucał nieprzyjemne uwagi na tematJordana.A ona nawet się nie zorientowała, że James znów trak-tuje ją jak marionetkę�- Aobuz! - mruknęła do siebie i wyładowała złość na włącznikuwycieraczek, bo właśnie zaczęło siąpić.W szpitalu szybko skierowała się do windy.Niosła prze-wieszone przez ramię futro, a w torebce kostium kąpielowy.Gdy jechała na piętro, ogarnęły ją wątpliwości.James rzeczy-wiście był chory na serce i nie bez powodu nadal przebywał podopieką lekarską.A jeśli to, co chciała mu powiedzieć,spowoduje kolejny zawał? Jeśli James umrze i będzie to jej wi-na?Bijąc się z myślami, szła korytarzem coraz wolniej.Niepewniestanęła przed drzwiami i nagle usłyszała śmiech Jamesa.- Nie oszukuj się, Richards.Przegrałeś.Ja za tydzień lub dwaopuszczę to paskudne miejsce.A słodka Amanda z zachwytempoleci ze mną na Hawaje.I wierz mi, zrobi wszystko, żebymszybko wyzdrowiał.Ona potrafi być milutka.W pierwszym odruchu Amanda miała ochotę uciec, ale nie byław stanie się ruszyć.Stała jak wrośnięta w ziemię, opierając sięręką o ścianę i słuchając urągliwego głosu Jamesa.Jordan coś mu odpowiedział, ale nie zrozumiała jego słów.Może dlatego, że zagłuszyło je dudnienie jej bijącego w sza-leńczym tempie serca.Skrzypnięcie odsuwanego krzesła trochę ją otrzezwiło.Przez chwilę zastanawiała się, co zrobić.Mogła zostać tutaj istanąć twarzą w twarz z Jordanem lub umknąć w głąb korytarza,146gdzie stał ekspres do kawy.W końcu uznała jednak, że już wy-czerpała program ucieczek zaplanowanych na całe życie, więczostała.Jordan wyszedł z pokoju Jamesa i na jej widok zatrzymał sięraptownie.- Zamierzam powiedzieć mu całą prawdę - oznajmiła Amanda.Jordan obojętnie wzruszył ramionami.- Nie sądzisz, że trochę na to za pózno? - zapytał i rzucił okiemna futrzaną kurtkę.- Wesołych świąt, Amando.Zrozumiała, że wszystkie jej nadzieje stają się nierealne, alepodjęła ostatnią desperacką próbę ich ratowania.- Jordan, proszę cię, bądz rozsądny.Wiesz, że nigdy nie chcia-łam, aby sprawy tak się ułożyły.Nie odpowiedział.Przez moment patrzył na nią, po czym omi-nął ją jak coś budzącego odrazę i poszedł w stronę windy.Zledziła go wzrokiem, ale on zachowywał się tak, jakby jej wogóle nie widział.Jakby nie istniała.Po chwili drzwi windy za-sunęły się bezszelestnie.Amanda dopiero po kilku minutach zdołała na tyle się uspokoić,aby móc wejść do pokoju Jamesa i zrobić to, co musiała.Już nieobawiała się, że mówiąc mu prawdę, przyprawi go o atak serca.Była wściekła.Z trudem panowała nad targającym nią gniewem.Zdecydowanym krokiem podeszła do łóżka i w jego nogachpołożyła futrzaną kurtkę.Nie patrząc Jamesowi w oczy, sięgnęłado torebki.Wyjęła z niej bikini i rzuciła je na kurtkę� Gdy do-szła do wniosku, że jej głos nie zabrzmi histerycznie, odwróciłasię i powiedziała:- Jesteś podły.Nie miałeś prawa manipulować mną w taki spo-sób.- Ależ Amando! - zawołał i spróbował chwycić ją za rękę�Odsunęła się szybko.147- Między nami wszystko skończone, James.Nie chcę cię nigdywięcej widzieć.Nieoczekiwanie uśmiechnął się i opuścił dłoń.Sprawiał wraże-nie bardzo z siebie zadowolonego.- Nie unoś się honorem, malutka.Lepiej, żebyś do mnie wróciła.Pogawędziłem sobie z panem Richardsem.To oczywiste, żerozstał się z tobą definitywnie.Amanda głośno wciągnęła powietrze.Była wściekła, ale niezamierzała rozładowywać swego gniewu stekiem inwektyw.Zachowując resztki godności, wyprostowała się i wycedziła:- Może to, co przeżyłam Z Jordanem, będzie musiało wystar-czyć mi na całe życie, ale właśnie jego kocham.- Po tych sło-wach odwróciła się i z dumnie podniesioną głową wyszła.- Jeszcze do mnie wrócisz! - ryknął za nią James.- Będziesz nakolanach błagać mnie o wybaczenie! Do licha, Amando, nieporzuca się kogoś takiego jak ja.Amanda minęła śpieszącą do pokoju Jamesa pielęgniarkę i po-szła do windy.Nacisnęła przycisk i stała.spokojnie, choć emo-cje szalały w niej jak huragan.W tej chwili dużo by dała, abybyć kimś innym i znalezć się daleko stąd.W holu na parterze rozejrzała się wokół.Miała cichą nadzieję,że Jordan jednak postanowił na nią zaczekać.Ale nie było goani tutaj, ani na parkingu w pobliżu jej samochodu.Niepotrzeb-nie się łudziła.Roztrzęsiona, ze łzami w oczach, usiadła za kierownicą i poje-chała do domu rodziców.Wbiegła po kilku schodkach na ganek i zapukała do drzwi.- To ja! - zawołała i zaraz usłyszała rozradowany głos matki,zapraszający ją do środka.Zastała tylko ją i siostrę.Bob miał dodatkowy dyżur w za-kładach produkujących samoloty, gdzie pracował, a Eunice.i148Marion pakowały gwiazdkowe prezenty na stole w jadalni.Eu-nice wyglądała na trochę zmęczoną, ale chyba była w dobrymhumorze.Marion jak zwykle rozkoszowała się jużprzedświąteczną atmosferą, zaniepokoiła się jednak na widokstarszej córki.- Boże drogi - jęknęła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki